ls een post op deze site begint met wat in de typografie heet een initiaal, zoals de A hier, bevat zij een mening of interpretatie van de schrijver.
Berichten met de tag ‘Henri ’t Sas’
In De Jonge Jan door Herman Heijermans (9-slot)
december 1st, 2013 | 
Author:
In De Jonge Jan
Negende toneel
Officier – schrijver
– Ansing Arend – bode
OFFICIER,
nadat Ansing is binnengeleid: ‘k Ben straks harder voor jou geweest, Ansing Arend, dan goed en noodzakelijk was. Maar je was ‘r zelf oorzaak van, door je zonderling gedrag na de brand, door je uitlatingen, vooral door je
verzwijgen van dingen die je wist. Waarom heb jij niet eerlijk verteld dat jij niet ’t laatst in huis was? ‘k Moest je wel aanpakken als ‘k gedaan heb. Dat spijt me. Je wist toch dat Jan na vijven op de zolder was?
ANSING:
‘k Weet nimmendal.
OFFICIER:
Je wist, toen je ‘m op straat tegenkwam, toen-ie zo schrok toen jij hem vertelde dat Santje door ’t raam was geklommen, je wist toen door z’n uitroep dat er
brand was. ’t Is loffelijk als je ’n broer niet verraadt, maar de justitie om de tuin leiden is verkeerd, Ansing. Je kan nu gaan. Goeiendag. En pas voortaan braaf op.
ANSING:
Mot ‘k gaan? Gaan? En ‘k dach, ‘k dach dat ‘k most blijve.
OFFICIER:
Nee. Jan is de schuldige.
ANSING:
As ’t dan mot… as ’t dan mot, ‘k hei d’r weet van.
OFFICIER:
Van wát weet?
ANSING:
’t Is met petrolie angekomme.
OFFICIER:
Jawel. Ga maar jongen, ‘k weet ‘r genoeg van.
ANSING:
‘k Hei ’t gedaan omdat… omdat ze me pestte.
OFFICIER:
Je hebt het niet gedaan, Ansing. Je kunt rustig naar huis gaan.
ANSING:
As ‘k zeg da ‘k ’t gedaan hei, dan hei ‘k ’t gedaan. Dan hei ‘k ’t gedaan, met petrolie uit de kan. Omdat ze me pestte.
OFFICIER:
Waarom sta je nou zo pertinent te liegen? Schelt.
ANSING:
‘k Lieg nie as ‘k zeg, as ‘k zeg da ‘k met petrolie…
OFFICIER:
Je kunt gaan, Ansing.
ANSING:
En ‘k dach, en ‘k dach…
OFFICIER,
opstaand: Dan dacht je verkeerd. Tot bode: Deze getuige is klaar.
Af.
Ansing
blijft mummelend staan, het hoofd gebogen, wil nog wat zeggen, zoekt de officier, zakt in stompzinnige verlegenheid. Bode wenkt hem.
Doek
Katwijk-aan-Zee,
juli 1903.
Posted in 
Veilig bij de Koninklijke Bibliotheek
Leggers met oudere jaargangen van De Nieuwe Eeuw, landelijk weekblad, in een bestelbus -> van de Koninklijke Bibliotheek. In die krant, uitgegeven in Helmond, schreven mensen als Pieter van de Meer de Walcheren, Max van Poll en Henri t’ Sas. De Nieuwe Eeuw was feitelijk, naar de behoefte van die tijd, een veelzijdig ‘familieblad’ van r.-k. signatuur. Na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde het zich meer tot opinieblad. Het slaagde er echter niet in het succes van het eveneens r.-k. opiniërende weekblad De Linie te evenaren en verdween in de jaren zestig.
De Kleine Zeeman
Luister met je kinderen naar dit oude Franse kinderliedje, Le Petit Navire en probeer het daarna in Nederlandse vertaling te zingen.
‘Als de sodemieter je nest uit’
Rinie Maas bewerkte een artikel van Henri t’ Sas, ‘Bredase getuige van de negentiende eeuw’, uit 1939 over de porder, een man die tot halverwege de vorige eeuw voor een habbekrats kon worden ingehuurd om je te wekken, opdat je tijdig op je werk zou verschijnen.
Een journalistieke observatie van Henri t’ Sas
In Brieven van Paulus (nr.191-2012) tijdschrift van de Nieuw-Ginnekense heemkundekring Pauius van Daesdonck, staat een overdruk van een observatie (tegenwoordig zouden we het een column noemen) door Henri t’ Sas in het Dagblad van Noord-Brabant van een Chassé-herdenking op 20 december 1932. De inleider corrigeert de straat, waaraan het Chassémonument (en het woonhuis van de schrijver) zijn gelegen, Brugstraat, in Duivelsbruglaan. De naamwijziging vond echter pas in 1942 plaats, bij de annexatie van Ginneken door Breda. Er kwam commentaar van lezers van de krant. Zie onder het artikel (Ogenschijnlijke oneerbiedigheid).
“Oneerbiedigheid”
Enkele lezers hadden zich “gestooten aan den toon, omdat zij de Brabantsche gemoedelijkheid van den man van de straat te ver doorgedreven achtten”. De redactie verzekerde hun echter dat wat “onzen medewerker met zijn straatfilm bedoeld heeft, niet minder is dan een weergave van hetgeen het volk, wanneer het te hoop loopt, ziet, hoort en elkaar vertelt. En men weet wel dat dan de Brabantsche loslippigheid wel gezegden spuit, welke op oneerbiedigheid lijken, maar niets anders zijn dan ruige vriendelijkheden vermengd met een dosis niet kwaadaardige opschepperij”.