ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Film’
Fellini 100 jaar: het leven is noch mooi, noch zoet
januari 20th, 2020 | 
Author: Sante Brun
andaag honderd jaar geleden werd Federico Fellini geboren, daar hoort 
een stukje bij. Bij gelegenheid van die verjaardag keek ik, voor het eerst sinds vele jaren, nog eens naar La Dolce Vita. Ik had de film zo lang geleden voor het laatst gezien dat ik hem was gaan verwarren met Boccaccio 70, maar dat kwam doordat in beide films Anita Ekberg optrad, die het niet zozeer van haar acteertalent moest hebben als wel van haar weelderige boezem. In Boccaccio 70 komt de scène voor waarin Anita, rustend op haar rechterelleboog, in de linkerhand een groot glas melk, met daarboven de tekst in neonletters: ‘Bevete più latte’, drink meer melk, dus. In La Dolce Vita is Anita een Amerikaanse actrice die met Marcello Mastroianni – die een roddeljournalist speelt die toevallig ook Marcello heet – door nachtelijk Rome wandelt en daarbij in de Trevi-fontein klimt.
Posted in 
Slapstick in de vrolijke Koreaanse samenleving
Sante Brun
e familie Flodder op zijn Koreaans, al gaat de vergelijking wel een beetje scheef, zoals alle vergelijkingen. Ik heb het over de succesfilm Parasite, en parasieten zijn er veel in Zuid-Korea, handig gepresenteerd door regisseur Bong Joon Ho.
De familie Kim woont in een vervallen souterrain (maar wel beter dan een echte kelder) en heeft moeite de eindjes aan elkaar te knopen met het vouwen van pizzadozen. Ook de eindjes van het internet – het kost veel inspanning om de Wifi van restaurants in de omgeving op te pikken voor de mobiele telefoons van de familie, alleen boven de hoog aangebrachte WC lukt het een beetje.
1917, de film als game
Sante Brun
et verhaal lijkt sterk aangepast aan de voorgenomen wijze van opnemen van de film. Het gaat over de met veel applaus ontvangen film getiteld 1917 en de manier van opnemen lijkt grotendeels voortgevloeid uit de gaming wereld. Met spectaculair resultaat.
Het is 1917, het bloedigste jaar van de Eerste Wereldoorlog en we bevinden ons in de loopgraven van het Britse leger in Noordwest Frankrijk, omgeving Bapaume. De plotseling teruggetrokken Duitse troepen hebben alle telefoonlijnen van de Britten doorgesneden; op regimentsniveau wordt inmiddels duidelijk dat enkele verderop ingegraven bataljons in de val zullen worden gelukt door de Duitsers, die zich alleen maar in schijn hebben teruggetrokken, maar op een strategisch punt de Britten opwachten.
Lachen om de nazi’s
Sante Brun
et is begin 1945. 
Een jongetje van tien jaar is een fanatiek lid van de Hitlerjugend en een aanbidder van Adolf Hitler, die hem ook geregeld bezoekt. In zijn dromen. Maar dan komt hij tot de ontdekking dat zijn moeder een Joods meisje in hun huis laat onderduiken. (Zijn vader is dood.) Het valt de jongen, Johannes, in de wandeling Jojo, op dat het meisje er helemaal niet uitziet zoals Joden door de leiding van de Hitlerjugend worden beschreven.
En wordt verliefd op haar, hoewel zij al twintig is en wel met hem te doen heeft – want wat moet hij met haar aan? Verraden is uitgesloten, maar wat dan?
Autisten – het zijn net mensen
Sante Brun
en 
geestelijke gezondheidszorg die tegenover zijn cliënten machteloos staat – dat kennen we in Nederland heel goed. Maar de film Hors Normes speelt zich af in Parijs, waar een toenemend aantal vooral zwaar autistische patiënten voor wie geen plaats is in de reguliere zorg of die daar uitbehandeld raken maar naar huis gestuurd worden of op straat terechtkomen.
In de film zien we een initiatief om die jongeren op een andere manier op te vangen en te behandelen, of minstens op een menswaardige manier bezig te houden. En dus niet met platspuiten of vastbinden maar met gewone dagelijkse bezigheden, gesprekken, groepsactiviteiten een soort normaal leven kunnen leiden.
‘The two popes’, eerlijke film over r.-k. crisis
De eerste ontmoeting tussen Benedictus XVI en kardinaal Bergoglio (de latere paus Franciscus) in de tuinen van het zomerverblijf Castel Gandolfo loopt uit op een twistgesprek. Beeld uit de film The two popes, nu op Netflix te zien.
e crisis in de Rooms-Katholieke Kerk (misbruik, vastgeroeste opvattingen over het celibaat, de positie van de vrouw, homoseksualiteit) krijgt op een buitengewoon indringende manier gestalte in de Britse film The two popes van de Braziliaanse regisseur Fernando Meirelles.
Onderhoudende tragiklucht
Sante Brun
e ‘vrolijke familiefilm’ April, May en June is een beetje aangekondigd als een feelgoodfilm, of anders desnoods als een ‘familiefilm met een lach en een traan’. Ik zou er eerder een nieuw woord voor willen gebruiken: een tragiklucht.
Moeder Mies van vier inmiddels meer dan volwassen kinderen (gespeeld door Olga Zuiderhoek), alle vier met een ‘eigen’ vader, roept haar drie dochters bij elkaar en deelt hen plompweg mee dat ze uitgezaaide longkanker heeft en uitbehandeld is en op haar aanstaande verjaardag geëuthanaseerd zal worden. ‘Ik ga dood.’
Meedogenloze maffiafilm, de laatste van dit kaliber
Sante Brun
k durf het bijna niet te zeggen, maar ik doe het toch: The Irishman gaat The Godfather naar de kroon steken. Niet alleen omdat het een maffiafilm is zoals we die graag zien: oude mannen die net doen of ze nergens van weten maar de spil van de geschiedenis zijn, mannen die worden omgelegd omdat ze één verkeerde uitdrukking hebben gebruikt, niets ontziende gewelddadigheid door lieve huisvaders, desnoods vertoond waar kleine kinderen bij zijn.
En het maakt niet uit waar het om gaat: om het vermoorden van de president tot de handel in juwelen en de strijd om het voorzitterschap van een vakbond. En altijd met dezelfde methoden: wurging in een taxi, opblazen van een auto, hit and run doodschieten en wegwezen – painting houses heet dat, wegens het rondspattende bloed.
Rake aanklacht tegen de moderne maatschappij
Sante Brun
|
|
 Het affiche toont, om mij onbekende redenen, echt het enige vrolijke plaatje uit de film. |
Wat er gebeurt als het gezin een feestje viert
Sante Brun
ven dacht ik dat ik voor de tweede keer naar dezelfde film zou gaan, hoewel maar twee elementen die beide films aan elkaar bonden (of misschien: drie, want het zijn twee Franse films). Die elementen: natuurlijk Catherine Deneuve, jarenlang voor de mij de mooiste vrouw van de wereld, ik denk daarbij aan Belle de Jour van Luis Buñuel. Deneuve is 76 jaar inmiddels, heeft deze week een beroerte gehad, maar het leven is hard en ze is in haar functie (voor mij) inmiddels alweer enige tijd opgevolgd door de schrijfster Susan Smit.
Apaches
e apaches vormden een criminele bende in Parijs rond 1900. Hoe twee Madrileense jongens dat wisten, is mij niet bekend maar onder die naam sluiten zij als jonge knullen een verbond. Ze debuteren als fietsendieven. Twee totaal verschillende karakters, in al evenzeer uiteenlopende milieus. Miguel groeit op in het keurige gezin van een (al te) goedmoedige goudsmid; zijn vriendje Sastre kon het niet slechter getroffen hebben met een misselijk makende, brute pa. Hij wordt door Miguels familie opgevangen. Nochtans groeit hij op voor galg en rad. Een twaalfdelige Netflix-serie uit 2016 die ons buitengewoon is bevallen. Read the rest of this entry »
Een film die zich strikt concentreert op de liefde
Sante Brun
o’n 
film waar je nog dagen over blijft denken. Het verhaal is kort – schilderes en model raken verliefd op elkaar tegen een tragisch achtergrond: het model is uitgehuwelijkt aan iemand in Milaan en zal binnenkort verdwijnen – met het portret.
Regisseur Céline Sciamma is er trots op dat haar film vrijwel geheel, en op alle niveaus gemaakt is door vrouwen, Ze vraagt bij het begin van de film de titelrol aan het eind goed te bestuderen. Toch is dat niet het belangrijkste; Portrait de la jeune fille en feu is vooral een film die geheel eigenzinnig dwars ingaat tegen elke filmconventie. Zo wordt van het verhaal als zodanig maar een deel verteld, details die niet ter zake doen worden eenvoudig weggelaten.
Korte kroniek van schijnbaar geluk
Sante Brun
e bent 
zo graag de alwijze pater familias, maar de kinderen zien dat totaal anders – ook al omdat ze in de loop van de tijd allerlei dingen die door hun eigen toedoen of gewoon, door het noodlot, zich in hun leven afspelen of hebben afgespeeld, voor hen verborgen hebben gehouden. De een wil zijn vader wel opvolgen in diens zaak, een architectenbureau, maar ervaart zijn vaders aanwezigheid inmiddels als hinderlijk, een tweede heeft een kind van iemand die de vader goed kent, de derde is een succesvolle hersenchirurg maar ook homoseksueel.
En dan blijkt dat vader ook een groot geheim heeft: bij hem is de ziekte van Alzheimer geconstateerd. En hij wil dood.
Downton Abbey, een soapserie in 2 uur
Sante Brun
aat ik voorop stellen: ik ben geen serieskijker. Niet omdat ik er bezwaar tegen heb, maar ik heb er gewoon geen tijd voor.
Vandaag kwam ik er achter dat het veel gemakkelijker is te wachten tot ze er een speelfilm van maken. Ik deed dat toen ik in een reusachtige bioscoop in Kerkrade – zo’n 500, 600 plaatsen met daarop tien vrouwen en één manspersoon – meine Wenigkeit – keek naar Downton Abbey – The Movie. In de advertenties werd ik daartoe aangemoedigd: je kon de film ook snappen als je de serie niet had gezien. Ik kan er een heel eind in meekomen, al zit je het eerste half uur wel allerlei vraagtekens te zetten bij wie wie is.
Tot de jolige avonturen beginnen.
Vis a vis: misstanden in private vrouwengevangenis
Hartveroverend spel van María Isabel Díaz Lago als Sole, alias mammi (midden) in het vierde seizoen van Vis a vis.
an de reeks Spaanse Netflixseries is Vis a vis (2015-2019) een regelrechte bovenslag. Misstanden in een private vrouwengevangenis. Het gaat er rauw aan toe en alle dingen, niet in het minst de (bi)sexualiteit, worden regelrecht bij hun naam genoemd. De gebruikelijke naam voor de medegevangene is teef. Voor zover ik dat kan beoordelen, is de Nederlandse vertaling top; maar goed ook, want de dialogen in deze filmserie zijn dragend. Vis a vis betekent zoiets als Façe à Façe, tja, oog in oog, maar meer voor de hand liggend zou hier zijn: ‘oog om oog, tand om tand’.
De westernacteur en zijn duvelstoejager
Sante Brun
uim 
drie uur duurt de film Once upon a Time in Hollywood, en zoals je mag verwachten bij een product van Quentin Tarantino: je verveelt je geen seconde. Het is op zich het bekende recept: er wordt bij het leven geciteerd uit Hollywoodfilms, en het wereldje aldaar wordt stevig op de hak genomen.
Kenners hebben al laten weten dat deze film wat minder is dan de eerdere producties van rasfilmer Tarantino, maar laat je daardoor niet afschrikken: als je echt ren filmliefhebber bent, vooral als je specialiteit Tarantino is, verkneukel je je waar je bij staat.
Brad Pitt en Leonardo di Caprio zijn respectievelijk een acteur, gespecialiseerd in westerns, die nogal op zijn retour is en zijn stuntman, die ook maar moeilijk aan werk kan komen.
Een wonderlijke film van Niccolò Ammaniti
Sante Brun
e 
serie Il Miracolo (Het Wonder) is al op tv geweest, maar gelukkig is er ook altijd nog de dvd, ditmaal betrokken van lumiere.be.
Als ik ergens de naam ‘Niccolò Ammaniti zie staan, dan trekt dat mijn aandacht. De boeken die hij de afgelopen tien, vijftien jaar schreef waren allemaal schitterende verhalen, naar goede Italiaanse traditie ook nogal absurdistisch. Ik pak je in en neem je mee, De laatste Oudjaarsdag van de mensheid, Jij en ik, Laat het feest beginnen, Zoals god het beveelt, Modder, Het moment is delicaat, Ik ben niet bang en als voorlopig laatste Anna; het is alweer twee jaar geleden dat het verscheen.