ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Breda’
De vesting die nooit een vesting was
september 20th, 2016 | 
Author: 
Een alleraardigste tentoonstelling in het Stedelijk Museum van Hoogstraten (B) over de rivier de Mark. Duurt tot eind december. Beginregels Breda’s volkslied: Temidden van de paarse heide, waren samenstromen Mark en Aa. Dus ik heb wat met die Mark. Echter, op die expositie is een ‘historische’ kaart te zien, die mij de wenkbrauwen deed fronsen. Ginneken, mijn geboortedorp, als vesting!
Posted in 
‘Vincent van Gogh Terminal’
et idee is afkomstig van de Commissaris des Konings, Wim van den Donk: noem het nieuwe station van Breda naar Vincent van Gogh. Vincent van Gogh Terminal. Zoiets. Alsjeblief zeg.
Meer op Manieren
Breda krijgt twee leeuwen van Tom Claassen
Breda krijgt twee leeuwen van de beeldhouwer Tom Claassen, dezelfde kunstenaar als die de omstreden, want constructief minderwaardige, mol aan Best leverde. Evenals die mol, zijn de leeuwen in China gegoten, zo meldt dagblad BN-DeStem. Het kunstwerk wordt op zondag 9 oktober onthuld op een rotonde in het centrum van de stad. Het gaat om een 8,5 meter hoge lantaarnpaal met twee armen, waarop twee goudkleurige leeuwinnen rusten. De dieren symboliseren koningin Beatrix en koningin Máxima. Volgens de krant kost het kunstwerk € 73.000, heel wat minder dan de mol.
De kerk van mijn jeugd
De viering van de hoofdtoren van de Ginnekense Laurentiuskerk. De foto, ontleend aan de website If then is now, is van Marjanne Statema. (Zie de tekst verderop voor de ‘verantwoording’.)
unsthistorica Bernadette van Hellenberg Hubar schreef op de website If then is now een boeiend artikel over de r.-k. Sint-Laurentiuskerk in Ginneken, de kerk van mijn jeugd. Deze parochiekerk (1910-1912) is ontworpen door Joseph Cuypers, zoon van Pierre (van het Rijksmuseum en het Amsterdams Centraal Station). Cuypers jr. bouwde voort op de neogotische praktijk van zijn vader, maar bewandelde toch zijn eigen weg. Kenmerkend voor zijn (latere) werk is onder meer het laten functioneren van het daglicht. De Ginnekense Laurentiuskerk, rijksmonument, is daarvan een duidelijk voorbeeld. Ze contrasteert met het deprimerende duister van de negentiende eeuwse kerken van Cuypers senior en anderen.
Geen kommageneuk meer
eze tas op wieltjes staat aan de ingang Lange Brugstraat van winkelgalerij ‘t Sas in de binnenstad van Breda. Hier was meer dan een eeuw een bakkerij met (uiteraard) winkel gevestigd die omstreeks 1880 eigendom werd van mijn oom François t’ Sas (mijn grootvader Guillaume Antoine, naar wie ik ben genoemd, kwam uit Brussel en gaf zijn talrijke kinderen uit drie huwelijken Franse voornamen). Frans, was een halfbroer van mijn vader en ze verschilden bijkans een generatie. Toen ik hem voor het eerst zag, op z’n platvoeten, was hij al in ruste en woonde in een deftig huis aan de De Roy van Zuydewijnlaan. Hij was getrouwd met een protestantse vrouw in een tijd dat men nog zei: ’twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen’. Het belette mijn vader niet, bij zijn begrafenis demonstratief een groot kruis te slaan.
Zwoel ogend nonnetje boven je hotelbed
| Een rijksmonument, zwaar in verval, aan de Nieuwstraat, hartje Breda, is gered. Alles kost zijn prijs.
Het voormalige klooster van de zusters Franciscanessen, Liefdegesticht, weeshuis in de negentiende eeuw, later – als ik het goed heb – onderwijsinstelling, heet nu Hotel Nassau Breda en hoopt het eerste ***** hotel van Brabant te worden. Boven je bed en overal elders in het hotel deze interpretatie van Christus’ Bruiden, zoals ze werden genoemd. Eh…alles in de religiositeit, inclusief het habijt, was gericht op isolement en afwijzing van de erotiek. Tijden veranderen. |
 |
Diashow ‘Breda Anders’
Trappenhuis van het gerestaureerde Grand Theatre aan het Van Coothplein in Breda, waarin momenteel een boekhandel gevestigd is. Het theater, ooit bioscoop, is uitgevoerd in de stijl van Nouveau Art, ook wel Jugendstil genoemd.
Een volle middag doorgebracht in de oude binnenstad van Breda. Ik fotografeerde vooral zaken die je niet op prentbriefkaarten en toeristische folders ziet en verwerkte die in onderstaande presentatie. Te zien zijn onder meer: Designpoort achterkant winkelgalerij Barones, fragment nonnenklooster, momenteel in verbouwing tot luxe hotel, beide aan de Nieuwstraat. Eindstraat met in het verlengde de Ginnekenstraat, gesloten V&D in de Barones, gesopte Grote Markt na marktdag, glas-in-loodraam Mariakapel Ginnekenstraat, kapelinterieur, Stallingstraat, verbouwing Barones, voormalig kantoor BN/DeStem, Reigerstraat 16, klassiek winkelpand aan de Veemarktstraat, trappenhuis gerestaureerd Grand Theatre (art nouveau).
Klik op ‘Meer’ om de diavoorstelling (1 minuut) te bekijken.
Wegkruis, grafkruis of oorlogskruis?
Een wegkruis dat geen wegkruis is, maar een grafkruis. Het verscheen rond 1990 op tamelijk mysterieuze wijze op het driehoekig pleintje dat sinds 1918 de aansluiting vormt van de Duivelsbruglaan en de Bouvignelaan in Ginneken. tegenwoordig is het een t-kruising, maar ooit kon je het een driesprong noemen, want het oostelijke gedeelte van de Duivelsbruglaan heette tot 1943, de annexatie door Breda, Brugstraat en het resterende deel, langs het Mastbosch, Boschlaan.
Ik schrijf Mastbosch met sch, want je schrijft ook niet Den Bos en Bosstraat. Alleen in Best was ooit een anafalbeet die de weg naar Den Bosch Bosseweg noemde en dat is ongestraft altijd zo gebleven. Dit even terzijde.
Op het eerste gezicht riep het kruis in ‘t Ginneken bij mij ‘n oorlogsherinnering op, maar laat ik eerst maar eens Ad Jansen enigszins vrij citeren uit zijn boek Vier eeuwen duivelsbrug 1613-2013:
Omstreeks 1990 stond er tussen het groen ineens een ‘wegkruis’. Al spoedig deden allerlei geruchten de ronde over de herkomst hiervan (…) Het kruis is eigendom van een particulier uit Ginneken die anoniem wil blijven. Hij ontdekte het kruis bij een antiquair tijdens een zakenreis in Frankrijk (….) Uiteindelijk ging de gemeente Breda akkoord met plaatsing in het plantsoentje. Het is zelfs door de gemeente gerestaureerd. Het is echter vermoedelijk geen wegkruis maar een grafkruis.
Geruchten. Jansen laat zich daar verder niet over uit. Ik ben niet uit op legendevorming, maar ik zal vertellen, waar ik als gewezen oorlogskind direct aan moest denken. Op enkele stappen van het ‘ijzeren Franse kruis’, aan de rand van de Bouvignewei (destijds in gebruik bij de boerderij van het Sint-Laurensziekenhuis) lag tijdens de oorlogsjaren ‘n tijdje een veldgraf met op het simpele houten kruis een Duitse helm. Vermoedelijk is deze soldaat in mei 1940 gesneuveld.
Het verband tussen een en ander is dus niet aangetoond, maar frappant is het wel, temeer omdat Franse hulptroepen zich hier in 1940 ophielden, in een vergeefse poging de Duitsers tegen te houden. Laten we het maar op toeval houden.
Monument in ademnood
Wie zei daar dat een monument moet kunnen ademen? De hardstenen dorpspomp op de Ginnekenmarkt, ongeveer even oud als het raadhuis (1791) is helemaal ingebouwd door de horeca. Twee ondernemers hebben daar hun terrassen – gescheiden door houten bloembakken – ingericht. Gezellig, dat wel, maar des te beter valt de opmerking van een Ginnekenaar te plaatsen, naar aanleiding van de historische carnavalsfoto in Achterom kijken 99: ‘Het is wel erg veranderd.’
Kamer bemoeit zich eindelijk met die 130 km
eter laat dan nooit, zul je denken, nu de Tweede Kamer het RIVM laat uitzoeken, wat de gevolgen zijn van de verhoging van de maximum snelheid op sommige autowegen naar 130 km. Maar de realiteit is, dat een minister van verkeer, in dit geval de VVD-er Schultz, er zomaar een dergelijke maatregel, overduidelijk bij wijze van voorschot op de verkiezingsstrijd, kon doordrukken.
Meer op Manieren
Leven met veranderingen (V&D en zo)
vd, die V&D. Een mens moet leren leven met veranderingen. Hoe ouder je wordt, hoe meer er verandert. Of lijkt het maar zo? Wat vaststaat is de snelheid waarmee het gebeurt. In pakweg twintig jaar tijd is er meer veranderd dan in de hele negentiende eeuw. Of lijkt ook dat maar zo?
Meer op Manieren (Gesproken column Omroep Best, 17.02.2016)
Halfvasten, een vreemde eend
e carnavalsoptochten in Den Bosch en Breda gaan vandaag, vanwege de harde wind, niet door. Die van Breda zal nu op 6 maart worden gehouden. Halfvasten! Op een twitterbericht hierover reageerde ik, misschien iets te snel, met ‘de definitieve loskoppeling van carnaval van het r.-k. geloof’. Want halfvasten was en is wellicht nog op het Franse platteland en in Franstalig België wel een carnavalesk feest: mi carême. In het wat ingetogener noord-west Europa is het een vreemde eend in de bijt.
Meer op Manieren
Achterom kijken 95
| In deze serie, getiteld Achterom kijken, plaats ik mijn hoofdzakelijk documentaire foto’s, gemaakt in onder meer Friesland (1956-1961) en Noord-Brabant (vóór 1956 en sinds 1961), maar ook wel in het buitenland. Klik op de foto voor het originele exemplaar. De complete serie is via ‘Rubrieken’ in het menu (links) te bereiken. © Guido t’ Sas |
Markdal 1980
Bruggetje over een beek bij Bavel, 1980. Dit landschap maakt deel uit van het Markdal. De Vereniging Markdal maakt zich momenteel sterk om van het rijk gedaan te krijgen dat de A58 ten zuiden van Breda bij de voorgenomen verbreding een verdiepte ligging krijgt.
Villa Eras ‘t eigenlijke doelwit bombardement ‘44
De ‘villa van Eras’ aan de Duivelsbruglaan in Breda (Ginneken) staat te koop. Het is sinds 1947 in bezit van de congreatie Priesters van het Heilig Hart en ik heb er in die tijd nog wel, samen met mijn jongere broer, ‘de mis gediend’ (als misdienaar opgetreden). Maar dat is niet de belangrijkste herinnering. In een bericht in BN/DeStem staat onder meer dat het kapitale landhuis, aan de kop van de Bouvignelan in de oorlog door de Duitsers in beslag werd genomen en dienst deed als Kommandantur. Sterker nog, destijds wisten we niet beter dan dat daar een generale staf was gevestigd. En als zodanig was het ‘t eigenlijke en gemankeerde doel van een bombardement in 1944, waarbij de ernaast gelegen kuurinrichting Bad Wörishofen werd verwoest. (Het plaatje is van GB Makelaardij.)
Thanks Neatherland
Bedankje van vluchtelingen in Breda voor opvang. (Website gemeente)
Achterom kijken 92
| In deze serie, getiteld Achterom kijken, plaats ik mijn hoofdzakelijk documentaire foto’s, gemaakt in onder meer Friesland (1956-1961) en Noord-Brabant (vóór 1956 en sinds 1961), maar ook wel in het buitenland. Klik op de foto voor het originele exemplaar. De complete serie is via ‘Rubrieken’ in het menu (links) te bereiken. © Guido t’ Sas |
Een altaar van Leen Douwes
Het Pius X altaar van de Ginnekense beeldhouwer Leen Douwes (1879-1965) in de Sacramentskerk aan de Zandberglaan in Breda. Volgens Ad Jansen (Een halve eeuw Ginneken) beeldde Douwes – in 1951 – hiermee zijn kleinkinderen uit. Ik plaats deze foto uit ca. 1990, omdat sluiting dreigt van de in meer dan een opzicht legendarische, 90-jarige Sacramentskerk. Parochianen verzetten zich hiertegen en nemen zich voor een aparte geloofsgemeenschap – los van het bisdom Breda – te vormen, ongeveer op de manier zoals dat in Best is gebeurd (‘Antonius in Beweging’).
Wij waren ooit ook vluchtelingen
|
Wij waren ooit ook vluchtelingen, zoals duizenden uit Breda, in mei 1940. Franse hulptroepen verwachtten dat de stad ‘een tweede Diksmuiden’ (WO1) zou worden en de evacuatie, die op 12 mei begon, was een overheidsbevel. Ik maakte die vlucht mee als 6-jarige en de beelden ervan staan nog op m’n netvlies. Mijn vader schreef er in hetzelfde jaar nog een reportage in boekvorm over, die door Paul Brandt werd uitgegeven onder de titel Oorlogsstorm over Brabant (en later door de Duitsers in beslag genomen). Rond 1980 verzorgde ik een heruitgave – nog slechts antiquarisch verkrijgbaar: De vlucht uit Brabant. Met toelichting en achtergronden. |
 |