ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Film’
‘Charité at war’, topper op Netflix
juli 10th, 2019 | 
Author: 
Glansrol van Ulrich Nöthen als de wereldberoemde hoogleraar chirurgie Ferdinand Sauerbruch in ‘Charité at war’. |
 k zie nogal wat op Netflix, series, films, series, rijp en groen. Soms te lang, andere niet lang genoeg. Vaak wordt er op een onbevredigende manier een punt aan gedraaid, voor mij een reden om de duim nederwaarts te zetten. Net als bij boeken, geniet non fictie mijn voorkeur. Zoals de documentaire The Vietnam War – een hele zit, verdeeld over ‘n stuk of zes avonden. Ik heb er uit geleerd dat de gespletenheid van de Amerikaanse maatschappij en leugenachtige presidenten niks nieuws zijn. Echt een topper vind ik de op historische feiten gebaseerde serie Charité at war, een – anders dan de titel doet vermoeden – Duitse productie over een Berlijns academisch ziekenhuis in Wereldoorlog 2. |
Posted in 
Geweldige impact Netflix-serie ‘When They See Us’
De Netflix-serie When They See Us (historisch gegeven) over veroordeling vijf jonge zwarten, kinderen nog, die toevallig in een New-Yorks park waren toen een joggende vrouw werd verkracht, heeft een geweldige impact over de hele wereld en heeft de discussie over het Amerikaanse rechtssysteem opnieuw aangewakkerd. Gerechtelijke dwaling in 1989 door ‘tunnelvisie’ van OM en politie. Ook is er veel kritiek op framing door de media. De Nieuws BV van BNN-VARA besteedde er vanmiddag gedegen aandacht aan. Ik heb de serie gezien. Terecht hoog gewaardeerd, al is een en ander natuurlijk entertainment. Heel jammer dat we in het ongewisse blijven over hoe de politie-functionarissen na de veroordeling van de echte dader zijn aangepakt. Of helemaal niet?
Rembrandtfilms
Charles Laughton als Rembrandt in de Britse speelfilm uit 1936.
lk ‘jubileum’ van Rembrandt van Rijn is uiteraard aanleiding tot herdenking en bespiegeling. In 2006 was dat zijn vierhonderdste geboortedag; nu het 350ste jaar na zijn dood. Dankzij twitteraar @veerleslegers kwam ik deze week op het spoor van de website openculture.com, waar je van alles kunt bekijken en (gratis) downloaden van The Metropolitan of Art. Zoals de gerestaureerde Britse Rembrandtfilm uit 1936 (een van de eerste speelfilms met geluid), met Charles Laughton, ook bekend van De Klokkenluider van de Notre Dame, in de titelrol. Het maakte het een en ander bij mij los.
Vaker een Franse film, ja gezellig
Sante Brun
erontdekt:
het uitgaansavondje naar de bioscoop. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was ik echt een vaste klant, met een sportief tintje: op je vijftiende toch naar een film voor boven de achttien, bijvoorbeeld Le Salaire de la Peur.
Je was wat onkritisch, toen. Dat werd je ook gemakkelijk gemaakt: in Nijmegen draaide veel feelgood uit Amerika – De Vader van de Bruid, Gejaagd door de Wind etc. Wat later Franse films als Le Bonheur van Varda, Ascenseur pour l’Echafaud met Jeanne Moreau (en Miles Davis,) Le souffle au coeur, Les quatre cent coups, Hiroshima mon amour, Les tricheurs. Voor iets bloter werk weken we ook nog wel eens uit naar het Duitse Kleef. Nog later Novecento en La Grande Bouffe. Daarna vele jaren nog sporadisch – er was genoeg op de tv.
Lazarus staat weer op in Italië
Sante Brun
et lichaam van de man wordt besnuffeld door een wolf, waardoor de man wakker wordt, op een ruw stukje grond in de bergen. Hij kijkt wat verward om zich heen. Maar wacht: diezelfde man hebben we toch enkele minuten geleden een enorme smak zien maken die hij niet kan hebben overleefd?
Nee, het is niet de beginscène van de film ‘Er ist wieder da’ waarin ook iemand van wie we zeker wisten dat hij dood was, weer wakker wordt: Adolf Hitler. En wel in 2011, vele jaren na zijn dood.
Ook de man in de eerste alinea moet al jaren dood zijn geweest, merken wij, toeschouwers, al snel, en hijzelf ook min of meer. Want zijn hele context is verdwenen.
We kijken naar de film Lazzaro Felice, Gelukkige Lazarus, en de naam Lazarus is door de Italiaanse regisseur Alice Rohrwacher absoluut niet willekeurig gekozen. Read the rest of this entry »
De Klokkenluider van de Notre Dame
Quasimodo (Charles Laughton) redt Esmeralda (Maureen O’Hara) van de galg op het voorplein van de Notre Dame. Still uit de film (1938) De Klokkenluider van de Notre Dame naar het boek van Victor Hugo. Er zijn nadien nog verschillende (ook animatie-) versies gemaakt, die uiteraard flink hebben bijgedragen aan de wereldbekendheid van de Parijse kathedraal.
Le Bonheur of: hoe simpel kan geluk zijn
Sante Brun
it de jaren vijftig en zestig, toen ik wekelijks te consulteren was in een of meer bioscopen – premières in Amsterdam, veel andere films in Nijmegen – herinner ik me maar enkele films echt levendig. De vader van de bruid met Spencer Tracy en Elizabeth Taylor, Le Salaire de la peur met Yves Montand, The Glenn Miller Story, Domani è troppo tardi met Anna Maria Pierangeli.
En Le Bonheur van Agnès Varda met Jean Claude Drouot, vermoedelijk in 1966 gezien in de Carolus bioscoop op het Plein 1944 in Nijmegen.
Een jongen wil ballerina worden
Sante Brun
en jongen 
van een jaar of 15 heeft het gevoel dat hij eigenlijk een meisje is, neemt het besluit om dat door middel van hormoonkuren en operaties ook echt te willen worden – tegenwoordig een onderwerp voor een documentaire of tv-serie waarin je ziet tot welke wonderen de medische wetenschap inmiddels in staat is en hoe tevreden de betrokkene achteraf kan zijn over het resultaat.
De Frans-Belgische film Girl, van regisseur Lukas Dhont laat net iets anders zien.
Das schweigende Klassenzimmer
Sante Brun
n oktober 1956 komen studenten in een klas van een gymnasium in Oost-Berlijn, er in een West-Berlijns bioscoopjournaal (ze hadden toestemming om naar het graf van een grootvader te gaan), achter dat in Hongarije een opstand aan de gang is tegen de Russische overheersing van het land. Op het impulsieve voorstel van een van hen besluiten de leerlingen tijdens de eerstvolgende les twee minuten stilte in acht te nemen ter ondersteuning van de opstandelingen in Boedapest.
Al heel snel loopt de situatie uit de hand wanneer de schoolleiding er achter komt wat er in de klas speelt. Tot en met de minister van onderwijs komt er aan te pas om de leerlingen onder druk te zetten om elkaar te verraden, waarbij ook dreigementen tegen familie en vrienden niet geschuwd worden.
Dit waargebeurde verhaal is onderwerp van een spannende film, genaamd Das schweigende Klassenzimmer, op basis van het gelijknamige boek van Dietrich Garstka.
Capharnaüm, gaat dat zien
Sante Brun
a
pharnaüm kende ik vagelijk uit de Bijbel als een plaats aan de noordrand van het Meer van Galilea, en ik kan het zo snel niet vinden maar het zou me niet verwonderen als het de plaats was waar de wonderbare visvangst plaats vond en waar Jezus over het water liep. Voor het onderwerp van deze filmbespreking heb ik niks aan die wetenschap – ik wilde weten waarom de schitterende Libanese film van Nadine Labaki naar die plaats in Israël is genoemd, maar geen aanwijzing daarvoor gevonden. Zoals wel meer in de film onverklaard blijft – met name dus wat betreft het antwoord op de vraag waar het verhaal zich afspeelt. Zo te zien is het een min of meer permanent vluchtelingenkamp in Libanon.
Heldhaftige strijd voor gelijke behandeling
Sante Brun
e laatste maanden valt mij een aantal films op die de bevrijding van onderdrukte vrouwen in de westerse maatschappij als thema hebben. Om me te beperken tot de eerste maanden van dit jaar: The Wife en Colette, over vrouwen die romans schreven die onder druk van de echtgenoot weden uitgegeven onder diens naam. De eerste was vooral Zweeds en helemaal fictief, de tweede ‘waargebeurd’ en Brits.
Deze week zag ik On the Basis of Sex, (regie Mimi Leder) over het leven van de inmiddels 86-jarige rechter in het Amerikaanse Hooggerechtshof, Ruth Bader Ginsburg.
Colette gaat naar Parijs
Sante Brun
an Sidonie Gabrielle Colette heb ik, schandelijk genoeg, nog nooit iets gelezen. Gehoord of gelezen over haar, dat had ik wel, al is ook dat lang genoeg geleden om me er niets van te herinneren. Wie leest er tegenwoordig, buiten Frankrijk uiteraard, nog Franse literatuur? Ik ken in mijn omgeving niemand, nou misschien Emile H., die ik wel eens over Paul Verlaine heb gehoord. Maar dat is een dichter en opnieuw die vraag: wie leest er tegenwoordig nog wel eens Franse gedichten?
Een korte speurtocht op internet levert op: dat er wel enkele boeken van Colette tweedehands verkrijgbaar zijn, althans in Nederlandse vertaling. Verder, ook voornamelijk tweedehands, in het Duits, Engels en Italiaans. Bij de Franse Amazon is een deel van haar werken in het Frans – ze schreef een veertigtal romans – nog wel verkrijgbaar. Weinig meer te merken van deze vrouw die in 1954 een staatsbegrafenis kreeg.
Verliefd op Cuba & Bergman
Sante Brun
ls je, zoals ik, nooit op Cuba bent geweest en alleen de clips kent van de Buena Vista Social Club, die zou, als allereerste inleiding in dit grote Caraïbische eiland, dat al een jaar of zestig een, laten we maar zeggen: teruggetrokken bestaan leidt als enige communistische land direct onder de kust van de Verenigde Starten, die zou misschien de film Verliefd op Cuba eens moeten gaan zien, en daarmee op het idee worden gebracht eens serieus te overwegen er een vakantie door te brengen. En hoe dat (niet) te doen.
Deze film, geheel in de stijl van Johan Nijenhuis (bijvoorbeeld Toscaanse Bruiloft) is een feel good film, waarbij feel good ook vertaald kan worden als ‘niets aan de hand’, dus buiten een paar portretten van Fidel Castro en een korte scène die hint in de richting van voedselschaarste merk je weinig van het communisme.
Een klein filmfestival
Sante Brun
e zou het mijn eigen filmfestivalletje kunnen noemen. Het speelde zich afgelopen weekend af (als je maandag even meerekent), drie films, de eerste op zaterdag in Domijnen Sittard: Roma, de tweede, in dezelfde gelegenheid: Werk Ohne Autor en de derde, met zijn zevenen in een zaal met 500 plaatsen in Vue Kerkrade: The Favourite. Je kunnen zeggen dat ik weer bij ben.
De winnaar is – nee, dat gaat niet. Het zijn drie heel verschillende films, alle drie heel gewetensvol en vakkundig gemaakt, alle drie net niet even verpletterend maar wel heel indrukwekkend. Bij de middelste bleef ik de hele eindeloze titelrol uitzitten wegens de daaronder gespeelde schitterende muziek.
Liefde tussen de magazijnstellingen
Sante Brun
en 
jongen met een slordig gerepareerde hazenlip, een lief meisje met een blond staartje. De jongen is opvallend zwijgzaam en nogal broeierig, het meisje opgewekt, maar niet helemaal van harte. En ook een beetje wispelturig.
En ze werken allebei in iets afzichtelijks in Oost-Duitsland. Iets afzichtelijks is in dit geval een winkel die niet de moeite heeft willen nemen om een gezellige winkel te worden, maar gewoon een enorm somber magazijn is gebleven met tien meter hoge stellingen, snel rondrijdende vorkheftrucks bestuurd door cynische losers en alle waren in dozen Süsswaren en kratten bier. En de diepvriesafdeling noemen ze Siberië.
The Wife en de beduusde filmkijker
Sante Brun
e geoefende kijker vermoedt al vrij snel wat er aan de hand is, maar het geheim achter het verhaal van de film The Wife wordt pas aan het einde duidelijk.
Hoewel het verhaal gaat over de relatie tussen de Amerikaanse romanschrijver Joe Castleman en zijn vrouw Joan hebben de makers van de film nauwelijks een stap in Amerika gezet: de regisseur en een groot deel van de medewerkers zijn Zweeds, de locaties waar de film is gemaakt zijn studio’s en landschappen in Schotland en Ierland en uiteraard in Zweden – het verhaal begint immers met een nachtelijk telefoontje dat Castleman krijgt, waarin hem wordt meegedeeld dat hij de Nobelprijs voor literatuur heeft gekregen.
Loro, dat zijn Zullie
Sante Brun
igenlijk zou ik moeten wachten tot deel 2 er is, maar wie weet hoe lang het duurt voor dat tot Zuid-Limburg doordringt, dus eerst maar eens enkele opmerkingen over de film Loro (1, dus) van Paolo Sorrentino, de Italiaanse filmregisseur die sterk aanspraak maakt op de titel ‘opvolger en erfgenaam van Federico Fellini’. Als dat iets zegt, natuurlijk.
Loro 1 gaat over de voormalige premier, tevens rijkste man van Italië, Silvio Berlusconi, (gespeeld door Toni Servillo). Maar de titel hint naar iets anders. Loro is een persoonlijk voornaamwoord in de derde persoon meervoud. In het Nederlands ‘zij’, maar je mag in het kader van Loro rustig de vertaling ‘Hullie’ of Zullie’ hanteren.