hhBest – Sinds 1996

Sante Brun

ven dacht ik dat ik voor de tweede keer naar dezelfde film zou gaan, hoewel maar twee elementen die beide films aan elkaar bonden (of misschien: drie, want het zijn twee Franse films). Die elementen: natuurlijk Catherine Deneuve, jarenlang voor de mij de mooiste vrouw van de wereld, ik denk daarbij aan Belle de Jour van Luis Buñuel. Deneuve is 76 jaar inmiddels, heeft deze week een beroerte gehad, maar het leven is hard en ze is in haar functie (voor mij)  inmiddels alweer enige tijd opgevolgd door de schrijfster Susan Smit.

En het tweede element: Claire Darling, een film van een jaar geleden gaat over een familie waarin alles scheef gaat, als de moeder, Deneuve dus, op een dag besluit al haar antiek te gelde te maken.

En nu keek ik naar Fête de famille, opnieuw is Deneuve de moeder, ditmaal is ze jarig en ze heeft een feest op zijn Frans georganiseerd: de hele familie voor de lunch aangeschoven aan een lange tafel onder de bomen in de tuin.

Wat kan er dan mis gaan?

Nou, denk maar eens aan Festen van Thomas Vinterberg. Ook een familiefeest dat danig uit de hand loopt als een van de zonen zijn vader, het feestvarken, beschuldigt van seksueel misbruik. In dat geval keert de rest van de familie zich tegen de zoon.

Volledigheidshalve noem ik ook De Liefhebbers, want Nederland speelt ook een deuntje mee.

In het geval van Fête de famille is het weliswaar de enige dochter des huizes, Claire, die ik als amateurpsychiater schat op borderline, die het vuur aansteekt waar heel de familie in dreigt op te gaan.

Drank en drugs

Want in Fête de famille zijn eigenlijk de twee kleinzonen van een jaar tien als enigen nog een beetje normaal. In de loop van de film, waarbij je trouwens op het puntje van je stoel terecht komt, wordt er zoveel onthuld dat je ontsteld gaat zitten denken aan de geheimen die in je eigen familie misschien wel worden achtergehouden.

Ook al omdat het zo vreemd niet is. De ietwat bazige moeder die ook flink impulsief kan zijn maar het liefst een gezellige sereen verjaardagsfeest heeft waarop iedereen dronken wordt en van elkaar houdt, die kennen we toch allemaal wel? Of die vader die denkt: zij lost het maar op, ik bemoei me nergens mee. Of de enige zoon die het een beetje gemaakt heeft in het leven maar wel ietwat is uitgekeken op zijn vrouw. Of de andere zoon die een bij voorbaat mislukte filmregisseur is, straatarm, aan de drank en de drugs met zijn jeugdige Argentijnse die hij pas een maand kent. En dan is er de kleindochter en haar zwarte vriendje die totaal in elkaar verdronken zijn. We kennen die toch allemaal, mutatis mutandis uiteraard?

Allemaal zijn het voortreffelijke acteurs, trouwens – de kleindochter met het zwarte vriendje speelt ook in Portrait de la jeune fille en feu, film die ik hier onlangs besprak, van een prachtige traagheid – bij die film vergeleken is Fête de famille een hogesnelheidstrein.

Aan het eind versieren de kleinkinderen met zijn drieën een prachtige verjaardagstaart met kaarsjes voor oma, en dan is de discussie over de vraag of het oude huis van de familie verkocht moet worden omdat Claire het geld nodig heeft, zover uit de hand gelopen dat je verwacht dat de taart zal vallen en zo het huis in brand zal steken en doen afbranden.

En daarna een soort geheim toegiftje, een filmpje in amateurformaat, kennelijk het product van een van de zonen.

Inderdaad, een mislukte regisseur. Wat je uiteraard niet kunt zeggen van de regisseur van Fête de famille, Cédric Khan (die trouwens tevens de rol speelt van de zoon die geslaagd is in het leven.)

Doet u mij maar nog een paar mooie Franse films, dan.

Voorpagina hhBest