ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Film’
‘Echt gebeurd’ in WO2
september 21st, 2020 | 
Author: 
ag afgelopen weken twee
films op Netflix, gemaakt naar ‘echt gebeurd’ in WO2. De meeste indruk maakte Unbroken van Angela Jolie over een Amerikaanse Olympisch atleet, Louis Zamperini, die in 1943 een crash van een B-24 bommenwerper overleeft en vervolgens in een Japans krijgsgevangenschap door een hel gaat. Ik kon niet achterhalen of Japan in 1929 het Geneefse verdrag over de behandeling van krijgsgevangenen had ondertekend (Duitsland handelde daar in elk geval in grote lijnen wèl naar), maar wat daar in Tokio gebeurde, was qua kwellingen vergelijkbaar met die in de Jappenkampen van het toenmalig Nederlands Indië en die aan de Birma-spoorlijn.
Spectaculair is verder de manier waarop twee van de drie gecrashte maten in (aanvankelijk) twee rubberboten 47 dagen op de oceaan weten te overleven. Read the rest of this entry »
Posted in 
Liefde, ziekte en dood in Venetië
Sante Brun
f en toe moet je een geadoreerde, geïdealiseerde film nog eens terugzien. Zoals de veel bekroonde en zeer geroemde verfilming van de hand van de ook al aanbeden filmregisseur Luchino Visconti van het boek Der Tod in Venedig van Thomas Mann. Over dat boek zelf, dat gaat over de laatste dagen van de componist Gustav von Aschenbach, is ook al het nodige te vertellen – bijvoorbeeld dat het gaat over Gustav Mahler, de Duitse componist uit wiens werk een groot deel van de filmmuziek in Morto a Venezia, of eigenlijk Death in Venice (het origineel is Engelstalig) is geput, en waarvan het adagietto uit de Vijfde Symfonie al bijna een populair deuntje is geworden.
Alleen: als Venetië-liefhebber heb ik, nadat ik de film in de oorspronkelijke Engelstalige versie in 1974 had gezien, me aanvankelijk heel lang vergenoegd met de fragmenten die op Youtube te zien zijn. Vorig jaar kocht ik eindelijk de dvd, maar ben dezer dagen pas gekomen tot een vertoning op mijn eigen pc. Ditmaal in het Italiaans nagesynchroniseerd, in grote delen nagenoeg onverstaanbaar, maar gelukkig met Nederlandse ondertiteling. Read the rest of this entry »
Schaduwen over het Bauhaus
Sante Brun
|
|
De Wassilistoel van Marcel Breuer kreeg die naam pas van een Italiaans bedrijf dat de rechten overkocht en waar men het interessant achtte dat de eerste abstracte schilder, Wassili Kandinsy, de stoel mooi had gevonden. |
‘Quicksand’, schokkend met discutabel slot
Hanna Ardéhn en Felix Sandman in de Zweedse Netflixserie Quicksand.
ooral voor juristen om van te smullen: is de 18-jarige Maja Norberg uit de rijke voorstad Djursholm van Stockholm (tegen de zogenaamde meerderjarigheid van die kinderen heb ik mijn bedenkingen) mede-schuldig aan de door haar drugsverslaafde vriendje Sebastian Fagerman op school aangerichte dodelijke schietpartij of niet? De schrijfster van de roman, waarnaar de spannende, Zweedse maar Engelstalige Netflixserie Quicksand (Drijfzand) is gemaakt, Malin Persson Giolito, is advocaat en dat komt voor honderd procent tot uiting.
In BRON serie 2 slaat een virus toe
n de tweede van intussen vier seizoenen Bron (onherleidbare titel voor de Netfixkijker) slaat een moedwillig ontwikkeld virus toe op een klimaatconferentie in Malmö. Activisme is dan ook een terugkerend thema in de seizoenen die ik tot dusver heb gezien. Het zijn thrillers van Scandinavische kwaliteit à la The Bridge, gedragen door – voornamelijk – twee topacteurs, namelijk de Zweedse Sofia Helin en de Deen Kim Bodnia.
Nederland wordt iets leuks onthouden
at ik trouwens ook een vorm van racisme vind, dat is dat geen enkele Nederlandse tv-zender ooit iets laat zien van de in een groot deel van de wereld populaire politieserie Commissario Montalbano. In twintig landen is de serie uitgezonden, veel Europese, in Australië, Argentinië en in de Verenigde Staten – waar de in het algemeen sympathieke en zeer vreedzame en begrijpende commissaris van politie Salvo Montalbano wel enige verwondering zal hebben gewekt.
Meer op SanteLOGie
Later doorgrond je de film pas
Sante Brun
e hebt van die
films die je niet gauw tegenkomt, niet in het filmhuis en al helemaal niet in de publieksbioscopen (als dat de juiste uitdrukking is.) Gelukkig brengt de Volkskrant geregeld setjes opmerkelijke films op dvd uit. Niet allemaal even geweldig, maar altijd wel de moeite waard.
Zo keek ik gisteren naar Burning, een Koreaanse film uit 2018 van regisseur Lee Chang-dong. De film liet mij enigszins wezenloos achter (na ruim tweeënhalf uur) maar drong daarna heel langzaam tot mij door. Een gevoel dat ik eerder kende, namelijk na het lezen van boeken van Haruki Murakami. Dat is in dit geval verre van toevallig, want het verhaal waarop Burning is gebaseerd is van de hand van die Japanse schrijver. Het verhaal verscheen in 1992 en hoewel ik het niet van eigen aanschouwen ken, meen ik vrijwel zeker te zijn dat Lee Chang-dong het vrij letterlijk genomen heeft Read the rest of this entry »
De zachtaardige humor van Herman Finkers
Sante Brun
an is 
een Twentse veearts en hij is al heel lang getrouwd met Gedda, die ook magna cum laude afstudeerde op een scriptie waarvan de voornaamste conclusie was dat mannen die goed door hun echtgenote worden verzorgd, gemiddeld 1400 dagen langer leven dan ongetrouwde mannen. Gedda heeft die uitkomst ook in haar eigen huwelijk in de praktijk gebracht en bemoedert en betuttelt Jan dan ook dat het een aard heeft.
Maar dan gaat Arend, Gedda’s vader, dood, 89 jaar oud. Hij was een avontuurlijk type, dat wel eens een fikse wandeling wilde maken met zijn ezel. Op een van die wandelingen laat hij, nog wel op Duits grondgebied, het leven. Zijn vrouw wil dat hij begraven wordt op het kerkhof vlak bij haar huis, dan kan ze er vaak naartoe. Om te kijken of hij zich gedraagt, begrijp ik uit de samenhang. Read the rest of this entry »
‘Ze noemen me baboe’: een leven voor Jantje
Sante Brun
eruit het vervelendste in je leven is de zelfgemaakte vakantiefilm van familie of vrienden. De makers vinden het zelf fantastisch, maar jij denkt: zo, dat zitten we nog wel even uit, als het niet langer duurt dan twintig minuten en anders verzin je een smoes om je aan de rampspoed te onttrekken.
Maar een echt lumineus idee blijkt het te zijn, als je zo’n gezellige familiefilm gebruikt om er een documentaire mee te maken over een lang onbelicht gebleven hoekje van het leven in de tijd ‘dat we Indië nog hadden’: het leven van de kindermeisjes die Hollandse families in de overzeese gebiedsdelen erop nahielden. De kindermeisjes die ‘baboe’ werden genoemd. De film heet dan ook ‘Ze noemen me baboe’.
Een geval van #metoo in de praktijk
Sante Brun
ij mij was de #metoo wel zo’n beetje gereed voor het archief. Uiteraard moesten die vieze ouwe mannetjes met hun poten (en hun macht) van jongens en meisjes afblijven, maar we mogen aannemen dat nu de justitiële autoriteiten het verder zullen afwerken.
En dan zit je ineens in de bioscoop te kijken naar de film Bombshell. Nederlandse vertaling van dat woord is blijkbaar moeilijk – het lijkt me niet dat de vertaling die ik vond, seksbom, een erg tactische verklaring is de lading dekt.
Terug in de tijd met een heerlijke Franse komedie
Sante Brun
‘In welk tijdperk zou je 
willen leven?’
‘Het stenen tijdperk.’
‘Waarom?’
‘Toen had ik nog wel eens seks met mijn vrouw.’
Victor Drumond (gespeeld door Daniel Auteuil) illustrator en gedesillusioneerde zestiger, ontmoet Antoine, filmregisseur die een gloednieuw verdienmodel ontwikkeld heeft: hij gebruikt bestaande decors, collecties kleding en andere voorwerpen uit de kringloop en acteurs die wel iets willen bijverdienen om mensen terug te ‘toveren’ naar een door hen gewenst tijdperk: het oude Romeinse Rijk, het China van de Middeleeuwen, het Franse hof in de negentiende eeuw – en dus eventueel ook het stenen tijdperk.
Fellini 100 jaar: het leven is noch mooi, noch zoet
Sante Brun
andaag honderd jaar geleden werd Federico Fellini geboren, daar hoort 
een stukje bij. Bij gelegenheid van die verjaardag keek ik, voor het eerst sinds vele jaren, nog eens naar La Dolce Vita. Ik had de film zo lang geleden voor het laatst gezien dat ik hem was gaan verwarren met Boccaccio 70, maar dat kwam doordat in beide films Anita Ekberg optrad, die het niet zozeer van haar acteertalent moest hebben als wel van haar weelderige boezem. In Boccaccio 70 komt de scène voor waarin Anita, rustend op haar rechterelleboog, in de linkerhand een groot glas melk, met daarboven de tekst in neonletters: ‘Bevete più latte’, drink meer melk, dus. In La Dolce Vita is Anita een Amerikaanse actrice die met Marcello Mastroianni – die een roddeljournalist speelt die toevallig ook Marcello heet – door nachtelijk Rome wandelt en daarbij in de Trevi-fontein klimt.
Slapstick in de vrolijke Koreaanse samenleving
Sante Brun
e familie Flodder op zijn Koreaans, al gaat de vergelijking wel een beetje scheef, zoals alle vergelijkingen. Ik heb het over de succesfilm Parasite, en parasieten zijn er veel in Zuid-Korea, handig gepresenteerd door regisseur Bong Joon Ho.
De familie Kim woont in een vervallen souterrain (maar wel beter dan een echte kelder) en heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen met het vouwen van pizzadozen. Ook de eindjes van het internet – het kost veel inspanning om de Wifi van restaurants in de omgeving op te pikken voor de mobiele telefoons van de familie, alleen boven de hoog aangebrachte WC lukt het een beetje.
1917, de film als game
Sante Brun
et verhaal lijkt sterk aangepast aan de voorgenomen wijze van opnemen van de film. Het gaat over de met veel applaus ontvangen film getiteld 1917 en de manier van opnemen lijkt grotendeels voortgevloeid uit de gaming wereld. Met spectaculair resultaat.
Het is 1917, het bloedigste jaar van de Eerste Wereldoorlog en we bevinden ons in de loopgraven van het Britse leger in Noordwest Frankrijk, omgeving Bapaume. De plotseling teruggetrokken Duitse troepen hebben alle telefoonlijnen van de Britten doorgesneden; op regimentsniveau wordt inmiddels duidelijk dat enkele verderop ingegraven bataljons in de val zullen worden gelukt door de Duitsers, die zich alleen maar in schijn hebben teruggetrokken, maar op een strategisch punt de Britten opwachten.
Lachen om de nazi’s
Sante Brun
et is begin 1945. 
Een jongetje van tien jaar is een fanatiek lid van de Hitlerjugend en een aanbidder van Adolf Hitler, die hem ook geregeld bezoekt. In zijn dromen. Maar dan komt hij tot de ontdekking dat zijn moeder een Joods meisje in hun huis laat onderduiken. (Zijn vader is dood.) Het valt de jongen, Johannes, in de wandeling Jojo, op dat het meisje er helemaal niet uitziet zoals Joden door de leiding van de Hitlerjugend worden beschreven.
En wordt verliefd op haar, hoewel zij al twintig is en wel met hem te doen heeft – want wat moet hij met haar aan? Verraden is uitgesloten, maar wat dan?
Autisten – het zijn net mensen
Sante Brun
en 
geestelijke gezondheidszorg die tegenover zijn cliënten machteloos staat – dat kennen we in Nederland heel goed. Maar de film Hors Normes speelt zich af in Parijs, waar een toenemend aantal vooral zwaar autistische patiënten voor wie geen plaats is in de reguliere zorg of die daar uitbehandeld raken maar naar huis gestuurd worden of op straat terechtkomen.
In de film zien we een initiatief om die jongeren op een andere manier op te vangen en te behandelen, of minstens op een menswaardige manier bezig te houden. En dus niet met platspuiten of vastbinden maar met gewone dagelijkse bezigheden, gesprekken, groepsactiviteiten een soort normaal leven kunnen leiden.
‘The two popes’, eerlijke film over r.-k. crisis
De eerste ontmoeting tussen Benedictus XVI en kardinaal Bergoglio (de latere paus Franciscus) in de tuinen van het zomerverblijf Castel Gandolfo loopt uit op een twistgesprek. Beeld uit de film The two popes, nu op Netflix te zien.
e crisis in de Rooms-Katholieke Kerk (misbruik, vastgeroeste opvattingen over het celibaat, de positie van de vrouw, homoseksualiteit) krijgt op een buitengewoon indringende manier gestalte in de Britse film The two popes van de Braziliaanse regisseur Fernando Meirelles.
Onderhoudende tragiklucht
Sante Brun
e ‘vrolijke familiefilm’ April, May en June is een beetje aangekondigd als een feelgoodfilm, of anders desnoods als een ‘familiefilm met een lach en een traan’. Ik zou er eerder een nieuw woord voor willen gebruiken: een tragiklucht.
Moeder Mies van vier inmiddels meer dan volwassen kinderen (gespeeld door Olga Zuiderhoek), alle vier met een ‘eigen’ vader, roept haar drie dochters bij elkaar en deelt hen plompweg mee dat ze uitgezaaide longkanker heeft en uitbehandeld is en op haar aanstaande verjaardag geëuthanaseerd zal worden. ‘Ik ga dood.’
Meedogenloze maffiafilm, de laatste van dit kaliber
Sante Brun
k durf het bijna niet te zeggen, maar ik doe het toch: The Irishman gaat The Godfather naar de kroon steken. Niet alleen omdat het een maffiafilm is zoals we die graag zien: oude mannen die net doen of ze nergens van weten maar de spil van de geschiedenis zijn, mannen die worden omgelegd omdat ze één verkeerde uitdrukking hebben gebruikt, niets ontziende gewelddadigheid door lieve huisvaders, desnoods vertoond waar kleine kinderen bij zijn.
En het maakt niet uit waar het om gaat: om het vermoorden van de president tot de handel in juwelen en de strijd om het voorzitterschap van een vakbond. En altijd met dezelfde methoden: wurging in een taxi, opblazen van een auto, hit and run doodschieten en wegwezen – painting houses heet dat, wegens het rondspattende bloed.
Rake aanklacht tegen de moderne maatschappij
Sante Brun
|
|
 Het affiche toont, om mij onbekende redenen, echt het enige vrolijke plaatje uit de film. |