ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Film’
Mooie film over migrantendrama
augustus 3rd, 2023 | 
Author: 
Laura Morante en Amor Faidi (spel) worden uiteindelijk ‘moeder en kind’ in een Italiaans migrantendrama.
on il sole Negli occhi (in weinig zeggend Engels Sun in My Eys) is een mooie film over het migrantendrama op en rond de Middellandse Zee. Een Syrisch jongetje verblijft, na ternauwernood aan de verdrinkingsdood te zijn ontsnapt, totaal getraumatiseerd in een Italiaans opvangcentrum. Hij zwijgt, is onhandelbaar en loopt rond met een foto van hemzelf, samen met zijn twee oudere broers. Een recentelijk gescheiden en kinderloze advocate is geobsedeerd door dit geval en probeert het jongetje te helpen, wat haar uiteindelijk lukt. Regie: Pupi Avati.
Posted in 
Arm en rijk tegenover elkaar in Thaise film
ls de uit een afhaalrestaurant afkomstige Aoy zich meldt bij het ‘chique’ etablissement Hunger, vraagt de chef kok aldaar, Paul, wat ze wil. Ze antwoordt: ‘Ik wil speciaal zijn’. De zelfingenomen en hardvochtige Paul geeft haar een kans (is dat eigenlijk wel zo?) maar zal ervaren dat Aoy hem ooit wel eens zou kunnen overtreffen. Deze Thaise film op Netflix geeft een schitterend ironisch beeld van het contrast tussen de vaak op straat levende armen en de decadente en wansmakelijke rijken. Soms denk je ‘van dik hout zaagt men planken’, maar het is een onderhoudend verhaal en er wordt prima gespeeld.
Ratzinger en Bergoglio
Het overlijden van ex-paus Benedictus is aanleiding, te verwijzen naar onze bespreking van de schitterende Engelse film The Two Popes op Netflix.
Alternatief: fraaie documentaires
Beeld uit de trailer van Volcano op Netflix.
ie genoeg heeft van het december-gezemel kan nu terecht op Netflix voor enkele fraaie tot ronduit schitterende documentaires. Voorop stel ik The Volcano – Rescue from Whakaari. Dat is een vulkaaneiland, behorend tot Nieuw Zeeland, tot in 2019 populair toeristisch doelwit, maar nu niet meer: het is afgesloten sinds de uitbarsting van de vulkaan, die aan meer dan twintig bezoekers en een prominente gids het leven kostte. Ook vielen er vele gewonden, die het drama ternauwernood hebben overleefd.
Filmsucces aan de Brusselse Handelskaai
Sante Brun
e hebt van die onzinnige quizvragen waar je veel verschillende antwoorden op kunt geven, al naar gelang het uur van de dag of nacht, of je in een vrolijke stemming bent of juist niet, of je dit soort vragen zinnig vindt of niet.
Zo word ik vandaag weer geconfronteerd met de vraag: wat is de mooiste/beste/leukste film aller tijden. In principe kan die vraag op eenvoudige wijze worden beantwoord: gewoon, de laatste film die ik heb gezien. In mijn geval komt dat goed uit omdat dat toevallig de film is die inderdaad een serieuze kans maakt: La Grande Bellezza.
Benzineprijs 1967
Hoe de brandstofprijzen er in 1967 bijlagen, is een kwestie van vaag herinneren en gissen. Ik gok: minder dan 1 gulden de liter. Maar mijn broer Ed reed BMW en die zoop nogal. Esso maakte in die tijd reclame met ‘Stop een tijger in je tank’.
‘All the presidents men’ maar dan anders
Mark Felt alias Deep Throat
ll the 
presidents men, de film uit 1976, was dé inspiratiebron voor ons journalisten: ze gaat over de redacteuren Bernstein en Woodward van The Washington Post die het zogenaamde Watergate schandaal uitplozen, de inbraak in het hoofdkwartier van de Democraten die kort na zijn herverkiezing leidde tot aftreden van president Richard Nixon. Op Netflix zag ik nu Mark Felt, genoemd naar de tot 2005 geheime bron van de journalisten, die door hen als Deep Throat werd betiteld. ‘All the preseidents men’ maar dan anders.
Opa grijpt in
ls de nieuwe Spaanse Netflixserie Entrevias (niet of moeilijk vertaalbaar) begint, ergert opa in zijn winkeltje in een arme buurt van Madrid zich aan het lawaai van ‘n stelletje hooligans op straat. Als ze hun middelvinger naar hem opsteken, maakt de oorlogsveteraan korte metten met hen.
Volgt het verhaal (in 8 afleveringen) dat ik nog moet uitkijken over opa, gespeeld door José Coronado, die het welzijn van zijn kleindochter Irene ter hand neemt door haar in huis te nemen. Irene is dolverliefd op de vanuit Colombia gemigreerde Nelson, met wie ze regelmatig op het dak van een treinwagon een nummertje maakt. Die Nelson bevindt zich echter in de klauwen van een drugsbende dus ja, dat wordt lastig voor opa en kleinkind. En ook voor Nelson, die met een corrupte politieagent te maken krijgt.
Ik vind de serie vooral grappig, niet in het minst door de laconieke manier waarmee opa met de typisch recalcitrante reacties van de tieners omgaat.
Hoofdrol voor kinderen in Deense oorlogsfilm
og nooit zijn een oorlog en haar gevolgen zo gedetailleerd op tv te zien geweest als het uitzichtloze drama dat zich momenteel in Oekraïne voltrekt. ‘t Is maar hoe je het ervaart, maar ook al is er na het aanschouwen van al die ellende behoefte aan pure afleiding en ontspanning: de Netflixfilm Skygget mit oje die sinds woensdag is te zien, is een kunstwerk, gemaakt naar de waarheid in WO2.
A Call to Spy uitstekende Britse vrouwenfilm
arah Megan Thomas-> tekende niet alleen voor het script, maar vertolkt ook op onnavolgbare wijze de hoofdrol in de twee uur durende Britse oorlogsfilm A Call to Spy (2019), die nu op Netflix te zien is.
Een uitstekende vrouwenfilm, ook in die zin dat in het op de werkelijkheid gebaseerde verhaal de mannenmonden open vallen.
De Amerikaanse Virginia (Megan Thomas), in Europa, o.m. in Frankrijk opgeleid, heeft een na een stom ongeval opgelopen kunstbeen, wat haar er niet van weerhoudt, te streven naar een baan in de diplomatie. De oproep van Winston Churchill, tijdens WO2 in Frankrijk een spionagenetwerk op te bouwen, is bij haar niet aan dovemansoren gezegd en ze krijgt de kans ook nog daar aan mee te doen Read the rest of this entry »
‘The White Tiger’, aanklacht tegen kastensysteem
he White Tiger is een Indiase film op Netflix, die als een aanklacht tegen het daar geldende kasten- (=standen) systeem mag gelden. Een jongeman uit de binnenlanden probeert zichzelf omhoog te werken als chauffeur van een rijke familie. De dingen die hem overkomen, met name als hem de schuld van een dodelijke aanrijding met vluchtmisdrijf in de schoenen wordt geschoven, leidt bij hem tot de conclusie: wil je overeind blijven dan moeten je het zoeken in de politiek of in de criminaliteit.
Eastwood als 90-jarige drugsezel
elf was Clint Eastwood in 2018, toen hij deze film maakte 88, in The Mule speelt hij een 90-jarige drugsezel, in dienst van een Mexicaans kartel.
Satire? Ironische komedie? Kies zelf maar. Netflix heeft de film net voor Kerstmis online gezet, weer eens wat anders dan Home Allone of Sissi.
De humor zit zoals verwacht in het laconieke spel van de old fellow, die geen kans voorbij laat gaan om de jongere generaties een lesje te leren (‘komt door dat verrekte telefoontje van je’) en het gehaspel van de grenspolitie aan de kaak te stellen. De exorbitante en kitscherige levensstijl van de drugsbaronnen, inclusief animeergrietjes met reetveters, krijgt natuurlijk ook z’n karikatuur. Geweldig amusement. Laat Dorhout maar schuiven.
Black Lives Matter in film Glory (1989)
Een nog betrekkelijk jonge Morgan Freeman (rechts) zien we terug in de nu Netflix-film Glory uit 1989, een historisch drama, dat zich afspeelt tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Links hoofdrolspeler Matthew Broderick.
eter een varken dan een nikker,’ zegt een witte officier als de opleiding start van een regiment zwarten in de Amerikaanse Burgeroorlog. Dit filmdrama van Edward Zwick uit 1989 zou anno nu maar beter Black Lives Matter kunnen heten.
Over Fabienne en Stine
Sante Brun
wee films die iets met elkaar te maken hebben – leuk voor een rustige zondagochtend, zag ik twee weken geleden. Ditmaal was de combinatie wat losser, maar toch interessant. Ik zag: La Vérité, de eerste film die de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda (Winkeldieven) maakte buiten Japan, tevens de zoveelste film van de laatste tijd met Cathérine Deneuve in de hoofdrol; en Kapsalon Romy, geregisseerd door Mischa Kamp, met hoofdrollen van Beppie Melissen en de tienjarige Vita Heijmen als haar kleinkind Romy.
Apocalypse Now, de definitieve versie
Martin Sheen als kapitein Willard in Apocalypse Now
e smerigste oorlog ooit zal helaas nog wel eens gevochten worden, maar die in Vietnam in de jaren zestig van de vorige eeuw draagt wellicht tot op heden de titel. Overtuigend wat dat betreft was al de film uit 1979 van Francis Ford Coppola, met Martin Sheen en Marlon Brando in de hoofdrollen. Nòg overtuigender is de remastering uit 2019, een meer dan drie uren durend epos dat te zien is op Netflix.
Een grote film en het ‘bejaarde’ vervolg
Jean Louis Trintignant en Anouk Aimée
Sante Brun
at een geweldig idee om na ruim 50 jaar een vervolg te maken op de film Un homme et une femme van Claude Lelouch uit 1966. De hoofdrolspelers uit dat meesterwerk, Jean-Louis Trintignant en Anouk Aimée, zijn er nog altijd, Trintignant is 89 jaar en Aimée 88. Trintignant zagen we in 2012 nog in de aangrijpende film Amour.
Trintignant had na de film uit 1966 nog een grote filmcarrière, maar het was zo ongeveer de laatste film waarin Aimée wereldsucces oogstte. Het vervolg is een film in het genre ‘hoe zou het toch zijn met’. En het is de 49ste film die Claude Lelouch regisseerde.
Film in tijden van corona
Still uit ‘Gli Anni Più Belli’, de film die in dit stuk wordt bespsroken.
Sante Brun
a een maand of tien geen bioscoop van binnen te hebben gezien en met het plan voorlopig de filmzaal ook niet aan de binnenkant te bezichtigen, begon toch een beetje te knagen dat we achter geraakt waren op het gebied van de betere film. Ik meen dat de laatste film die we in de bioscoop zagen het onsterfelijke meesterwerk ‘De Beentjes van Sint Hildegard’ was.
Je kunt toch Netflixen, riepen ze in mijn omgeving. Maar op Netflix staan ook een heleboel films niet, en laat dat nu net de films zijn die ons interesseren – voornamelijk maar niet uitsluitend Frans, Spaans, Italiaans, Japans, Duits, genre filmhuis.
‘Echt gebeurd’ in WO2
ag afgelopen weken twee
films op Netflix, gemaakt naar ‘echt gebeurd’ in WO2. De meeste indruk maakte Unbroken van Angela Jolie over een Amerikaanse Olympisch atleet, Louis Zamperini, die in 1943 een crash van een B-24 bommenwerper overleeft en vervolgens in een Japans krijgsgevangenschap door een hel gaat. Ik kon niet achterhalen of Japan in 1929 het Geneefse verdrag over de behandeling van krijgsgevangenen had ondertekend (Duitsland handelde daar in elk geval in grote lijnen wèl naar), maar wat daar in Tokio gebeurde, was qua kwellingen vergelijkbaar met die in de Jappenkampen van het toenmalig Nederlands Indië en die aan de Birma-spoorlijn.
Spectaculair is verder de manier waarop twee van de drie gecrashte maten in (aanvankelijk) twee rubberboten 47 dagen op de oceaan weten te overleven. Read the rest of this entry »
Liefde, ziekte en dood in Venetië
Sante Brun
f en toe moet je een geadoreerde, geïdealiseerde film nog eens terugzien. Zoals de veel bekroonde en zeer geroemde verfilming van de hand van de ook al aanbeden filmregisseur Luchino Visconti van het boek Der Tod in Venedig van Thomas Mann. Over dat boek zelf, dat gaat over de laatste dagen van de componist Gustav von Aschenbach, is ook al het nodige te vertellen – bijvoorbeeld dat het gaat over Gustav Mahler, de Duitse componist uit wiens werk een groot deel van de filmmuziek in Morto a Venezia, of eigenlijk Death in Venice (het origineel is Engelstalig) is geput, en waarvan het adagietto uit de Vijfde Symfonie al bijna een populair deuntje is geworden.
Alleen: als Venetië-liefhebber heb ik, nadat ik de film in de oorspronkelijke Engelstalige versie in 1974 had gezien, me aanvankelijk heel lang vergenoegd met de fragmenten die op Youtube te zien zijn. Vorig jaar kocht ik eindelijk de dvd, maar ben dezer dagen pas gekomen tot een vertoning op mijn eigen pc. Ditmaal in het Italiaans nagesynchroniseerd, in grote delen nagenoeg onverstaanbaar, maar gelukkig met Nederlandse ondertiteling. Read the rest of this entry »
Schaduwen over het Bauhaus
Sante Brun
|
|
De Wassilistoel van Marcel Breuer kreeg die naam pas van een Italiaans bedrijf dat de rechten overkocht en waar men het interessant achtte dat de eerste abstracte schilder, Wassili Kandinsy, de stoel mooi had gevonden. |
