ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Film’
Eastwood als 90-jarige drugsezel
december 18th, 2020 | 
Author: 
elf was Clint Eastwood in 2018, toen hij deze film maakte 88, in The Mule speelt hij een 90-jarige drugsezel, in dienst van een Mexicaans kartel.
Satire? Ironische komedie? Kies zelf maar. Netflix heeft de film net voor Kerstmis online gezet, weer eens wat anders dan Home Allone of Sissi.
De humor zit zoals verwacht in het laconieke spel van de old fellow, die geen kans voorbij laat gaan om de jongere generaties een lesje te leren (‘komt door dat verrekte telefoontje van je’) en het gehaspel van de grenspolitie aan de kaak te stellen. De exorbitante en kitscherige levensstijl van de drugsbaronnen, inclusief animeergrietjes met reetveters, krijgt natuurlijk ook z’n karikatuur. Geweldig amusement. Laat Dorhout maar schuiven.
Posted in 
Black Lives Matter in film Glory (1989)
Een nog betrekkelijk jonge Morgan Freeman (rechts) zien we terug in de nu Netflix-film Glory uit 1989, een historisch drama, dat zich afspeelt tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Links hoofdrolspeler Matthew Broderick.
eter een varken dan een nikker,’ zegt een witte officier als de opleiding start van een regiment zwarten in de Amerikaanse Burgeroorlog. Dit filmdrama van Edward Zwick uit 1989 zou anno nu maar beter Black Lives Matter kunnen heten.
Over Fabienne en Stine
Sante Brun
wee films die iets met elkaar te maken hebben – leuk voor een rustige zondagochtend, zag ik twee weken geleden. Ditmaal was de combinatie wat losser, maar toch interessant. Ik zag: La Vérité, de eerste film die de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda (Winkeldieven) maakte buiten Japan, tevens de zoveelste film van de laatste tijd met Cathérine Deneuve in de hoofdrol; en Kapsalon Romy, geregisseerd door Mischa Kamp, met hoofdrollen van Beppie Melissen en de tienjarige Vita Heijmen als haar kleinkind Romy.
Apocalypse Now, de definitieve versie
Martin Sheen als kapitein Willard in Apocalypse Now
e smerigste oorlog ooit zal helaas nog wel eens gevochten worden, maar die in Vietnam in de jaren zestig van de vorige eeuw draagt wellicht tot op heden de titel. Overtuigend wat dat betreft was al de film uit 1979 van Francis Ford Coppola, met Martin Sheen en Marlon Brando in de hoofdrollen. Nòg overtuigender is de remastering uit 2019, een meer dan drie uren durend epos dat te zien is op Netflix.
Een grote film en het ‘bejaarde’ vervolg
Jean Louis Trintignant en Anouk Aimée
Sante Brun
at een geweldig idee om na ruim 50 jaar een vervolg te maken op de film Un homme et une femme van Claude Lelouch uit 1966. De hoofdrolspelers uit dat meesterwerk, Jean-Louis Trintignant en Anouk Aimée, zijn er nog altijd, Trintignant is 89 jaar en Aimée 88. Trintignant zagen we in 2012 nog in de aangrijpende film Amour.
Trintignant had na de film uit 1966 nog een grote filmcarrière, maar het was zo ongeveer de laatste film waarin Aimée wereldsucces oogstte. Het vervolg is een film in het genre ‘hoe zou het toch zijn met’. En het is de 49ste film die Claude Lelouch regisseerde.
Film in tijden van corona
Still uit ‘Gli Anni Più Belli’, de film die in dit stuk wordt bespsroken.
Sante Brun
a een maand of tien geen bioscoop van binnen te hebben gezien en met het plan voorlopig de filmzaal ook niet aan de binnenkant te bezichtigen, begon toch een beetje te knagen dat we achter geraakt waren op het gebied van de betere film. Ik meen dat de laatste film die we in de bioscoop zagen het onsterfelijke meesterwerk ‘De Beentjes van Sint Hildegard’ was.
Je kunt toch Netflixen, riepen ze in mijn omgeving. Maar op Netflix staan ook een heleboel films niet, en laat dat nu net de films zijn die ons interesseren – voornamelijk maar niet uitsluitend Frans, Spaans, Italiaans, Japans, Duits, genre filmhuis.
‘Echt gebeurd’ in WO2
ag afgelopen weken twee
films op Netflix, gemaakt naar ‘echt gebeurd’ in WO2. De meeste indruk maakte Unbroken van Angela Jolie over een Amerikaanse Olympisch atleet, Louis Zamperini, die in 1943 een crash van een B-24 bommenwerper overleeft en vervolgens in een Japans krijgsgevangenschap door een hel gaat. Ik kon niet achterhalen of Japan in 1929 het Geneefse verdrag over de behandeling van krijgsgevangenen had ondertekend (Duitsland handelde daar in elk geval in grote lijnen wèl naar), maar wat daar in Tokio gebeurde, was qua kwellingen vergelijkbaar met die in de Jappenkampen van het toenmalig Nederlands Indië en die aan de Birma-spoorlijn.
Spectaculair is verder de manier waarop twee van de drie gecrashte maten in (aanvankelijk) twee rubberboten 47 dagen op de oceaan weten te overleven. Read the rest of this entry »
Liefde, ziekte en dood in Venetië
Sante Brun
f en toe moet je een geadoreerde, geïdealiseerde film nog eens terugzien. Zoals de veel bekroonde en zeer geroemde verfilming van de hand van de ook al aanbeden filmregisseur Luchino Visconti van het boek Der Tod in Venedig van Thomas Mann. Over dat boek zelf, dat gaat over de laatste dagen van de componist Gustav von Aschenbach, is ook al het nodige te vertellen – bijvoorbeeld dat het gaat over Gustav Mahler, de Duitse componist uit wiens werk een groot deel van de filmmuziek in Morto a Venezia, of eigenlijk Death in Venice (het origineel is Engelstalig) is geput, en waarvan het adagietto uit de Vijfde Symfonie al bijna een populair deuntje is geworden.
Alleen: als Venetië-liefhebber heb ik, nadat ik de film in de oorspronkelijke Engelstalige versie in 1974 had gezien, me aanvankelijk heel lang vergenoegd met de fragmenten die op Youtube te zien zijn. Vorig jaar kocht ik eindelijk de dvd, maar ben dezer dagen pas gekomen tot een vertoning op mijn eigen pc. Ditmaal in het Italiaans nagesynchroniseerd, in grote delen nagenoeg onverstaanbaar, maar gelukkig met Nederlandse ondertiteling. Read the rest of this entry »
Schaduwen over het Bauhaus
Sante Brun
|
|
De Wassilistoel van Marcel Breuer kreeg die naam pas van een Italiaans bedrijf dat de rechten overkocht en waar men het interessant achtte dat de eerste abstracte schilder, Wassili Kandinsy, de stoel mooi had gevonden. |
‘Quicksand’, schokkend met discutabel slot
Hanna Ardéhn en Felix Sandman in de Zweedse Netflixserie Quicksand.
ooral voor juristen om van te smullen: is de 18-jarige Maja Norberg uit de rijke voorstad Djursholm van Stockholm (tegen de zogenaamde meerderjarigheid van die kinderen heb ik mijn bedenkingen) mede-schuldig aan de door haar drugsverslaafde vriendje Sebastian Fagerman op school aangerichte dodelijke schietpartij of niet? De schrijfster van de roman, waarnaar de spannende, Zweedse maar Engelstalige Netflixserie Quicksand (Drijfzand) is gemaakt, Malin Persson Giolito, is advocaat en dat komt voor honderd procent tot uiting.
In BRON serie 2 slaat een virus toe
n de tweede van intussen vier seizoenen Bron (onherleidbare titel voor de Netfixkijker) slaat een moedwillig ontwikkeld virus toe op een klimaatconferentie in Malmö. Activisme is dan ook een terugkerend thema in de seizoenen die ik tot dusver heb gezien. Het zijn thrillers van Scandinavische kwaliteit à la The Bridge, gedragen door – voornamelijk – twee topacteurs, namelijk de Zweedse Sofia Helin en de Deen Kim Bodnia.
Nederland wordt iets leuks onthouden
at ik trouwens ook een vorm van racisme vind, dat is dat geen enkele Nederlandse tv-zender ooit iets laat zien van de in een groot deel van de wereld populaire politieserie Commissario Montalbano. In twintig landen is de serie uitgezonden, veel Europese, in Australië, Argentinië en in de Verenigde Staten – waar de in het algemeen sympathieke en zeer vreedzame en begrijpende commissaris van politie Salvo Montalbano wel enige verwondering zal hebben gewekt.
Meer op SanteLOGie
Later doorgrond je de film pas
Sante Brun
e hebt van die
films die je niet gauw tegenkomt, niet in het filmhuis en al helemaal niet in de publieksbioscopen (als dat de juiste uitdrukking is.) Gelukkig brengt de Volkskrant geregeld setjes opmerkelijke films op dvd uit. Niet allemaal even geweldig, maar altijd wel de moeite waard.
Zo keek ik gisteren naar Burning, een Koreaanse film uit 2018 van regisseur Lee Chang-dong. De film liet mij enigszins wezenloos achter (na ruim tweeënhalf uur) maar drong daarna heel langzaam tot mij door. Een gevoel dat ik eerder kende, namelijk na het lezen van boeken van Haruki Murakami. Dat is in dit geval verre van toevallig, want het verhaal waarop Burning is gebaseerd is van de hand van die Japanse schrijver. Het verhaal verscheen in 1992 en hoewel ik het niet van eigen aanschouwen ken, meen ik vrijwel zeker te zijn dat Lee Chang-dong het vrij letterlijk genomen heeft Read the rest of this entry »
De zachtaardige humor van Herman Finkers
Sante Brun
an is 
een Twentse veearts en hij is al heel lang getrouwd met Gedda, die ook magna cum laude afstudeerde op een scriptie waarvan de voornaamste conclusie was dat mannen die goed door hun echtgenote worden verzorgd, gemiddeld 1400 dagen langer leven dan ongetrouwde mannen. Gedda heeft die uitkomst ook in haar eigen huwelijk in de praktijk gebracht en bemoedert en betuttelt Jan dan ook dat het een aard heeft.
Maar dan gaat Arend, Gedda’s vader, dood, 89 jaar oud. Hij was een avontuurlijk type, dat wel eens een fikse wandeling wilde maken met zijn ezel. Op een van die wandelingen laat hij, nog wel op Duits grondgebied, het leven. Zijn vrouw wil dat hij begraven wordt op het kerkhof vlak bij haar huis, dan kan ze er vaak naartoe. Om te kijken of hij zich gedraagt, begrijp ik uit de samenhang. Read the rest of this entry »
‘Ze noemen me baboe’: een leven voor Jantje
Sante Brun
eruit het vervelendste in je leven is de zelfgemaakte vakantiefilm van familie of vrienden. De makers vinden het zelf fantastisch, maar jij denkt: zo, dat zitten we nog wel even uit, als het niet langer duurt dan twintig minuten en anders verzin je een smoes om je aan de rampspoed te onttrekken.
Maar een echt lumineus idee blijkt het te zijn, als je zo’n gezellige familiefilm gebruikt om er een documentaire mee te maken over een lang onbelicht gebleven hoekje van het leven in de tijd ‘dat we Indië nog hadden’: het leven van de kindermeisjes die Hollandse families in de overzeese gebiedsdelen erop nahielden. De kindermeisjes die ‘baboe’ werden genoemd. De film heet dan ook ‘Ze noemen me baboe’.
Een geval van #metoo in de praktijk
Sante Brun
ij mij was de #metoo wel zo’n beetje gereed voor het archief. Uiteraard moesten die vieze ouwe mannetjes met hun poten (en hun macht) van jongens en meisjes afblijven, maar we mogen aannemen dat nu de justitiële autoriteiten het verder zullen afwerken.
En dan zit je ineens in de bioscoop te kijken naar de film Bombshell. Nederlandse vertaling van dat woord is blijkbaar moeilijk – het lijkt me niet dat de vertaling die ik vond, seksbom, een erg tactische verklaring is de lading dekt.
Terug in de tijd met een heerlijke Franse komedie
Sante Brun
‘In welk tijdperk zou je 
willen leven?’
‘Het stenen tijdperk.’
‘Waarom?’
‘Toen had ik nog wel eens seks met mijn vrouw.’
Victor Drumond (gespeeld door Daniel Auteuil) illustrator en gedesillusioneerde zestiger, ontmoet Antoine, filmregisseur die een gloednieuw verdienmodel ontwikkeld heeft: hij gebruikt bestaande decors, collecties kleding en andere voorwerpen uit de kringloop en acteurs die wel iets willen bijverdienen om mensen terug te ‘toveren’ naar een door hen gewenst tijdperk: het oude Romeinse Rijk, het China van de Middeleeuwen, het Franse hof in de negentiende eeuw – en dus eventueel ook het stenen tijdperk.