ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Quirit in de tuin
18 mei 2025 | 
Geplaatst door: Peter Stiekema
ee, deze column gaat nou eens niet over de laatste waarschuwingen mijnerzijds aan de adressen van Poetin, Trump, Netanyahu en anderen, maar over onze poes Quirit. (zie foto). Quirit is inmiddels 15 jaar en ze geniet immens van onze tamelijk riante tuin in het Belgische. Ze poseert hier op een muur boven ons vijvertje. 
Als jong poesje van een week of zes, zeven kwam ze bij ons. Ze was meegenomen uit Portugal door een paar Nederlandse vakantiegangers die haar stiekem in een grote handtas hadden gestopt en haar zo mee hadden laten vliegen. Thuis gekomen kwamen ze tot de ontdekking dat het diertje toch niets voor hen was en werd ze afgeleverd bij de praktijk van mijn vrouw.
Vele jaren was ze de praktijkkat, wan we hadden thuis al 6 katten en ook nog eens drie of vier honden, (Tussenhaakjes, dierenartsen zonder huisdieren dienen ernstig gewantrouwd worden, maar je kunt natuurlijk ook overdrijven.) We hadden het tuintje naast de praktijk veilig afgesloten, zodat ze er niet uit zou kunnen ontsnappen. Later kreeg ze gezelschap van nog drie andere katten, die niemand meer wilde hebben. Ze hadden het al die tijd heel goed samen.
Een paar jaar geleden zijn we verhuisd naar België. Er was weer ruimte, ook door een vrij grote, plantenrijke tuin, en omdat, helaas het is niet anders, dieren van ouderdom doodgingen en op die manier plaatsmaakten. Quirit is nu heel gelukkig hier, samen met Pierke, vanwege zijn lange hoektanden ook wel Vampierke genoemd, en Sjakie, een oude kater van 17 die nog maar zelden buitenkomt. Voor de katten hebben we een speciale kattenkamer ingericht, maar ze bewegen zich verder vrij door ons huis. Daarnaast hebben we nog drie honden, twee oudere Labradors van negen, Ginger en Merlin, ook opvangdieren en onze jongste aanwinst Robin, een bijna elf maanden jonge Yorkshire-Terrier, een soort combinatie van een opgevoerde cavia en een Black en Decker-boormachine. Honden en katten kunnen het samen goed vinden en genieten van elkaar en de fraaie omgeving hier, en misschien ook wel van ons..
Zo, genoeg sentimenteel geschrijf. De volgende column zal ongetwijfeld weer een geheel ander karakter krijgen. Ik waarschuw u maar alvast. Voor de laatste maal.
Geplaatst in Gastcolumns