Downton Abbey het opnieuw zien meer dan waard
inds afgelopen vrijdag staat de wellicht meest gewaardeerde Britse tv-serie Downton Abbey in zes seizoenen op Netflix. De kwaliteit is in alle opzichten zodanig, dat ze het opnieuw zien meer dan waard is. Een Engelse adellijke familie in het eerste kwart van de vorige eeuw op z’n retour. De emancipatoire ontwikkelingen van de zogeheten ‘lagere stand’ – voornamelijk vertegenwoordigd door het personeel in het vooronder van het kasteel – en die van de vrouw in het bijzonder. Maggie Smith (1934) is in deze serie onovertrefbaar als de oma, pardon, grandmother-gravin-douairière, die de veranderingen maar moeilijk kan volgen (‘Weekend, wat is dat?’) maar zich als het er op aankomt toch weet aan te passen. Bewonderenswaardig is ze vooral in haar stil spel (mimiek), waarvan bijgaande afbeelding een afspiegeling is.
Nu we ’n eind in seizoen 2 zijn gevorderd, moet ik vaststellen dat destijds bij de uitzending door npo nogal wat scènes zijn geschrapt. Een reden temeer om opnieuw te kijken. Er komen weliswaar suikerzoete momenten in voor, maar het voortreffelijke spel maakt alles goed. Ik heb wel eens opgemerkt, die Britten hebben de genen van de Shakespeare Company in zich.
Recent was de serie twee keer te zien op BBC first. Wederom van genoten.