Wie is online
2 bezoekers online
Schrijf ons

Je kunt ons altijd schrijven via de contactpagina. Daar vind je ook richtlijnen, voor het geval dat je mail-notificaties wenst bij nieuwe 'posts' aangaande Best. 

Rubrieken
Opinie of niet?

ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.

English?

Translation by Google in Chrome: please, click the right mouse button and select 'English'.

Archieven
juni 2016
Z M D W D V Z
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930  

Psychiater gaat zijn boekje te buiten

Boekbespreking door Sante Brun


e moedervlekken uit de titel van de nieuwe roman van Arnon Grunberg zitten op de onderrug van psychiater Oscar (Otto) Kadoke, en ze groeien. Ze worden tegen het einde van het boek door een bevriende dermatoloog verwijderd. Dat is tevens het keerpunt in het relaas van het boek. Zowel een bijzondere patiënt van de psychiater, Michette Dubois – suïcidaal en opgegeven maar in zeer alternatieve therapie bij Kadoke thuis – als zijn moeder (die eigenlijk zijn vader is) verdwijnen naar elders. Michette, die gek was op de moedervlekken, krijgt er een mee, in een leuk doosje.

moedervlekken

 

 

 

 

Na Moedervlekken begon ik aan De Thuiskomst van Anna Enquist, en de elegante bedaardheid van haar schrijftrant doet mij me realiseren hoe eigenaardig Grunbergs boek is. Staccato geschreven, flink slordig soms, doorspekt met platitudes, aforismen, rake observaties, kromme zinnen waarvoor de taalkunde afkeurende termen heeft, voorbarige conclusies; soms lijkt het ook nog of de redacteur van de uitgeverij er met de pet naar gegooid heeft.

Maar met zijn oeuvre heeft Grunberg ons geleerd dat dat allemaal onbelangrijk zou kunnen zijn. Misschien is de stugge weerbarstigheid van de tekst de kern ervan. Hoe dan ook: het gaat om het verhaal, om de inhoud, om wat de auteur te beweren heeft. En hij heeft, dat we al langer, wat te beweren.

Kadoke werkt bij een crisisteam dat zich uitsluitend bezig houdt met zelfmoordpatiënten; hij heeft ook bijna altijd nachtdienst. Michette is zo’n suïcidale patiënt die zichzelf verminkt met messen en bleekwater drinkt. (Ze biedt de psychiater af en toe ook een glaasje aan.) Ze is professioneel fotograaf en heeft de gewoonte met de meeste van haar ‘modellen’ naar bed te gaan en daar een nauwkeurige lijst van bij te houden. (Nummer 44, 2 x).

Als ik een poging mag wagen te opperen wat de schrijver bedoelt ons te vertellen: hij behandelt voortdurend de vraag of je iemand moet ‘redden’ van zelfmoord, of niet? Wat is er tegen zelfmoord? Is het eigenlijk geen bijzondere vorm van levenslust? Bij dat alles staat centraal de vraag in hoeverre Kadoke de grenzen van zijn professionaliteit te buiten gaat door Michette als therapie in huis te nemen als bejaardenverzorgster voor zijn moeder. En daarmee zijn hele bestaan op het spel zet.

Kadoke heeft dan ook het gevoel dat hij al zoveel te ver is gegaan dat zijn carrière min of meer ten einde is. Maar hij zit met zijn moeder en Michette, die beide min of meer van hem afhankelijk zijn of lijken.

De verwijdering van de moedervlekken vormt het keerpunt, de katharsis. Want niet alleen de moedervlekken zijn weg, hij heeft zich ook definitief afgewend van de seksuele toenadering door zijn teamgenote, een aankomende psychiater. Zijn moeder en Michette, aanvankelijk gezworen vijanden, ontwikkelen een soort vriendschapsrelatie en Kadoke beschouwt dat als de min of meer succesvolle afsluiting van de therapie van Michette, die zal worden bekroond door de verhuizing van Michette en zijn moeder naar een hotel in Zeeland, eigendom van Michettes vader – hoewel Michette en Kadokes moeder dat eigenlijk als een soort verbanning zien.

Kadoke heeft heel die periode bij zijn moeder gewoond. Maar nu kan hij het huis definitief verlaten.

De laatsten alinea van het boek luidt: Kijkend naar de donkere huizen van de buren overvalt hem een ongekend, bijna verangstigend verlangen dat zich niet laat onderscheiden van levenslust…. Dit niet-sterven kan zo niet langer.

Staand voor zijn auto rookt Kadoke zijn laatste sigaret

De alinea is tevens een voorbeeld van een slordige zinsconstructie: het verlangen kijkt naar de huizen van de buren.

De laatste zin eindigt zonder punt.

Je zou het een open einde kunnen noemen.

2 Reacties op “Psychiater gaat zijn boekje te buiten”

  • Sante’s kanttekeningen bij de taal van Arnon Grunberg doet me eraan denken dat ik me jaren geleden al de opmerking heb veroorloofd: Grunberg kan niet schrijven.

  • Heb het boek nu bijna uit. Sommige filosofieën van Grunberg zijn naar mijn idee tamelijk larmoyant. Hetzelfde gevoel heb ik bij het lezen van zijn columns in de vpro gids. Soms een reden om af te haken.

Reageer