ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Van de hoed en de rand
20 december 2017 | 
Geplaatst door: 
oen mijn vader in de jaren dertig van de vorige eeuw samen met een paar landgenoten – Italianen dus – op de bouwplaats kwam (hij was terrazziere, terrazzo-werker) droeg hij en droegen zij een gleufhoed. Nee, geen Borsalino, die was ook in die tijd veel te duur. Maar je ziet het ook op de foto’s van menigten in de jaren dertig in Italië: vrijwel iedereen had een hoed op. Ja, ik weet het, er was natuurlijk ook menige hoerapet van het fascisme bij, maar daar heb ik het nu niet over.
Mijn vader had een zekere onverstoorbaarheid en het gesmaal van de Hollandse collega’s op de bouwplaats dat een hoed voor héren was en dat arbeiders de nederige pet op hadden en zo nodig ook wisten (ondersteboven) op te houden, daar trok hij zich niet veel van aan. (Op de foto staat hij met pijp en drie andere onverschrokken Italiaanse bouwvakkers met hoeden.)
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Geplaatst in Gastcolumns
Helemaal eens met Santes vernietigende oordeel over de honkbalpet à la tot voor kort petje Giel Beelen, nochtans heb ik er ondanks enig meesmuilen van Levensmaatje ook een, voor mijn kale kop in de zomer, sinds de afdanking van een slappe gleufhoed (natuurlijk geen Borselino), die ooit eens tijdens een vaartochtje met Joop van Gent op de Oosterschelde, na afwaaien, door Rob Ruggenberg uit het zilte sop is gevist. Mijn zwarte gleufhoed voor de winter kocht ik op de Bossche mert. Ze is van wol, staat in de binnenkant, evenals een wat schimmig etiket in de Italiaanse kleuren. Laatst was ik in een soort eetcafe (houd me de accenten ten goede want dat is een brok ellende in Android), waar ik die hoed niet kwijt kon. Maar ook in een wat pretentieuzer restaurant in Boxtel heeft men de hoedenplank van de kapstok benut voor anderssoortige opslag. De heropleving van de gleufhoed moet nog even worden onderkend.
Ach Guido, daar herinner je me aan een incident met mijn Stetson. Onderweg met de watertaxi van Aeroporto Marco Polo bij Venetië naar mijn hotel op het Lido stak ik mijn kop uit de cabine en prompt waaide de Stetson in het groengrijze woelige water van de lagune. De ‘chauffeur’ aarzelde geen seconde, draaide de snel varende taxi handig om, voer naar de nog net dobberende hoed en viste hem eruit. Het duurde lang voor hij droog was en de juiste vorm heeft hij daarna nooit meer aangenomen…