ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Muziek’
Een legendarische en beruchte Britse drummer
oktober 8th, 2019 | 
Author: 
Ginger Baker in 2005 tijdens het beroemde reunie-concert in de Royal Albert Hall. Still uit een YouTube-filmpje.
Peter Stiekema
eze week overleed, op tachtigjarige leeftijd, de even legendarische als beruchte Britse drummer Ginger Baker, vooral bekend van zijn werk voor Cream, Blind Faith, Hawkwind en zijn eigen band Ginger Bakers Airforce. Het is eigenlijk een wonder dat Baker nog tachtig jaar is geworden want hij was verslaafd aan alles, had een moeilijk karakter, altijd ruzie, met wie hij ook optrad. Legendarisch zijn de vechtpartijen tussen Baker en Bruce van Cream omdat Ginger vond dat Jack veel te luid bas speelde en daarmee zijn drummen overstemde.
Posted in 
De vader van de Bossa Nova
Estate sei calda come i baci che ho perduto
Sei piena di un amore che è passato
Che il cuore mio vorrebbe cancellare
Dit zijn de eerste regels van de tekst van het lied Estate, Zomer, dat in 1983, op een jazz festival in Rome, het publiek op zijn kop zette – en die mij ertoe bracht te beweren dat ‘Italiaans weliswaar de mooiste taal van de wereld (is) maar nog het allermooist indien gezongen met het Braziliaans-Portugese accent van João Gilberto’ – die zaterdag op 88-jarige leeftijd overleed in Rio de Janeiro.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
De onvergetelijke Vera Lynn
Ben vast niet de enige, die hiervan een brok in de keel krijgt. https://t.co/qfGCTPPyyo pic.twitter.com/lTQwn9EyPW
— hhBest (@ecluse) June 6, 2019
Vera Lynn werd onlangs 102 en woont in Sussex. Een landgenoot schreef eerder: Vera Lynn is considered a national treasure here in Great Britain. Read the rest of this entry »
Plagiaat of alleen geïnspireerd door?
Peter Stiekema
ooropgesteld, ik heb niets met het Eurovisiesongfestival. Ik vind het een soort Gay Parade maar dan voor grotendeels mislukte zangers en zangeressen. Ik heb dan ook niet gekeken en was kennelijk één van de weinigen. De Nederlander Duncan Laurence won met zijn liedje Arcade. Ik moet zeggen, dat liedje heeft wel wat. En Duncan, van wie niemand pakweg een half jaar geleden ooit gehoord had, is een bekende en meteen geliefde Nederlander geworden. Ze stonden hem met honderden op Schiphol op te wachten. Dat schijnt zo te horen.
Klassieke muziek is geen vergif of zoiets
tomme verbazing was mijn deel toen ik vorige week in een nachtprogramma van de ntr de presentator hoorde zeggen: ‘Ik beloof dat we na 3 uur geen klassieke muziek meer zullen draaien.’ Alsof het vergif is, of zoiets.
Aan deze mededeling ging een interviewtje vooraf met een Vlaming, die aan de voltooiing van het Requiem van de pas gestorven Mozart door diens leerling Franz Xaver Süszmayr een sensationeel boekske heeft gewijd. Belletrie, durf ik te concluderen zonder er iets van gelezen te hebben. Het verhindert mij trouwens niet, te beweren dat de rare verhouding tot klassieke muziek iets typisch ‘Hollands’ is. Het is net als met eten: wat je nooit hebt geproefd, vind je vies. De kennismaking kan niet vroeg genoeg beginnen, hebben de makers van het zondagse tv-programma Podium Witteman gedacht, toen ze een aflevering produceerden voor, door en met kinderen (foto).
De schoonheid van ongeorganiseerde herrie
en columniste van de Volkskrant sloeg vorige week, tot haar eigen schrik en tot schrik van veel lezers, de plank goed mis. Althans bij sommige gevoelige liefhebbers van muziek – klassieke muziek in de breedste zin van het woord, zodat muziek die helemaal niet klassiek is maar vooral modern, er in de wandeling ook bij wordt gerekend.
De columniste had ongeveer geschreven dat de klassieke muziek waar haar echtgenoot van genoot op haar overkwam als vormloze herrie, of iets van dien aard, ik heb het stukje niet meer bij de hand.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Twee woeste cellisten kunnen alles
Beeld: YouTube
erst denk je, dit kan helemaal niet. Twee Kroaten op celli waar je dwars doorheen kijkt. Maar al gauw wordt het duidelijk. Ze spelen hun eigen play back. De toetsen, de snaren en het spel zijn echt. Ze kunnen alles in elk muziekgenre en maken een perfecte show. Het meer dan duizendkoppige raakt in extase.
Afscheid van Stabat Mater-concerten met eigentijds meesterwerk James MacMillan
et twintigste Stabat-Mater-weekeinde in de Oirschotse Sint-Petrusbasiliek, dat tevens het laatste is – de cyclus behoort om financiële redenen voortaan tot het Brabants cultureel erfgoed en dat is een wrang verhaal apart – is muzikaal gezien tevens een absoluut hoogtepunt. Dat danken we aan een sublieme uitvoering van de eigentijdse versie (Nederlandse première) van de Schotse componist James MacMillan door het kamerkoor Studium Chorale en strijkers van philharmonie zuidnederland.
Afscheid van een Blauwe Diamant
Peter Stiekema
ind jaren vijftig waren ze er ineens, de Broers Ruud en Riem de Wolff, The Blue Diamonds, het Nederlandse antwoord op de Amerikaanse Everly Brothers, Don en Phil Everly. Ze begonnen met covers van hun Amerikaanse voorbeelden, zoals ‘Till I Kissed you’, maar maakten in 1960 een wereldhit van het nummer ‘Ramona’. Er werden meer dan zeven miljoen exemplaren van deze oorspronkelijk Amerikaanse song uit 1927 verkocht, all over the world, vooral ook in het Verre Oosten, hun geboorteland Indonesië, waar vandaan de broers in 1949 met hun ouders naar Nederland vertrokken.
Stabat Mater Dvořák nieuw hoogtepunt
Stabat Mater in Brabant voegt dit weekeinde een nieuw hoogtepunt toe aan haar 19-jarige traditie: de oerversie van Antonin Dvořák uit 1876, een met legenden omgeven compositie (de kunstenaar verloor in dat decennium twee kinderen) met pianobegeleiding.
Eerlijk gezegd, had ik – in akoestische zin – mijn twijfels bij die vleugel in de Oirschotse Sint-Pieterbasiliek, maar, dit even voorop gesteld, Ed Spanjaard kwijtte zich op bewonderenswaardige manier van deze delicate opgave. Trouwens, ik kende het werk niet live zodat de subtiele aard van de pianopartij overkwam als een complete verrassing. Dragend, sfeerbepalend. Read the rest of this entry »
Mattheus op meer dan 40 plaatsen
Johannes Passion sterk in opmars
De herdenking van Christus’ lijden in de Goede Week is naar de marge van het leven gedrongen. In de aanloop naar Pasen, te beginnen vandaag, is een bezoek aan een uitvoering van het oratorium Mattheus Passion van Johann Sebastian Bach (<- weinig bekend portret van de componist in zijn jonge jaren) ervoor in de plaats gekomen. En dan allang niet meer die ene beroemde uitvoering door de Nederlandse Bachvereniging in de kerk van Naarden (leden van het kabinet op de voorste rij) op Goede Vrijdag en tegenwoordig ook op Paaszaterdag. We telden meer dan 40 locaties, vaak meer uitvoeringen per plaats.
Een Nederlandse Dvorák-première, hoe kan dat?
Oerversie (1876) Stabat Mater in Oirschotse Sint Pieter
Een Nederlandse Dvorák-première, hoe kan dat? De Tsjechische componist Antonin Dvorák (1841-1904) blijkt namelijk twee versies van het Stabat Mater te hebben gemaakt. De oerversie, met -uitsluitend- pianobegeleiding uit 1876, werd in het begin van de vorige eeuw ‘herontdekt’ en het is deze passiemuziek die op zaterdag 1 en zondag 2 april in de Oirschotse Sint-Pieterbasiliek door het Brabant Koor met solisten en Ed Spanjaard aan de piano zal worden uitgevoerd. Het is het negentiende concert in deze Brabantse traditie.
Een beetje Rock en Roll
Peter Stiekema
De onmuzikale muziekliefhebber
u mijn hele familie is uitgestorven is de verleiding groot om een paar enorm gefantaseerde verhalen over mijn jeugdjaren op te hangen.
Maar waarom zou ik, als de werkelijkheid al bizar genoeg is?
Meer op SanteLOGie