ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Italië’
Camilleri: de man, de kettingroker, de schrijver
juli 17th, 2019 | 
Author: 
et zat er al een maand aan te komen, maar nu het toch gebeurd is, ontploft Italië alsnog: Andrea Camilleri, vooral bekend als ‘vader’ van commissaris Salvo Montalbano, is vanmorgen om 08 uur 20 overleden in het ziekenhuis van de Heilige Geest in Rome, waar hij sinds ongeveer een maand verbleef na een hartstilstand en daarop volgende beroerte. Hij zou op 8 september 94 jaar zijn geworden.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Posted in 
De Leeuwen van Sicilië
Boekbespreking door Sante Brun
ientallen 
boeken zijn er over geschreven, ooit waren ze een soort ongekroonde koningen, eerst van Sicilië, daarna van heel Italië, met interessante uitlopers naar Noord- en Zuid-Amerika, de familie, zeg maar rustig: de dynastie Florio. In 2017 verscheen nog een lijvig boekwerk onder de titel I Florio. Regnanti senza corona, De Florio’s, ongekroonde heersers. Maar hier in Nederland heeft nooit iemand van ze gehoord. Nou, helemaal onbekend zijn ze uiteraard niet – autoliefhebbers kennen wel de Targa Florio, een van die krankzinnige autoraces op de Italiaanse openbare weg uit de eerste helft van de vorige eeuw. En wijnliefhebbers willen nog wel eens een glaasje Marsala van het merk Florio drinken – Marsala met ei is zo’n wonderlijke Siciliaanse vinding.
Het stadje met de wielewaal
e merel in de hoge conifeer op de hoek van Via Domenico Semenza in Levanto (provincie La Spezia) is zelf duidelijk op conservatorium geweest, hij improviseerde gisteravond bijvoorbeeld op het Intermezzo uit de Cavalleria Rusticana van Pietro Mascagni – maar zijn concurrent, voor wie hij dat allemaal doet, aan de overkant, geeft hem kranig partij.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Wie was Garibaldi ook alweer?
Standbeeld van Garibaldi in Genua, met rode doek. Rechts zijn graf op Caprera, naast de door hemzelf gebouwde windmolen.
Sante Brun
aribaldi, Garibaldi / Wie was dat ook alweer? / Was het een minister? / Of was het een profeet? / Misschien wel een zigeuner, / misschien wel een atleet!
Voor zover mij bekend is dit boek niet vertaald in het Nederlands. Wel in het Engels, helaas peperduur.
Hans Teeuwen had destijds, in zijn voorstelling ‘Met een Breierdeck’ – volgend jaar alweer 25 jaar oud! – geen antwoord op die vraag, maar ik weet intussen dat het geen van genoemde beroepen was, omdat ik net een recente biografie van Giuseppe Garibaldi heb gelezen, tegengekomen in de nalatenschap van mijn zuster Lidia, geschreven in 2001, door Alfonso Scirocco, volgens de flaptekst hoogleraar op het gebied van Il Risorgimento aan de universiteit van Napels, dus dat is het juiste adres. En Risorgimento is een woord dat uitsluitend gebruikt wordt in verband met het proces van eenwording van Italië, ruwweg de periode tussen 1840 en 1880.
Onbesuisde dromen in Italië
 s het eigenlijk helemaal in orde om aandacht te besteden aan, er misschien zelfs een beetje begrip voor te laten doorklinken: populistisch rechts in Italië? En dat dan te doen met behulp van interviewtjes met (voormalige) familieleden en kennissen uit de tijd dat je zelf in Italië woonde? Of gesprekjes met willekeurige voorbijgangers – nou ja, willekeurige deelnemers aan demonstraties? |
 Mussolini |
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Camilleri (92) blind, maar nog steeds niet voor de eigentijdse Italiaanse politiek
Boekbespreking door Sante Brun
 Andrea Camilleri ‘leest’ de nieuwste Montalbano. Dat lukt natuurlijk niet, aangezien hij sinds enige tijd blind is. Hij dicteert zijn boeken aan ‘Valentina’. |
 ijdje geleden heb ik, kennelijk in een pessimistische en bovendien nogal slecht geïnformeerde bui, gemeld dat de 22ste Montalbano van Andrea Camilleri wellicht de laatste zou kunnen zijn. De schrijver was toen net 90 jaar geworden en zijn held commissaris Salvo Montalbano leek aan eind van het boek dan wel niet dood te gaan, maar toch ontslag te nemen. |
Hoe kom je aan die chippies?
ijn laatste stukje heeft onder vrienden en magen reacties opgeleverd die varieerden van vals gegrinnik tot ronduit hoongelach: wie gaat er nou naar zo’n afleggerstent in the middle of nowhere?
Dus om het mezelf nog eens flink in te wrijven een vervolgje.
Hotel Eloro – genoemd naar een verdwenen Griekse vestiging op de Zuidoostkust van Sicilië – is inderdaad een verzamelplaats van mensen die het heel normaal vinden dat hun verblijf bestaat uit roerloos in de zon liggen, veel gratis bier en wijn drinken en wachten op de volgende buffetmaaltijd.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Een hotel op Sicilië
ij is een jaar of 85 oud, groot, en heeft een flinke buik, en hij is net terug van overwinteren in Torremolinos. En hij heeft een gewillig gehoor onder de aanwezigen, die dan ook licht instemmend knikken als hij enkele malen achter elkaar roept: ‘Wilders heeft altijd gelijk!’ Daarna draait hij zich om en schuift, samen met de voornamelijk oudere aanwezigen, aan voor de copieuze lunch. Waarna het tijd is om de meezinger ‘En we gaan nog niet naar huis’ aan te heffen.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Een (al oud) kritisch boek over Italië
Boekbespreking door Sante Brun
nlangs 
kwam ik iemand tegen die ongeveer dezelfde ervaring had als ik en die dus nu geen loos gedachtenspinsel van mijn zieke brein meer is: vaak levert de vertaling van een boek een geheel ander boek op. Ik had dat ooit met Fury van Salman Rushdie, jaren
geleden nog Boekenweekgeschenk – in het Nederlands heette het terecht Woede en niet Furie, maar verder was de Nederlandse vertaling echt een ander boek dan Fury.
Ik lees momenteel Gli Italiani van Luigi Barzini. Deze journalist, wiens vader ook journalist was en een groot deel van zijn leven doorbracht in Amerika, groeide zelf voor een deel op in de VS.
In 1964 bracht hij The Italians uit, voor de Angelsaksische markt en oorspronkelijk bedoeld als een soort toeristische gids. De beschrijving van de Italianen in het boek was de oorzaak van veel protest in Italië.
De pastafabriek als geschiedenis in een notendop
Boekbespreking door Sante Brun
ls de Piemontezen nu ook al pasta kunnen maken, dan kunnen wij wel ophouden.’ Een uitspraak van een Napolitaanse pastamaakster, ergens na de Tweede Wereldoorlog, die een interessant licht werpt op de geschiedenis van Italië van het midden van de negentiende eeuw tot heden. De achtergrond van de 
opmerking: het Zuiden van Italië en in het bijzonder de regio van Napels zag in 1860 weinig in de ‘Eenheid van Italië’. Ze hadden een koning, een Bourbon, die ze niet geweldig vonden, maar het was wel hún koning, dus die hoefde niet weg. Maar ja, toen kwam Garibaldi, aangestuurd door de Piemontezen en voor ze het wisten waren de Napolitanen onderdeel van de Italiaanse eenheidsstaat met aan het hoofd een koning uit het verre Piemonte.
Met een boek uit ‘n dipje
ijdens onze reis door Noord- en Midden-Italië in mei bezocht ik uiteraard veel boekhandels. Vaak boekhandels van grote uitgeverijen zoals Mondadori en Feltrinelli die zo groot zijn datje totaal geen overzicht hebt en met weinig personeel aanwezig dat ook weet wat er wel en niet voorradig is – je kunt het ze ook nauwelijks kwalijk nemen. Zelfs met de computer is het moeilijk de weg te vinden, in de stijl van: ja, dat boek moeten we hier ergens hebben, maar wáár?
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
De oude bard flikt het nog
ver Andrea Camilleri -> heb ik een poosje geleden een stuk geschreven, waarin ik de verwachting uitsprak dat de destijds al negentigjarige schrijver het bijltje erbij had neergegooid, toen zijn politiecommissaris Salvo Montalbano aan het eind van zijn tweeëntwintigste ‘avontuur’ ontslag nam. Dat was iets te voorbarig, want anderhalf jaar later was Montalbano weer gewoon aan het werk en begon het drieëntwintigste avontuur, als gebruikelijk met een commissaris die ’s morgens wakker wordt uit een gruwelijke droom, of gewoon door een telefoontje van de half-achterlijke, half-gehaaide portier van het politiebureau in Vigata, Catarella.
Meer op SanteLOGie — Boeken van Camilleri zijn in het Nederlands vertaald – Voorpagina hhBest
En toch: Evviva l’Italia!
|
Meer op SanteLOGie |
|
Een dorp aan een diep water met stille gronden
ellano, dat is de naam van een dorp en ik wed dat jullie niet weten waar die plaats ligt. Ik heb dat ook heel lang niet geweten, maar sinds een aantal jaren ook wel en vorige week ben ik er zelfs geweest. Het was er koud, er waaide een ijzige wind en de somberheid van het zwerk wordt maar zelden in Nederland geëvenaard.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
De geheime aantrekkingskracht van jaartallen
Boekbespreking door Sante Brun
De laatste jaren komen regelmatig boeken uit met een jaartal als titel. Twee ervan vond ik bijzonder geslaagd, zoals 1913 van Florian Illies en 1927 van Bill Bryson. Het eerste maakt plausibel dat voor kunst en cultuur dat jaar in Europa van bijzondere betekenis was, in het laatste worden bijzonder veel opmerkelijke uitvindingen beschreven en worden andere gebeurtenissen, vooral in Amerika, aan de orde gesteld, met als centrale gebeurtenis de eerste trans-Atlantische vlucht van Charles Lindbergh. Inmiddels is er in mijn boekenkast 1915 bij gekomen – het jaar waarin Italië aan de Eerste Wereldoorlog ging deelnemen en 1813 over de Völkerschlacht (Pruisen tegen Napoleon). Ook heb ik natuurlijk 1861, het jaar van de Italiaanse eenheid. Ik heb in bestelling staan 1968 – en ik heb net uit: 1960 van Alfio Caruso.
De laatste spreker van het Friulaans
Ik heb op mijn blog wel eens geschreven over de deelname van Pier Paolo Pasolini aan acties voor een autonoom Friuli, de streek in het Noord-Oosten van Italië waar hij weliswaar niet geboren was, maar waar hij zich thuisvoelde. Ik schreef, meer in het bijzonder, over zijn afkeer van Triëst, dat voorbestemd was als hoofdstad van de autonome regio Friuli-Venezia Giulia en dat ook werkelijk werd. Pasolini schreef polemische geschriften en ook gedichten in het Friulaans, waarbij hij mede tot de ontdekking kwam dat je van het ene ‘subdialect’ op de fiets in tien minuten kon aanlanden te midden van een ander subdialect.
Meer op SanteLOGie — Voorpagina hhBest
Aardgebeefd
n Italië hebben ze zelfs een woord voor de slachtoffers van een aardbeving: terremotati, oftewel aardgebeefden. Ik herinner me de kop boven een artikel in het blad Oggi van vele jaren geleden, ‘Siamo terremotati a vita’, Wij zijn levenslang geaardbeefd en dat ging over de inwoners van een dorp op Sicilië, Gibellina, die 25 jaar na hun aardbeving van 1968 nog in Nissenhutten woonden – inmiddels wonen ze in een ietwat zielloos nieuwgebouwd dorp (foto), een paar kilometer van hun oude stadje dat grotendeels onder sinistere betonnen platen is verdwenen.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Venetië verzuipt…in de toeristen
at Venetië dreigt te verzuipen, als gevolg van de zeespiegelstijging is allang bekend. Maar er is nog een andere reden om je driemaal te bedenken, alvorens daar naar toe te reizen: het massatoerisme. Sante Brun in zijn column, vandaag: ‘Mensenmenigte op mensenmenigte, ik zou overdrijven als ik zei dat ik de stad in zijn voegen hoorde kraken, maar het kwam daar wel heel dichtbij.’ Het plaatselijke ondernemerschap is echter voorlopig nog niet van plan, de kip met de gouden eieren te slachten.
Meer op SanteLOGie
Lees ook: We zien sterretjes in Venetië (over eten)
Een (bijna) avontuur in Italië
k raakte al snel in gesprek en aan de dans met Giusi, een vrouw van omstreeks 35 jaar, die in de buurt woonde en langs haar neus weg tegen me zei: ‘Mijn man is Napolitaan.’ Voor wie vaker in Italië komt, is dat het signaal voor de gewaarschuwde man om voor twee te tellen.
Meer op SanteLOGie
De taal van Montalbano
De verkoopster van de boekhandel van Sellerio in Mondello (badplaatsje bij Palermo) doet de schrijver van onderstaand artikel (een onthullend verhaal over Italië en het Italiaans) persoonlijk uitgeleide na een voor hem financieel destraseus uitgevallen bezoek in mei 2005.
Sante Brun
p 6 september van dit jaar is de Italiaanse toneelregisseur en schrijver Andrea Camilleri negentig jaar geworden. Om te beginnen was ik op die datum niet in de gelegenheid om aan dat heugelijke feit aandacht te besteden, omdat ik er in de bijna twintig jaar dat ik vrijwel alles lees dat de goede man produceert steeds heb gedacht dat hij op 8 december jarig was.
Al vaker heb ik aandacht aan Camilleri besteed – hij heeft in Italië inmiddels een ongelooflijke cultstatus bereikt, zijn zelfgemaakte Siciliaanse dialect heeft zelfs al op diverse plaatsen zijn opwachting gemaakt in het ‘algemeen beschaafd Italiaans’. Dat, voor zover ik weet, niet bestaat.