ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Archief van de rubriek ‘Ego’
Relict
december 19th, 2010 | 
Author: Wikipedia: Een relict is een organisme, soort of verschijnsel (…) uit vroeger tijden dat de grote veranderingen sindsdien in het milieu heeft overleefd, terwijl de andere soorten zijn uitgestorven dan wel verdwenen.
Hoewel het niet voldoet aan de voorwaarde dat ‘de andere soorten zijn verdwenen’, is het afgebeelde toiletgebouwtje een typisch voorbeeld van een relict. Het gebouwtje, dat allang niet meer doet wat het belooft, namelijk toilet wezen, staat bij het Bredase etablissement Huis Den Deijl, achter het Mastbosch in Breda.
Bij een groot familiefeest dat wij daar mochten beleven, werd ik bestormd door herinneringen. Dat feest was ook niet voor niets dáár georganiseerd. Onze familie is als het ware onverbrekelijk met Den Deijl verbonden. Mijn jongste zus had er bij voorbeeld in 1945 haar bruiloft, waarbij men volgens mijn vader, bij gebrek aan beter, ‘korstjes van pasteien’ at.
Lees verder op Manieren
Posted in 
Een geschenk uit de hemel
Het gaat er niet om of ik in de hemel geloof. Zij deed het. Dezer dagen kreeg ik dus een geschenk uit de hemel: een gouache, geitje in een nevelig landschap, in de buurt van Son en Breugel, waar mijn zus Kitty haar laatste dagen sleet. Gestorven in juli 2007, heeft ze het me nagelaten, omdat ze wist dat ik er van hield. Voor mij is het schilderijtje mijn zus. Punt. Wie zij was, schreef ik eerder hier.
(Dit berichtje is een reconstructie. In december 2010 is mijn weblog namelijk gecrashed en toen raakte ik ook dit kwijt.)
Dagboek van een moeder in oorlogstijd
Dit is een fragment van een dagboek, dat mijn moeder, Dina t’Sas-Schunterman in Wereldoorlog II bijhield. De passage stamt vermoedelijk uit 1944. Het is allemaal vluchtig, in telegramstijl genoteerd.
Kitty
Deze <- prachtige meid is mijn zus Kitty. Eigenlijk heette ze Catherine (Katrientje t’Sas, oeioei), maar ergens in 1943, toen de plaatselijke fotograaf ook deze foto moet hebben gemaakt, is ze op de tennisbaan van ’t Ginneken omgedoopt. Gelijk had ze dat ze die nieuwe voornaam aanvaardde. Ze zou trouwens doortennissen tot in haar tachtigste levensjaar.
Vol verwachting kijkt ze hier als ongeveer twintigjarige het leven in; een leven, zo zou ze aan het eind ervan zeggen, dat volledig aan die verwachtingen heeft beantwoord.
Want Kitty is op 17 juli 2007 in de armen van haar twee dochters op 84-jarige leeftijd gestorven en gisteren, 23 juli, op Wolfswinkel in haar laatste woonplaats Son bij haar man (Harry, overleden in 1983) gelegd.
Kitty was bijna 11 jaar toen ik werd geboren en de omstandigheden hebben er toe geleid dat zij enkele jaren als een moedertje voor mij en mijn twee jaar jongere broertje heeft gezorgd. Zorgen is haar specialiteit gebleven. Ze werd verpleegkundige en heeft ook tijdens haar huwelijk de zorgbehoevenden in de familie opgevangen; ook onze moeder toen die in 1966 weduwe werd.
Mijn zus was kunstzinnig. Ze speelde piano (gaf daarin ook les) , schilderde en aquarelleerde. Vooral bloemen en de natuur. ’n Week of vier geleden nog heeft ze met haar sterk vermagerde handjes de pianotoetsen beroerd. En op nieuw schilderslinnen tekende ze een cirkel. Dat volstond: ‘De cirkel is rond’.
Ze ging graag. Het enige waartegen zij zich verzette was geestelijke aftakeling door te rigoureus gebruik van medicijnen. ‘Is dit nu dood gaan?’ vroeg ze haar dochters? ‘Ja mama, dit is nu doodgaan.’
Enkele weken geleden vlak voor haar laatste verjaardag, zat ze ’s morgens om vier uur aan haar kleine secretaire en schreef: ‘Nu is het zover dat ik afscheid moet gaan nemen. Maar niet voorgoed, zeker weten!’ Zij had het optimistische geloof, waarin ze was opgevoed, behouden. Ze voegde er nog aan toe: ‘…en als het regent, stuur ik jullie de zon.’
Haar kinderen en kleinkinderen hebben haar afscheid gevierd zoals Kitty het zich had voorgesteld: met muziek en met wonderbaarlijk stemvaste solozang. Haar oudste dochter droeg een korte biografie voor en dit alles heeft mijn gevoel van trots op mijn zus versterkt.
Het regende even niet.
Eddie was een dichter
Mijn broer Eddie (1936-2004) was een dichter.
Hij schreef voor zijn plezier. Hij ging vandaag een jaar geleden. Wij waren met vieren een week eerder bij hem geweest. Nu hebben wij met elkaar gebeld en aan hem gedacht. En één van ons heeft een keuze uit zijn teksten in een bundeltje gezet. Daaraan ontleen ik (hieronder) een geestig gedicht, dat typerend is voor een Nederlander die meer dan dertig jaar in Frankrijk woonde. Je hoeft niet veel Frans te kunnen verstaan om het goed te kunnen begrijpen. Het gedicht heet De kleine dingen
<- Deze tekening noemde Ed Moeilijk plantje
LES “PETITES CHOSES”un petit matin is un petit monsieur is… ATTENTION ! Acigné, Ie 03.11.01 |
Veranderingen, een egoscript
door Guido t’Sas
2003. Een wandeling door mijn geboortedorp en omgeving, een gedicht en een oud fotootje
Levensmaatje had een afspraak in Breda, in een betrekkelijk nieuwe wijk in de buurt van de Willem van Oranjelaan. Omdat ik niet ver daar vandaan geboren ben, moest ik natuurlijk wat aanwijzingen geven, hoe te rijden. Maar toen het zover was, kreeg ik een bevlieging: ‘Ik ga mee’.