ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Netflix’
Eens ‘n goeie Nederlandse film
maart 11th, 2024 | 
Author: 
en geen fan van De Nederlandse Film, gouden kalveren of niet. De maniertjes van de acteurs staan me niet aan; en dan dat onverstaanbare gemompel (al geef ik toe dat het aan mij kan liggen). Een uitzondering vind ik Kapsalon Romy van Mischa Kamp, nu te zien op Netflix.
Posted in 
De burgemeester-visserman
Sante Brun
ls de maffiosi in je dorp, die je bitterste vijanden waren, ineens poeslief beginnen te doen, is het zaak goed op te letten. Burgemeester en voormalig visser Angelo Vassallo weet dat van het begin af aan, hij heeft het nog twaalf jaar kunnen uitstellen maar op 5 september 2010 hebben de maffiosi er kennelijk genoeg van dat er niks meer te verdienen valt onder het bewind van de-burgemeester-visserman; om diens bewind te beëindigen zijn zeven schoten voldoende.
De zeven schoten hoor je alleen maar. Het beeld van de film Il sindaco pescatore is dan al op zwart.
Een onverschrokken journalist
Indrukwekkende film over maffiabestrijding op Sicilië
Sante Brun
l vele jaren is er een journalist in Italië die zwaar bewaakt wordt en elke nacht ergens anders slaapt: Roberto Saviano die in 2006 het boek ‘Gomorra’ liet verschijnen. Hij gaat sindsdien door met publiceren van de misstanden in en rond Napels.
Het is dezer dagen veertig jaar geleden dat een andere journalist, Giuseppe Fava, hoofdredacteur van het maandblad La Sicilia in Catania op Sicilië op straat werd doodgeschoten, wegens zijn onthullingen over de Catanese maffia; de burgemeester van de stad hield ook daarna vol dat er in Catania geen sprake was van maffia, en dat Fava was doodgeschoten omdat hij een relatie zou hebben met de vrouw van een hoge Piet in de stad. Bewijs: de maffia gebruikt bij zijn afrekeningen gewoonlijk een kalasjnikov, en Fava was gedood met vijf nekschoten uit een licht pistool.
Mooie film over migrantendrama
Laura Morante en Amor Faidi (spel) worden uiteindelijk ‘moeder en kind’ in een Italiaans migrantendrama.
on il sole Negli occhi (in weinig zeggend Engels Sun in My Eys) is een mooie film over het migrantendrama op en rond de Middellandse Zee. Een Syrisch jongetje verblijft, na ternauwernood aan de verdrinkingsdood te zijn ontsnapt, totaal getraumatiseerd in een Italiaans opvangcentrum. Hij zwijgt, is onhandelbaar en loopt rond met een foto van hemzelf, samen met zijn twee oudere broers. Een recentelijk gescheiden en kinderloze advocate is geobsedeerd door dit geval en probeert het jongetje te helpen, wat haar uiteindelijk lukt. Regie: Pupi Avati.
Arm en rijk tegenover elkaar in Thaise film
ls de uit een afhaalrestaurant afkomstige Aoy zich meldt bij het ‘chique’ etablissement Hunger, vraagt de chef kok aldaar, Paul, wat ze wil. Ze antwoordt: ‘Ik wil speciaal zijn’. De zelfingenomen en hardvochtige Paul geeft haar een kans (is dat eigenlijk wel zo?) maar zal ervaren dat Aoy hem ooit wel eens zou kunnen overtreffen. Deze Thaise film op Netflix geeft een schitterend ironisch beeld van het contrast tussen de vaak op straat levende armen en de decadente en wansmakelijke rijken. Soms denk je ‘van dik hout zaagt men planken’, maar het is een onderhoudend verhaal en er wordt prima gespeeld.
Ratzinger en Bergoglio
Het overlijden van ex-paus Benedictus is aanleiding, te verwijzen naar onze bespreking van de schitterende Engelse film The Two Popes op Netflix.
Alternatief: fraaie documentaires
Beeld uit de trailer van Volcano op Netflix.
ie genoeg heeft van het december-gezemel kan nu terecht op Netflix voor enkele fraaie tot ronduit schitterende documentaires. Voorop stel ik The Volcano – Rescue from Whakaari. Dat is een vulkaaneiland, behorend tot Nieuw Zeeland, tot in 2019 populair toeristisch doelwit, maar nu niet meer: het is afgesloten sinds de uitbarsting van de vulkaan, die aan meer dan twintig bezoekers en een prominente gids het leven kostte. Ook vielen er vele gewonden, die het drama ternauwernood hebben overleefd.
‘All the presidents men’ maar dan anders
Mark Felt alias Deep Throat
ll the 
presidents men, de film uit 1976, was dé inspiratiebron voor ons journalisten: ze gaat over de redacteuren Bernstein en Woodward van The Washington Post die het zogenaamde Watergate schandaal uitplozen, de inbraak in het hoofdkwartier van de Democraten die kort na zijn herverkiezing leidde tot aftreden van president Richard Nixon. Op Netflix zag ik nu Mark Felt, genoemd naar de tot 2005 geheime bron van de journalisten, die door hen als Deep Throat werd betiteld. ‘All the preseidents men’ maar dan anders.
Opa grijpt in
ls de nieuwe Spaanse Netflixserie Entrevias (niet of moeilijk vertaalbaar) begint, ergert opa in zijn winkeltje in een arme buurt van Madrid zich aan het lawaai van ‘n stelletje hooligans op straat. Als ze hun middelvinger naar hem opsteken, maakt de oorlogsveteraan korte metten met hen.
Volgt het verhaal (in 8 afleveringen) dat ik nog moet uitkijken over opa, gespeeld door José Coronado, die het welzijn van zijn kleindochter Irene ter hand neemt door haar in huis te nemen. Irene is dolverliefd op de vanuit Colombia gemigreerde Nelson, met wie ze regelmatig op het dak van een treinwagon een nummertje maakt. Die Nelson bevindt zich echter in de klauwen van een drugsbende dus ja, dat wordt lastig voor opa en kleinkind. En ook voor Nelson, die met een corrupte politieagent te maken krijgt.
Ik vind de serie vooral grappig, niet in het minst door de laconieke manier waarmee opa met de typisch recalcitrante reacties van de tieners omgaat.
Poes
aarom doet de Netflixserie Clark me aan De Poes denken? Nee, niet wat je denkt, al wordt er in die serie aan de lopende band geneukt, gepijpt en gebeft. Clark gaat over een Zweedse knul die opgroeit in een asociaal milieu en zich waarschijnlijk mede daardoor (hij begint al te vechten tijdens de bevalling) ontwikkelt tot ‘de meest gezochte crimineel’ van Zweden.
Je zou de serie immoreel kunnen noemen, want is het gemiddelde puberbrein wel bestand tegen het ‘voorbeeld’ van Clark, die een geraffineerd spel speelt met de maatschappij, de politie te slim af is en – zo niet – telkens weer uit de gevangenis weet te ontsnappen enz.
Meer op Manieren – Voorpagina hhBest
Hoofdrol voor kinderen in Deense oorlogsfilm
og nooit zijn een oorlog en haar gevolgen zo gedetailleerd op tv te zien geweest als het uitzichtloze drama dat zich momenteel in Oekraïne voltrekt. ‘t Is maar hoe je het ervaart, maar ook al is er na het aanschouwen van al die ellende behoefte aan pure afleiding en ontspanning: de Netflixfilm Skygget mit oje die sinds woensdag is te zien, is een kunstwerk, gemaakt naar de waarheid in WO2.
Bijles in oorlogsgeschiedenis
Bij die bedreiging van (inmiddels weer) minister Sigrid Kaag, riep iemand (de eigenlijke dader?) NSB weg ermee! Duidelijk iemand die niets weet van geschiedenis. Maarten van Rossem zou zeggen: ‘kijk op z’n minst even op Wikipedia’ Ik kan daaraan toevoegen: of bij voorbeeld naar de docuserie WW2 op Netflix.
A Call to Spy uitstekende Britse vrouwenfilm
arah Megan Thomas-> tekende niet alleen voor het script, maar vertolkt ook op onnavolgbare wijze de hoofdrol in de twee uur durende Britse oorlogsfilm A Call to Spy (2019), die nu op Netflix te zien is.
Een uitstekende vrouwenfilm, ook in die zin dat in het op de werkelijkheid gebaseerde verhaal de mannenmonden open vallen.
De Amerikaanse Virginia (Megan Thomas), in Europa, o.m. in Frankrijk opgeleid, heeft een na een stom ongeval opgelopen kunstbeen, wat haar er niet van weerhoudt, te streven naar een baan in de diplomatie. De oproep van Winston Churchill, tijdens WO2 in Frankrijk een spionagenetwerk op te bouwen, is bij haar niet aan dovemansoren gezegd en ze krijgt de kans ook nog daar aan mee te doen Read the rest of this entry »
Downton Abbey het opnieuw zien meer dan waard
inds afgelopen vrijdag staat de wellicht meest gewaardeerde Britse tv-serie Downton Abbey in zes seizoenen op Netflix. De kwaliteit is in alle opzichten zodanig, dat ze het opnieuw zien meer dan waard is. Een Engelse adellijke familie in het eerste kwart van de vorige eeuw op z’n retour. De emancipatoire ontwikkelingen van de zogeheten ‘lagere stand’ – voornamelijk vertegenwoordigd door het personeel in het vooronder van het kasteel – en die van de vrouw in het bijzonder. Maggie Smith (1934) is in deze serie onovertrefbaar als de oma, pardon, grandmother-gravin-douairière, die de veranderingen maar moeilijk kan volgen (‘Weekend, wat is dat?’) maar zich als het er op aankomt toch weet aan te passen. Bewonderenswaardig is ze vooral in haar stil spel (mimiek), waarvan bijgaande afbeelding een afspiegeling is.
Flower Power maar dan andersom
at me in de miniserie (8 afleveringen) van The Serpent, een coproductie van Netflix en de BBC (google even, want het stikt van de beschrijvingen) het meest boeit, afgezien van het verhaal, is de manier waarop de hippietijd van de jaren zeventig in beeld wordt gebracht. Flower Power maar dan andersom, gezien de backpackers die met vleierij van de ‘charmante’ moordenaar en sjacheraar <- in onder meer Thailand en Nepal het loodje leggen.
Drugs, drank, psychedelische toestanden, de kleren, de auto’s, een wonder dat dit allemaal is gelukt in coronatijd. De titel komt van de politie en slaat op de langdurige ongrijpbaarheid van de Franse nog steeds levenslang uitzittende seriemoordenaar. (Ja, het is een zo goed als waargebeurd verhaal.) Wij zouden zeggen: zo glad als een aal. Een serpent is in het Nederlands een akelige vrouw.
‘The White Tiger’, aanklacht tegen kastensysteem
he White Tiger is een Indiase film op Netflix, die als een aanklacht tegen het daar geldende kasten- (=standen) systeem mag gelden. Een jongeman uit de binnenlanden probeert zichzelf omhoog te werken als chauffeur van een rijke familie. De dingen die hem overkomen, met name als hem de schuld van een dodelijke aanrijding met vluchtmisdrijf in de schoenen wordt geschoven, leidt bij hem tot de conclusie: wil je overeind blijven dan moeten je het zoeken in de politiek of in de criminaliteit.
Mooie Gentse procureur laat zich niet kisten
e lang lopende misdaadserie De Ridder, uitgezonden door de Vlaamse en de Nederlandse tv, is nu op Netflix te zien. Rik D’hiet (Flikken) tekende voor het scenario en verdient in mijn ogen een compliment. Dat geldt niet minder voor Clara Cleymans als de mooie Gentse procureur Helena de Ridder, die zich door niets en niemand laat kisten.
Van de eerste aflevering, waarin De Ridder zich in weerwil van geflikflooi in een advocatenmaatschap laat praten, waren wij niet kapot, maar bij het vervolg, als ze tegenover de balie komt te staan, waren we al gauw ‘in de ban’. Onder meer aflevering 9 van serie 1 sprak ons aan: een minister sneeft door een heroïneschandaal. Weer eens wat anders dan de geijkte politieseries, inclusief die uit Scandinavië.
Eastwood als 90-jarige drugsezel
elf was Clint Eastwood in 2018, toen hij deze film maakte 88, in The Mule speelt hij een 90-jarige drugsezel, in dienst van een Mexicaans kartel.
Satire? Ironische komedie? Kies zelf maar. Netflix heeft de film net voor Kerstmis online gezet, weer eens wat anders dan Home Allone of Sissi.
De humor zit zoals verwacht in het laconieke spel van de old fellow, die geen kans voorbij laat gaan om de jongere generaties een lesje te leren (‘komt door dat verrekte telefoontje van je’) en het gehaspel van de grenspolitie aan de kaak te stellen. De exorbitante en kitscherige levensstijl van de drugsbaronnen, inclusief animeergrietjes met reetveters, krijgt natuurlijk ook z’n karikatuur. Geweldig amusement. Laat Dorhout maar schuiven.
Duf schaken opeens sexy
Dat duffe schaken wordt opeens een sexy bezigheid. Totdat je het ‘n keer hebt geprobeerd, je afvragend of de zwarte dame ook op een zwart veld moet staan (grap in een strip). Het komt allemaal door de nieuwe Netflix-serie The Queen’s Gambit met een niet te overtreffen Anya Taylor-Joy in de hoofdrol van schakend wondermeisje. Zowat 70 miljoen mensen in de ganse wereld hebben de serie inmiddels gezien. Miljoenen schaakspellen gaan eerlang weer naar zolder en evenzoveel boekjes ‘Hoe leer ik schaken’. Of je er intussen achter bent dat gambiet een openingstactiek is, laten we maar in het midden.
Black Lives Matter in film Glory (1989)
Een nog betrekkelijk jonge Morgan Freeman (rechts) zien we terug in de nu Netflix-film Glory uit 1989, een historisch drama, dat zich afspeelt tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Links hoofdrolspeler Matthew Broderick.
eter een varken dan een nikker,’ zegt een witte officier als de opleiding start van een regiment zwarten in de Amerikaanse Burgeroorlog. Dit filmdrama van Edward Zwick uit 1989 zou anno nu maar beter Black Lives Matter kunnen heten.