Archief van de rubriek ‘Limburg’
Ik vier het eeuwfeest wel alleen
augustus 1st, 2017 | 
Author: 
et is, zoals al eerder gemeld, vijftig jaar geleden dat ik mijn intrede deed op de redactie van het Limburgs Dagblad in Heerlen. Het bleek ook terstond een intrede in een woelig stadium van de geschiedenis van die krant, waaraan ik ogenblikkelijk ook mijn bijdrage leverde door, in de functie van chef binnen- en buitenland, ijsberend over de bureaus leiding te geven aan het bedenken van primeurs en het missen van grote scoops – weer zo’n dag op kantoor, dus.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Posted in 
De koning der koningen slaat er ‘n slaatje uit
e dacht dat de goede man al jaren op zijn lauweren rustte, de laatste keer dat ik hem zag zat hij op een bankje aan de rand van de volkstuin die aan zijn eigen achtertuin grenst, hij had daar, meen ik, ook een bescheiden maar niettemin officiële functie.
Hij was raadslid en wethouder geweest en lid van Provinciale Staten. Gewéést, want officieel is hij met pensioen. Maar in het dorp staat hij nog altijd bekend als de koning van Landgraaf – de koning der koningen meer, want de diverse wijken van de gemeente hebben allemaal weer een eigen koning.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Fusieruzie in Zuid Limburg?
isteren stond ik een beetje te demonstreren met een heel klein bordje in de hand met de tekst ‘Voor fusie’, en een pijl naar links: daarmee bleek ik vóór fusie van mijn gemeente, Landgraaf, die dit jaar 35 jaar bestaat en nooit echt tot leven is gekomen, met de grote boeman in het Westen, te weten aartsvijand Heerlen.
Meer op SanteLOGie — Voorpagina hhBest
Kinderen
Als eindredacteur moet je je hersens bij elkaar houden en dat valt met ‘vastelaovend’ niet mee. pic.twitter.com/64B5TZKehZ
— hhBest (@ecluse) 28 februari 2017
Lokaal sentiment zegeviert
De bevolking van Landgraaf had in het onlangs verspreide krantje over de fusie met Heerlen nog wel de toezegging gekregen dat alle lokale ‘stadsprinsen’ en carnavalsoptochten na de fusie gewoon zouden blijven bestaan – alsof dat al niet gegarandeerd wordt door het Grondwetsartikel 9, waarin de vrijheid van vereniging en vergadering wordt geregeld. Daar gaat de gemeente dus niet eens over.
Meer op SanteLOGie — Voorpagina hhBest
Een streekroman in de 21e eeuw
Boekbespreking door Sante Brun
Bij de eerste lezing van Roberto, de sleutel van de hemelpoort, door Dries Linssen zou je een streekroman kunnen noemen, maar dan wel een waar de harde werkelijkheid van de grote wereld denderend binnenkomt – ondergeschoven kinderen, drugsverslaving, echtelijke onmin, dorpspolitieke smiechterigheid, landverraders om financieel gewin, spectaculaire waanzin en een pastoor met losse handjes.
In het Limburgse dorp Epen gebeurt ogenschijnlijk nooit iets, zeker niet als je er alleen maar af en toe doorheen rijdt of zelfs als je er een paar dagen verblijft als toerist. Je denkt dat het dorp zó ingeslapen is dat het al wakker schrikt van een loeiende koe.
Maar ondertussen. Read the rest of this entry »
Bevers met taalproblemen
Peter Stiekema
e Nederlandse fauna heeft een probleem. Veel dieren zijn hier uitgestorven, maar sommigen staan op het punt om weer in de vaderlandse natuur op te duiken. De wolf bijvoorbeeld, het bloeddorstige dier uit vele spookjes en fabels. In noordoost-Nederland heeft er al eentje rondgelopen, maar hij werd een tijdje geleden in Duitsland doodgereden. Natuurliefhebbers zijn voor, maar boeren en bange ouders zijn tegen. Die ouders vrezen dat de krokodillengeschiedenis te Orlando (nee, niet die aanslag) hier een ander soort van herhaling krijgt.
Opmerkingen nopens het Pinkpop-parkeerbeleid
chtentwintig keer hebben we hier Pinkpop naast de deur. Nou ja, per auto is het bijna 6 kilometer, tussen mijn achtertuin en het hoofdpodium is de afstand hemelsbreed ongeveer drie kilometer. Bij Zuidwestenwind kun je, met name ’s avonds, gewoon in je tuinstoel blijven zitten en meegenieten van het gebodene. Dat wil zeggen: je hoort natuurlijk vooral het bonken van de drums. The natives are restless tonight – het lijkt een opmerking van een ouwe kloniaal die nog een glaasje zeer oude genever inschenkt, maar het is, meen ik, een songtitel en zeker de titel van een wonderschoon nummer van Horace Silver. Het gebonk klinkt een beetje alsof ze, om Theo Maassen maar weer eens te citeren, om de kookpot lopen te boelewoelen.
Meer op SanteLOGie
Akoestisch bladerdak
oen ik vorige week woensdag de overkapping, het bladerdak, van het Openluchttheater in Valkenburg in aanbouw zag en later, donderdag meen ik, de foto’s zag met de verschillende kleuren verlichting die het bladerdak te bieden had, dacht ik beide keren even: is dit niet te heftig, niet te dominerend, past dit, anderszijds, nog wel in de formule ‘open lucht is open lucht’?
Meer op SanteLOGie
Café Bijsmans, alias het bijskantoor
oen ik in 1967 door kersverse collega’s in Heerlen werd meegetroond naar Café Bijsmans in de Akerstraat kostte het bier er 25 guldencents per glas, snorde een gezellige potkachel (in mijn herinnering: maar het moet zomer zijn geweest en dan was de potkachel opgeborgen). Terzijde stond de kastelein, inderdaad Bijsmans geheten, achter een kleine zinc en tapte één soort bier.
Meer op SanteLOGie
Staaltje ‘streekjournalistiek’ van de Volkskrant
et is me wel vaker overkomen: je vindt een bepaald medium van goede tot zeer goede kwaliteit, tot je er een keer zelf mee te maken krijgt. Neem de Volkskrant die 26 april waarin een artikel naar aanleiding van een van de eigenaardigste ‘awards’ die ooit is uitgereikt: de prijs die Parkstad Limburg onlangs kreeg voor de ‘transformatie van grauw voormalig mijngebied naar bruisende toeristenbestemming’.
Meer op SanteLOGie
Als na Tsjernobyl
ijn tamelijk wild om zich heen grijpende fantasie maakt dat ik even stil sta en denk aan fotoseries uitTsjernobyl, dat dertig jaar geleden getroffen werd door een nucleaire ramp en waar je sindsdien foto’s kunt maken zoals ik die maak op deze koude zondagmiddag, gewoon in Landgraaf. Een asfaltweg, deels vierbaans, die kennelijk niet meer in gebruik is, hier en daar is opgebroken, voorzien van cijfers, pijlen, opschriften in iets dat op Arabisch lijkt, hopen zand en dan ineens een viaduct dat verdwenen is, op wat brokken beton na.
Meer op SanteLOGie
Twee Limburgers wereldkampioen
Limburg staat op zijn kop: de provincie heeft er (maar liefst, zeggen we dan graag) twee grote kampioenen bij. Tom Dumoulin won gisteren met grote overmacht de Ronde van Zwitserland – nou ja, op 19 seconden na. Maar dat gaat hij geheid goedmaken in de Ronde van Frankrijk; als je de krant op maandagochtend even doorleest, begrijp je dat Tom eigenlijk al niet meer aan de start in Utrecht hoeft te verschijnen om de gele trui te dragen op het podium op de Champs Elysées.
Meer op SanteLOGie
Tussen hond en wolf, een kort verhaal
| Sante Brun
Het begon – nee het begon niet. Als je allebei werkt bij dezelfde werkgever, dan ontmoet je elkaar eigenlijk niet, het is ook maar het beste om altijd vreemden voor elkaar te blijven. In Duitsland kunnen ze dat goed. Elke ochtend schuiven ze tegenover elkaar aan hun bureaus en al vijfentwintig jaar mompelen ze daarbij: ‘Guten Tag, Herr Haverschmidt’ . Of hoe zo iemand heet. |
Emile Hollman |
Hoe ziet de geloofsbrief van Jos van Rey er uit?
Jos van Rey, de omstreden Roermondse politicus, onder meer verdacht van corruptie, denkt zijn zetel in Provinciale Staten van Limburg in te nemen, nu hij met voorkeurstemmen is gekozen.
Maar hoe ziet de geloofsbrief van deze triomfantelijke populaire politicus er straks uit. Daar zouden de staten straks wel eens op kunnen afknappen, wat zoveel wil zeggen dat Van Rey niet wordt toegelaten.