hhBest bekijkt 't op een andere manier
| Dit is een pagina, waarop je op een ontspannen manier wat kunt rondneuzen. Verhaaltjes, plaatjes. Scroll een beetje, en heb je er genoeg van kom dan later nog eens terug. Reageer eventueel via het menu Contact->Dorpsplein. |
|
Onvermoed schoons achter Amsterdamse grachtengevels
|
Sante Brun zocht in Weert naar sporen van Gerard Reve |
Gebouwen van Cuypers waren wel degelijk uitingen van rooms-katholiek triomfantisme |
|
11.10.2007
|
Door Guido t'Sas Daarna schopte Cuypers het tot rijksbouwmeester en sleepte hij zowel de opdracht voor het Rijksmuseum als die voor het Amsterdamse Centraal Station in de wacht. Om inspiratie op te doen, maakte de Limburger, gewapend met een schetsboek, een ongekend aantal reizen door Europa. En zo komt het, dat de Eindhovense Cathrien, met zijn twee torens, een rozetvenster à la Chartres heeft. Onder de titel Cuypers/architectuur met een missie, biedt het Nederlands Architectuur Instituur (NAI) tot 6 januari 2008 een overzicht van het werk van Pierre Cuypers in Rotterdam (kerken, museum, station, civiele opdrachten) en in Maastricht (restauratie Kasteel de Haar, omgeving Utrecht). En in Rotterdam zijn het vooral de kerken met hun uitbundige, kleurrijke aankleding die de aandacht vragen - sterker: opeisen en nog steeds getuigen van, ik zou bijna denken de wellust waarmee de katholieken hun recent herkregen vrijheid exploiteerden.
|
 |
 Het Nederlands Architectuur Instituut in Rotterdam, dat met een enorm affiche vol 'Cuypersmotieven' aandacht vraagt voor de tentoonstellingf over diens oeuvre. |
Er zijn ook enkele gevallen bij, zoals de Bredase Barbarakathedraal, waarvan enigszins eufemistisch wordt opgemerkt, dat ze 'verloren zijn gegaan'. In dit concrete geval was er simpelweg sprake van politiek vandalisme in Breda, dat niet alleen leidde tot de sloop van deze kerk, maar ook van die aan de Ginnekenstraat (om een verkeersdoorbraak te realiseren) en tot demping van de haven (inmiddels met veel bombarie weer open gegraven). Opvallend is verder de beperkte realisering van sommige ontwerpen omdat ze, bij voorbeeld met (vijf!) torens wel 'n beetje teveel van het goede waren. Cuypers had in Roermond een eigen atelier, dat tot diep in de twintigste eeuw voor de nodige 'vulling' van de kerken zorgde, in de vorm van altaren met triptieken, beelden en wandschilderingen. Ook daarvan zijn tastbare voorbeelden in Rotterdam te zien. |
|
Zie ook: De rijkdom van het roomse leven opgepoetst (waarin meer over het Cuypersatelier en over het werk van onder anderen Jos Cuypers, zoon van Pierre en ook ontwerper van veel kerken). 'Het papen vreten zat Willem III in de genen'. Nou ja, van Willem van Oranje (die overigens niet de stamvader is van het Nederlandse koningshuis) is bekend, dat hij 'de huik naar de wind hing' en afwisselend rooms en protestants was. Uiteindelijk koos hij, naar men aanneemt om opportunistische redenen voor de reformatie. De Oranjes zijn door de eeuwen heen formeel hervormd gebleven en dragen dat nog steeds uit. Willem II, vader en monarchistisch voorganger van Willem III, stond wat minder rigide tegenover de roomsen, sterker hij verbleef veel in de Zuidelijke Nederlanden, onder meer in Tilburg waar hij een paleis (tegenwoordig stadhuis) had. Hij was ook bevriend met bisschop Joannes Zwijsen. |
Reacties op Dorpsplein |
Reacties op Dorpsplein |
Wandelingetje door centrum Sint-OedenrodeHaal al dat blik toch maar weg... |
 |
06|09|07 Indruk maken onder meer de zogenaamde Kolk, waar de Dommel onder een brug in de Borchmolendijk doorstroomt. Is de indruk juist, dat het water aanzienlijk schoner is dan pakweg 20 jaar geleden, toen het onrustbarend schuimde? Ter plaatse ligt een fraai gerestaureerd landhuis. Monumentaal zijn ook het voormalige gemeentehuis en postkantoor. Het laatste toont min of meer aan, dat het Meierijse dorp van oudsher enige aanzien had. Het heeft dan ook twee kastelen! Aan de zijkant van het voormalige postkantoor (op de foto achter de auto) bevinden zich nog steeds brievenbussen van de aloude PTT, voor de regio en wat heet 'overige bestemmingen'. En dan is Rooi de geboorteplaats van de legendarische bisschop Bekkers, die onder meer als t.v.-dagsluiter veel voor de emancipatie van het roomse volk heeft gedaan. Zóveel, dat het bijna niet meer rooms is. |
| De bisschop ligt er ook begraven. Aan het naar Bekkers genoemde (niet vernoemde zoals tegenwoordig meestal wordt geschreven) plein staat de 'moderne' Goede Herderkerk, die ik qua aanzien niet echt Bekkers waardig vind. Goud Het is niet alles goud wat er blinkt. Dat geldt zeker voor het horecapand De Gouden Leeuw, aan de Markt, ooit hét huis ter plaatse, waar verenigingen en prominente en minder prominente Rooienaren bijeen kwamen. Het staat al jaren leeg en is zodoende onderwerp van heftige discussies. Als ik de krant goed begrepen heb, komt er eerlang een bevredigende oplossing voor dit dorpsicoon. Of dat ook het geval zal zijn met de onaanvaardbare hoeveelheid en alle zicht op de monumenten benemende autoblik, is de vraag. Daar heeft de dorpspolitiek, ook die van Oirschot niet bij voorbeeld, doorgaans het lef niet voor. Het koperspubliek komt nu eenmaal met de auto en moet dat ding kwijt. Maar ik zeg (en ik heb natuurlijk makkelijk praten), want ik wandel alleen maar door Rooi, terwijl mijn auto een beurt krijgt, weg met dat blik! Guido t'Sas |
Zie ook: Rare rotonde Reacties op Dorpsplein |
Reacties op Dorpsplein |
 |
Camping De Boskant in Oisterwijk
Zie ook de column van Sante Brun over kamperen in Nederland
03|08|07 |
Reacties op Dorpsplein |
 |
Vesting- en waterstadje Willemstad NL in het hoogseizoen02|08|07
Het complete album staat op Webshots |
Reacties op Dorpsplein |
 |
Fleurige kever14|07|07
|
Reacties op Dorpsplein |
Door Sante Brun |
 Sotsji in maart 1988. Met de klok mee: panorama van de stad, bord dat het 150-jarig bestaan van de stad meldt, het bord dat je welkom heet in het gelauwerde kuuroord, marktvrouwen. |
Sotsji was, zoals het bord aan de ingang van de stad aangaf, niet alleen een zwaar gelauwerde stad (zoals veel Russische steden in de sovjettijd) maar ook een kuuroord (KYPOPT) – en dat was ook duidelijk te zien. Een boulevard met palmen, een onaantrekkelijk strand aan een vieze Zwarte Zee, langs de boulevard de lelijke hotels van vakbonden en bedrijven. Eén nieuw hotel, aan de rand van de stad, leek wat meer op gewone westerse hotels: Hotel Dagomys, waar de bezoekende westerse journalisten meteen een slagzin voor bedachten: ‘Je voelt je thuis in Dagomuis’. We werden er een voor een geïnterviewd door de lokale televisie. Het hotel had veertien verdiepingen waarvan er één was omgetoverd tot bordeel en verder werd je uit je slaap gehouden door over de gangen zwervende Polen die je spijkerbroek wilden kopen en goedkope roebels verkopen. Die tijd, dus. |
Zelfmoorddozen Als je wat verder keek zag je natuurlijk de grauwe wijken van de stad, het verst weg van de boulevard, bestaande uit wat Gerard Reve zo treffend noemde ‘zelfmoorddozen van het socialisme’, waar het personeel woonde dat werkte in Dagomys en de hotels langs de boulevard. Aan de andere kant, in de heuvels in de richting van de besneeuwde bergen, zag je de villa’s uit de glorietijd van Sotsji. De stad was in 1838 ontstaan als kuuroord voor de rijken die er hun paleizen bouwden en er hun veelvuldige vakanties doorbrachten. Zoals na hen veel Russische hotemetoten, tot en met Vladimir Poetin. Je kon je er natuurlijk ook in de modder wentelen en in zwavelhoudende baden, vandaar de Duitse naam ‘Kurort’. Het was nog in de tijd dat de mensen je op straat aanhielden om te vragen of je een batterijtje over had, of dat je misschien hun bandrecordertje kon meenemen naar het Westen, voor reparatie. Sotsji had een markt waar je ondefinieerbare voedingswaren kon kopen – nou ja, ik herkende de witte kool – van in dikke dassen gehulde oude vrouwtjes met appelwangen. De rest verliest zich natuurlijk in een mist van wodka. Voor de Olympische sporters van 2014 is het te hopen dat men te Sotsji intussen heeft geleerd dat voor de meeste mensen die niet uit Sotsji komen, in varkensvet gebakken boterhammenworst niet het ideale ontbijt is. O ja, bij de landing in Sotsji, in maart 1988, donderde er een roeiboot uit het plafond van het vliegtuig. In 2014 zal dat wel een bobslee zijn. |
Reacties op Dorpsplein |
|
Station Brandevoort17|06|07 Als het over Brandevoort gaat, door deze site ooit getypeerd als ´Carcassonne in de Peel´, is het blijkbaar een kwestie van noblesse oblige. Adeldom verplicht. Even schoon is de belofte jegens het winkelcentrum dat in aanbouw is. Ofschoon het begin dit jaar in gebruik werd genomen wacht het station, vooral de omgeving, nog op afwerking. Zelfs de vertrektabellen ontbreken. Toen we het station per trein wilden bezoeken, werkte de NS-reisplanner niet, reden waarom we maar met de auto zijn gegaan. Alles bij elkaar heeft Helmond een nogal grote broek aangetrokken. Afgezien van het wat overdreven gedimensioneerde Brandevoort, met twee identieke ingangen, twee fietsenstallingen en een passerelle, heeft het stadje naast zijn 'centraal' nog twee NS-halteplaatsen: 't Hout en Brouwhuis. Ter vergelijking: het veel grotere Eindhoven heeft er twee, Centraal en halte Beukenlaan, niet meer dan twee perronnetjes met abri's. 't Is ongelijk verdeeld in de wereld. |
Reacties op Dorpsplein |
 |
Land Art in Het Groene Woud12|06|07 Euro Land Art 2007 is een Europese samenwerking waarin land art of landschapskunst wordt ingezet om de schoonheid van het platteland te beleven. Eurolandart.nl noemt het 'een uniek plattelandsfestival in Het Groene Woud in Noord-Brabant. Met grootschalige Land Art kunst. Land Art is een kunstuiting die het landschap zelf tot kunst inricht. Geen beelden in een weiland, maar een nieuw 'wij'-land als kunst'. |
Inlichtingen geeft onder anderen Frans van Beerendonk in Best, f.beerendonk@home.nl |
Reacties op Dorpsplein |
|
God in Frankrijk08|06|07 De Drôme ligt ten oosten van de Autoroute du Soleil, tussen Lyon en Avignon. Je hebt daar zeer veel zogenaamde 'villages perchés', oftewel dorpen die nog alle kenmerken hebben van het feodale tijdperk. Dat wil zeggen dat ze meestal worden gedomineerd door een kasteel(ruïne). Hoogtepunt was een verblijf in Grignan dat van een afstand doet denken aan Carcassonne. Het gerestaureerde kasteel met renaissancevleugel (ingangspartij) is het sterfhuis van madame (de markiezin) de Sévigné. Zij werd wereldberoemd door de brieven die zij vanuit het mondaine Parijs van Lodewijk XIV schreef aan haar in Grignan wonende dochter. Madame De Sévigné heeft een bronzen standbeeld in het dorp en is begraven in de kerk van Saint Sauveur (H.Verlosser), die volledig in het kasteel is geïntegreerd. Het dak van de kerk draagt het grote terras van het kasteel, dat vol is van kunstschatten en authentiek meubilair. Op het voorplein wordt juli 2007 Shakespeare's 'Leer om leer' opgevoerd, met de renaissancegevel als decor. Voor de liefhebbers: Gespecialiseerde website over madame de Sévigné (Franstalig. Je kunt natuurlijk ook bij Wikipedia terecht, maar voor zover ik kon nagaan niet in het Nederlands, wel ook in het Duits en Engels.)
|
Reacties op Dorpsplein |
Reacties op Dorpsplein |
Reacties op Dorpsplein |
|
Reacties op Dorpsplein |
Breugel |
De kerk van Son is in de jaren vijftig verbrand en door een modern geval vervangen; de ontspitste toren is veel later gerestaureerd. Kerk en toren van Breugel, een schitterend gebouw in zogenaamde Kempische gothiek prijkt nog in volle glorie in het Dommeldal. Hoe graag menigeen dat zou willen, Breugel is niet het geboortedorp van één of meer beroemde schilders van die naam (Brueghel, trouwens). Maar als je dit beeld ziet, zou je het toch nog gaan denken.
|
Reacties op Dorpsplein |
Een realiteit waaraan gesleuteld is11|10|06 |
 |
 |
Leuk spelletjeOp deze site vertellen ze van alles over je als je een aantal keuzes hebt gemaakt tussen links en rechts getoonde foto's. Zodra de hersens onderaan rose worden, kun je er op klikken, om te kijken wie je volgens Likebetter bent.
|
Den Haag, hoezo verloedering?
|
Door Sante Brun Ik was in Den Haag in de Bloemenbuurt, maar ik zag ineens kans iets te doen aan een plan dat ik al jaren heb: een fotoalbum samenstellen met foto’s uit een aantal buurten van Den Haag waar honderden, duizenden huizen staan die samen een volstrekt uniek architectonisch geheel vormen. Dus ik parkeerde de auto op de President Kennedylaan en wandelde via de Stadhouderslaan in de richting van Museon en Gemeentemuseum. Dat laatste is natuurlijk een schitterend staaltje van vooroorlogse architectuur, maar nu even niet. |
 |
 |
Ik stak over en liep de daar aanwezige uithoek van het Statenkwartier in. Van Den Haag wordt gezegd dat het er verloederd bij ligt, en dat kan ook best zo zijn, maar daar hoort het Statenkwartier niet bij en ook Duinoord niet, waar ik later nog even heen reed. Wat een schoonheid en harmonie toch allemaal. Sommige straten zoemen van de stilte, al staan ze allemaal volgeparkeerd; geregeld hoor je vrolijk gesnap van kindertjes van het tweeverdienersgenre die op straat hinkelen en picknicken en even was ik bang dat ik Sylvia Witteman tegen het lijf zou lopen. Zo’n buurt. Ook klonk geregeld het gekwinkeleer van een merel die vanaf grote hoogte zijn territorium verdedigde. Magnolia’s en Forsythia’s bloeiden dat het een aard had. Aardige mensen Huizen die, schat ik nu even ruw, gebouwd zijn tussen 1890 en 1920. Een nu volkomen onbegrepen stijl waarbij onbegrijpelijk veel geld moet zijn uitgegeven aan de geheel overbodige, bijna frivole en soms zeer gecompliceerde vormgeving. Er moeten honderden uiterst kundige vaklieden aan te pas zijn gekomen. En gelukkig zijn er nu ook nog honderden, duizenden die voldoende verdienen om zo’n schitterend pand in perfecte staat te houden. Minstens van buiten. En wat een aardige mensen allemaal. Dames die vroegen of ze even mochten bukken, maar ik zei natuurlijk beleefd dat ik vond dat ík moest wijken, een kleine moeite, maar zo blijf je aardig tegen elkaar. |
| Later reed ik naar het Sweelinckplein – ik durf gerust te zeggen: een Hollands Piazza Navona. Ook ovaal, namelijk. Een mevrouw daar in Duinoord die net op haar fiets wilde stappen informeerde of ik belangstelling had voor de buurt, en ja, zei ik, zij het dan dat ik er alleen foto’s wilde maken. Van architectuur. Ze woonde er enkele jaren, zou er nooit meer weg willen, alle mensen waren aardig, het leek me een beetje het paradijs op aarde. Preciezer nog: het paradijs midden in Den Haag.
Hoezo, verloedering? Zie verder |
Reacties op Dorpsplein |
Naar de columns van Sante Brun
Dit pedagogisch verhaaltje werd hhBest toegestuurd, in het kader van de actuele discussie rond overmatig drankgebruik door tieners in Zuid-Oost-Brabant. De auteur is niet bekend. De Mayonaisepot en het bier...
Wanneer dingen in je leven haast teveel voor je worden, wanneer 24 uren in een dag voor jou niet genoeg zijn, denk dan aan de mayonaisepot en het bier. Een leraar stond voor zijn klas. Er stonden allerlei dingen voor hem op z'n bureau. Toen het lesuur begon, pakte hij zonder woorden een grote, lege mayonaisepot en deed hem vol met golfballetjes. En toen de pot tot de rand gevuld was, vroeg hij de jongeren of de pot vol was. Ze zeiden: 'Ja.' Toen pakte de leraar een doos met kleine kiezelsteentjes en goot die uit in de pot. Hij schudde de pot een beetje, en de kiezelsteentje rolden in de open plekjes tussen de golfballetjes. Toen vroeg hij zijn leerlingen opnieuw of de pot vol was. En ze beaamden het. Nu pakte de leraar een doos met zand en goot hem uit in de pot. En natuurlijk, het zand vulde alles verder op. En weer vroeg hij of de pot nu vol was. En weer zeiden ze: 'Ja, nu is de pot vol.' Daarop nam de leraar twee blikjes bier van de tafel, maakte ze open, en goot ze leeg in de pot. En het bier vulde de ruimte tussen de zandkorrels. De jongeren lachten.
Toen het weer rustig was zei de leraar: 'Deze pot staat voor je leven. De golfballetjes zijn de belangrijke dingen in je leven - je familie, je kinderen, je gezondheid, je vrienden, je grootste hobby. Het zijn de dingen die zo belangrijk voor je zijn, dat wanneer al het andere in je leven er niet meer zou zijn, maar dit nog wel, je leven nog steeds meer dan genoeg de moeite waard zou zijn. De kiezelsteentjes zijn de andere dingen die er toe doen - zoals je werk, je huis, je auto. Het zand is al het andere, de kleine dingen. Wanneer je het zand eerst in de pot doet, is er geen ruimte meer voor de kiezelsteentjes of golfballetjes. Dit geldt ook voor je leven. Wanneer je heel de dag al je tijd en energie geeft aan de kleine dingen, zul je nooit ruimte of tijd hebben voor de dingen die echt belangrijk voor je zijn. Let op de dingen die belangrijk zijn voor je geluk in je leven. Speel met je kinderen. Neem tijd om naar een dokter te gaan wanneer je je niet goed voelt. Neem je partner mee uit eten. Neem tijd voor ontspanning. Er zal altijd tijd zijn om je huis te poetsen, of om boodschappen te doen. Zorg eerst voor de golfballetjes, de dingen die er echt toe doen. Stel je prioriteiten - de rest is zand.' Toen hij uitgesproken was, bleef het een poosje stil. Toen stak een van de leerlingen haar hand op en vroeg waar het bier voor stond. De leraar glimlachte. 'Ik ben blij dat je dit vraagt. Het laat je zien, dat hoe vol je leven ook lijkt te zitten, er altijd ruimte is voor een paar biertjes !!!! |
Bekijk de discussie op Dorpsplein
Download de tekst als Worddocument. Klik hier met de rechter muisknop en kies voor 'doel opslaan als'.
Reacties op Dorpsplein |
 Het tweede gedeelte van Brandevoort: vanaf een afstand net een middeleeuwse vestingstad al keerde die de ramen en deuren niet naar buiten. |
Carcassonne in de Peel19.01.05 15:52
|
 In het eerste gedeelte van Brandevoort staat een markthal. Zoiets schijnt Eindhoven ook te willen voor zijn leefbaarheid. Winkels, inclusief Albert Heijn liggen in Brandevoort 'buiten de muren' en hebben een voorlopig karakter. |
Af en toe gaan we daar in Brandevoort, zo ongeveer tussen Mierlo en Helmond poolshoogte nemen en elke keer geef ik te kennen, dat het van mij 'zo niet hoeft'. Zou jij hier willen wonen? Nee, ik houd niet van Eftelingachtige namaak. En nog minder van Amsterdamse grachtenhuizen in de Peel. Met binnenplaatsen voor het parkeren, voorzien van smeedijzeren hekken, die automatisch worden geopend en gesloten. Met rustieke uithangbordjes, waaruit je kunt afleiden dat hier Sanne, Kevin, Merel en Roos wonen. Waar toeristen als wij rakelings langs de gevels schuiven en dan bij de vaak niet vrolijk kijkende bewoners - zondagmiddagen kunnen saai zijn - bijna op tafel kunnen kijken. Om dan plotseling weer in de winderige Brabantse polder = ontgonnen hei te staan. Maar interessant is het wel, om de totstandkoming van deze merkwaardige stad, omrankt door subwijken met vaak kapitale huizen in de stijl van de jaren dertig, te volgen. Zou het nog wat worden met de winkels, die nu nog in 'n soort veredelde bouwketen zijn gevestigd? Zou er een postkantoor komen? Zou daar 'Post Telegraaf Telefoon' op komen te staan. Je bedrijft nostalgie of je doet het niet. |
 Fase zoveel... |
Station Brandevoort |
|
 |
Uitdaging voor Kempische sigarenmakers: record 19 mDit moeten de Kempische (oud)sigarenmakers eigenlijk niet op zich laten zitten: een collega uit Puorto Rico maakte een exemplaar met een recordlengte van 19 meter. Bron: Kronezeitung (Ö)
|
Maar CID weet daar altijd aardige content van te maken, vooral vraagbaak John Vanderaart, die niet alleen heel veel van computers en netwerken weet, maar ook een onderhoudend schrijvend journalist is. John is bij CID de faqman, een functiebenaming, die is afgeleid van het begrip Frequent Asked Questions (Veel Voorkomende Vragen). In het eerste nummer van 2005 heeft hij een geval van hitting the pc aan de hand. Een abonné schrijft, dat hij sinds enkele maanden (!) zijn computer 'op een zeer vreemde manier' moet opstarten. 'Bij het indrukken van de aanzetknop gebeurt er niets. Echter als ik (...) tegelijkertijd een harde klap op de computerkast geef en snel de knop loslaat, start-ie wel'. De diagnose van Vanderaart is, dat die aanzetknop 'niet helemaal jofel' is. Met andere woorden: vervangen. Dat kan desnoods met een ordinaire deurbel, legt de faqman uit, want de computerknop is eigenlijk geen echte aan/uit-schakelaar, maar een knop die tijdelijk contact maakt. Als-ie goed werkt, dan is een korte druk voldoende om de pc te starten. Haha, bijna goed, ben ik geneigd te zeggen. Want bij gebruik van Windows XP als besturingssysteem, kan de pc-knop ook gebruikt worden als uitschakelaar! Dat kun je instellen en wel als volgt: Klik met de rechter muisknop op een lege plek op het Bureaublad. Klik op Eigenschappen. Klik in het venster 'Eigenschappen van Beeldscherm' op de tab Schermbeveiliging. Gebruik In het dan geopende venster de knop Energie. In 'Eigenschappen voor Energiebeheer' kies je voor de tab Geavanceerd. De onderste helft van het dan verkregen venster toont een rubriek 'Energieknoppen' Je kunt daar kiezen uit een aantal mogelijkheden voor de aan-uit-knop en voor de resetknop, die bij de meeste computers daaronder zit. Heb je bij de aan-uit-knop voor Afsluiten gekozen, dan zul je zien dat Windows die opdracht heel netjes uitvoert. Ze sluit eerst de geopende programma's. |
De kapel ligt ruggelings tegen een grasheuvel en aan de zijkanten daarvan zijn rotsen. Daar gaan de inwoners, volgens aloude traditie, op de maandag en dinsdag na Pasen in grote getale naar toe. Ieder jong meisje koopt tevoren een lint van de Maagd, dat zij over haar feestkleding drapeert. Rond dezelfde tijd bidden alle vrome bergbewoners, voor zij elders in Frankrijk gaan werken, even in de kapel van de heilige Procule. Dat doen ze ook als ze in de winter weer naar huis komen. Voor ze weer op weg gaan nemen velen een splintertje van de kapeldeur mee. Deze relikwie beschermt hen tijdens hun verre reizen en brengt hun geluk en voorspoed. Bron: http://membres.lycos.fr/jpax/ (Riom Le Beau) |
Geen wijngaard meer in Chilly le VignobleChilly le Vignoble is een piepklein dorp, behorend tot wat heet le banlieu van Lons le Saunier in de Jura. Een idyllische naam voor wat bij binnenkomst ook het aanzien heeft van een Brueghel-decor. Romaans kerkje, boogbruggetje... Maar in tegenstelling tot wat die naam suggereert, valt er in Chilly le V. geen wijnstok meer te bekennen. Zoals de plaatselijke epicerie het al jaren geleden heeft opgegeven tegen het op 2 kilometer afstand gelegen onvermijdelijke centre commercial met Super U en wat al niet meer. Slechts de verroeste smeedijzeren letters op de schrootjespui van het pand herinnert aan de glorietijd, die ergens in de jaren vijftig moet hebben gelegen. Bar annex restaurant Le Pichet, hoewel nog immer de cuisinière stokend, neemt maar niet meer de moeite om een menu op te hangen. En de hele zomer in Chilly zijn er geen missen meer opgedragen. Op de kerkdeur hangt een dienstrooster, maar de schaarse geestelijkheid verdeelt zijn capaciteit over de kerkjes in de omgeving. |
Van dit verhaal vind je een afdrukbare versie in pdf-formaat bij de downloads. Je kunt er dan ook voor kiezen, het bestand alleen maar te openen. Het leest wat comfortabeler vanaf het scherm. |
Weliswaar wijst een bordje in de hoofdstraat naar de presbytère (pastorie), maar die ziet er gesloten en verlaten uit. Zo ook de kolossale klassieke villa met parkachtige tuin aan de overkant. Helemaal dichtgetimmerd. Een zware ketting met hangslot op het smeedijzeren in hardstenen zuilen gehangen toegangshek. De boerderijen langs de Grande Rue hebben hun functie verloren. De stallen met hun voor de Jura karakteristieke boogpoorten zijn natuurlijk garages geworden. Want Chilly is nu een slaapdorp. Het heeft nog wel een eigen burgemeester en een gemeenteraad, die, zoals normaal in het centraal bestuurde Frankrijk, hoogstens bevoegdheden heeft als het vaststellen van de tarieven van de salle polyvalente (letterlijk: de zaal voor meervoudig gebruik), die achter de mairie is gelegen. En daar, als je naast het gemeentehuis een poort doorgaat, vind je ook een parkje, voorzien van speeltoestellen, dat tevens van half mei tot half september als camping fungeert. De gemeentearbeider, verantwoordelijk voor het onderhoud van het een en ander, beheert daar 's avonds van 5 tot 8 uur de geldtrommel, zo nu en dan afgelost door een werkstudent. Eén keer per jaar maait hij er ook het gras, wat eigenlijk te weinig is. Vanaf de camping, die trouwens van goed sanitair is voorzien en waar het aangenaam toeven is, kijk je op de reclame van een pizzabakker (à emporter), maar als je soms trek mocht krijgen, ook hij blijkt de pijp alweer aan Maarten te hebben gegeven. SfeerkatholicismeHet leven in Chilly speelt zich af tussen het vertrek van de forensen en de schooljeugd 's morgens en hun terugkeer aan het eind van de middag. Dat tijdsbestek kenmerkt zich door een doodse stilte bij neergelaten rolluiken - een zo nu en dan passerende auto daargelaten. De jeugd kan op een van de vele schoolbussen stappen, die stoppen bij de mairie en op een grote parkeerplaats bij een naburig dorpje, waar dus twee keer per dag tientallen door de moeders bestuurde Peugeot-tjes en Renaultjes aanleggen. Een drukte van belang, die mij er van heeft doen afzien meer dan één keer van Chilly naar de bakker in dat andere dorp te fietsen. Ik denk na menige snuffel- en speurvakantie, dat dit beeld karakteristiek is voor het Franse platteland. Bewoning, permanent of alleen in het weekeinde en tijdens de vakanties, is het normale beeld. De dorpscultuur beperkt zich tot het jaarlijkse patroonsfeest en zo nu en dan een bruiloft. 'n Enkele keer is er nog een petanque, voor een zondagse reünie van beoefenaren van dit spel met de loodzware ballen.Voetgangers en fietsers zie je bijna niet in deze dorpjes. Het menselijk lichaam is er verlengd en/of verbreed met iets op gemotoriseerde wielen. Daarmee worden snelheidsbeperkingen massaal aan laarzen gelapt. Wie aan dat wonen en dwangmatige rijden voor elke scheet mee wil doen kan bij de regionale makelaars nog steeds te kust en te keur gaan voor prijzen, die ver beneden het Nederlandse niveau liggen: villa met zwembad in grote tuin voor twee ton is heel gewoon, ook in zonniger streken als de Provence. In de omgeving van Vaison la Romaine, aan de voet van de Mont Ventoux heb je een krans van dorpen, die stuk voor stuk een bezienswaardige monumentaliteit bezitten. |
Ik kom daar op zondagmorgen om 10 uur via alweer zo'n gaat-u-voor-weggetje in Le Crestet, door de VVV zonder blikken of blozen bestempeld als 'het mooiste middeleeuwse dorp' van Frankrijk. Beginnen er in de heerlijke, zonnige ochtend de kerkklokken te luiden. Aha, leven in de brouwerij. Vergeet het. De kerk is en blijft gesloten en er gaat niemand heen. De enige beweging die ik, hogerop geklommen in dat openluchtmuseum, heb waargenomen is een jongeman, die pal naast de galmgaten van de kerktoren een terras schoonspoot en de parasols uitklapte. En verder hoorde ik er natuurlijk stemmen, de bekende ratelende Franse stemmen vanuit openstaande ramen. Frankrijk wemelt van de vaak meer dan duizend jaar oude romaanse kerkjes, teveel om allemaal nog te bebidden, laat staan in stand te houden. Men kan het nog net niet over z'n hart verkrijgen, ze af te breken. Echt zichtbaar is dat in Argens, ergens in bergstreek tussen Digne-Les-Bains en Nice. Een haastig, met een ijzeren golfplaten dak geconserveerde kerk - de ramen dichtgetimmerd met -god betere het - spaanplaat. De door onkruid overwoekerde trap doet vermoeden dat er zelfs geen nachtmis met Kerstmis (sfeerkatholicisme) meer is. Interessante sites: Het Hurktoilet (interactief reisboek)
|
 De buiten gebruik gestelde kerk van Argens |
Op verjaardag Wilhelmina nog
|
 De dertiende eeuwse dorpskerk vormt een volmaakte harmonie met haar omgeving.  |
- Feest? Wat voor feest? Hij haalt de schouders op, alsof het hem verder niet aangaat: - Gewoon, feest. Zo ongeveer aan het eind van de de Kerkstraat (ik stel vast, dat mijn tijd al aardig begint op te schieten, terwijl ik nog niet eens een etablissement voor een kop koffie heb waargenomen) staat de rooms-katholieke neogotische kruisbasiliek, voltooid in 1911 naar ontwerp van de overal in den lande bekende Jean van Groenendael. Ze corrigeert het enigszins calvinistische imago van Katwijk. Even later evolueert dat imago naar zeer oecumenisch (bereid tot samenwerken binnen christelijke geloofsgemeenschappen), als ik zie dat zelfs de beroemde bisschop Bekkers hier een straat heeft gekregen. En mgr Bekkersstraat hè! - Bent u echte Katwijkers? - Hij (ca. 70, denk ik): Dat kun je na 43 jaar wel zeggen. - Wat is dat voor 'n feest dat jullie volgende week gaan vieren? - Hij: Op enigszins samenzweerderige toon: De Katwijkers zijn zéér koningsgezind.... - ? |
 Beweeg de muis over de foto om te zien, wat zich aan de voet van de boom bevindt. |
- Vroeger had je koningin Wilhelmina en die was op 31 augustus jarig. Dus op 31 augustus was het koninginnedag. Nou en daarom is het bij ons op het laatst van augustus nog steeds feest. Al noemen ze het najaarsfeest. - Die houten zuilen in de Kerklaan, met die hyraldische tekens erop, wat moet ik daarvan denken? - Hij: U bedoelt? - Hij: Nooit zo op gelet eigenlijk. - Zij: Iets van vroeger, denk ik. Op de kop van de Kerkstraat, daar waar ik parkeerde, staat een majestueuze boom, waarvan ik tot mijn schande moet bekennen, dat ik de soort niet kon herkennen. Aan de voet daarvan een rond smeedijzeren hekje met de letters OV en het getal 93. Over de betekenis daarvan heb ik de plaatselijke VVV via haar website een vraag gesteld. Waarschijnlijk heeft het iets met de Oranje Vereniging te maken. De website van de OV is nog in de maak... En hier is het antwoord op mijn vragen: 23.08.04 20:03 Misschien kunt u meer info krijgen bij de oranjeverening of bij het Katwijks museum over de pilaren.
De boom is waarschijnlijk geplant bij de geboorte van koningin Juliana. De oranjevereniging in Katwijk a/d Rijn viert overigens jaarlijks nog de koninginnedag van koningin Wilhemina, tijdens de feestweek.
m.vr. gr.
A.M. van der Plas
afd. groen gemeente Katwijk.
Strikt in de leer23.10.04 9:40
|
Maar in Katwijk aan Zee, daar gebeurt het... |
26.09.04 14:28 Katwijk aan Zee dus. Was ik op zaterdag 25 september 2004. Foute datum. Niet vanwege het weer, want voor de zee is het altijd goed weer. Maar in de Haagse agglomeratie, waartoe ik Katwijk gemakshalve even reken (hoewel het dichter bij Leiden ligt), liep het verkeer om de haverklap vast door een jaarlijkse geste van vrachtautochauffeurs jegens gehandicapte kinderen. Die reden rondjes, waarbij de politie alle verkeerslichten voor andere weggebruikers langdurig op rood zette. Ik |
 Opvallend aan de Boulevard van Katwijk vind ik de nog zichtbare aanwezigheid van een duinenrij tussen straat en zee. Inzet: de 400 jaar oude vuurbaak. |
heb die stoet van tientallen trucks drie keer voorbij zien komen. Bovendien had ik beter tot 2005 kunnen wachten want dan bestaat de vuurbaak van Katwijk 400 jaar! Of wordt dat niet gevierd? Katwijkers, let op u saeck! Na voor een zebrapad over de Boulevard mijn beurt te hebben afgewacht (er passeerde een halve marathon,sponsored door onder anderen de plaatselijke meesterbakker ®) parkeerde ik voor een van de vele Zimmer frei, om een meegebracht broodje te verschalken. Want van de hohoreca heb ik m'n bekomst ('n Paar uur later trapte ik er toch weer in. Bestelde in het Havenrestaurant in Scheveningen een gebakken schol; flikkerden ze die in de frituur. En serveerden ze gebakken aardappelen, gegarneerd met een zwarte hoofdhaar. Straf voor het niet in Katwijk eten?). Vervolgens dus een wandeling door Katwijk aan Zee. Wie dat ook van plan is, adviseer ik, maar in de buurt van de zee te blijven, want het dorp-zelf bestaat hoofdzakelijk uit de woonwijken van Katwijk Generaal (zal ik maar zeggen), een haven met vrijwel uitsluitend plezierjachten en winkels voor het dagelijks onderhoud. Opvallend voor de Boulevard van Katwijk vind ik de nog zichtbare aanwezigheid van een duinenrij tussen straat en zee. Ik heb heel wat badplaatsen in binnen- en buitenland gezien, maar dit is nieuw voor me. En dan die vuurbaak, Katwijkse benaming voor vuurtoren of -baken. Blijkt uit 1605 te stammen, dus - zoals gezegd - al bijna 400 jaar. Mag er wezen. Fraai robuust geval op een stenen berg. Vuur heb ik niet gezien. |
|
Niet naar30.01.04 19:19 'Meneer', zei hij dan (tegenover niet-intimi was het dus consequent ook altijd meneer) 'Meneer, iemand uit Eersel is niet naar. Dus u schrijft niet Eerselnaar, maar Eerselaar'. Als hij dat nodig oordeelde, voegde Zoetje (koosnaampje, hem toebedeeld door niet-intimi) eraan toe: 'Meneer, dit is geen verzoek, dit is een bevel!' Dat waren nog eens tijden. |
  In dit geval de linker kous :-) |
Zelfs Van Rossum had het beter06.01.04 9:17 (Driekoningen: goud, wierook en mirre) Maar - over levensstijl gesproken - herinneringen bestormen mijn geest. Pijproken, dat was in mijn tijd het summum van stoerheid en mannelijkheid. Jaaaah, ik was voortrekker, een als zo goed als volwassen bestempelde versie van 'de padvinder'. En wij droegen de pijp (zo we hem niet rookten) geklemd tussen de boord van de rechter kniekous en het been... In het land van ruig behaarde benen, Moesjelief ze doen het weer, Wil je het hóren? Klik hier voor Real Audiobestand. |
 Meerschuimen pijpen |
Dat was het stamlied, gelukkig niet gespeend van zelfironie. De pijp, ruig behaarde benen, tabak (zwaar gesausd, dus extra lekker geurend). Het staat vast dat het indruk maakte op de toenmalige meiden en zo niet, we dáchten dat het indruk maakte. Je had ook Voortrekkerstabak, maar die naam sloeg op de Afrikaander boeren. Echt lekker heb ik het eigenlijk nooit gevonden. Er kwam een tijd, dat je meer kwalijke, bittere nicotinesappen in je mond kreeg dan 'geurige rook'. Dat zal aan de ondeugdelijke manier van roken hebben gelegen - te heet, om maar iets te noemen. Mijn vaders prullenmand, waarin de papiertjes verdwenen, waaraan hij zijn pijpschoonmaker afveegde, blonk qua geur ook niet uit in gezelligheid. Meer bijzonderheden over hoe pijp moet worden gerookt? Tips zijn nog steeds te vinden op www.compaenen.com. Daar heb ik ook bijgaand plaatje van meerschuimen pijpen gevonden. Met de ontboezeming: 'Een meerschuimen pijp is de wens van veel pijprokers. Hun collectie pijpen zou eens aangevuld moeten worden met een fraaie meerschuimen pijp. Iedere keer als u de pijp opsteekt, wordt zij warmer van kleur en een steeds kostbaarder bezit.' |
 Het pepke van mijn vader (detail geschilderd portret Fie van Dael). |
'Een tevreden roker is geen onruststoker'. Nou ja. Ik had een hoofdredacteur, die onafscheidelijk was van de pijp. Dat betekende ook, dat hij tijdens discussies dat ding stijf tussen zijn kaken geklemd kon houden, waarbij zijn argumentatie een enigszins verbeten karakter kreeg... De pijp, niet alleen fallussymbool, maar ook nog psychologisch wapen. Beklagenswaardige mensen, de verbannen pijprokers, treurige cultuur zonder pijpen. Ik heb op internet ook nog gezocht naar de pijptabakreclame Van Rossum's Troost, want die heeft me altijd geweldig aangesproken. Je zag een man, met z'n hoofd geklemd in een schandblok. Een welgedane gouden-eeuwer hield hem bij wijze van troost een lange Goudse pijp voor, waaraan hij kennelijk even mocht lurken. In die tijd heette dat toeback suighen. Ik neem aan dat de tabaksfabrikant Van Rossum heette, anders had het de gevangen bandiet Maarten van Rossum kunnen zijn, wiens straf door een goedmoedige burger enigszins werd verzacht. |
' |
Als er maar de geringste aanleiding toe is, probeer ik fotograaf Piet den Blanken binnen te lokken op mijn site. Ik wil niet overdrijven, maar ik vind hem nu eenmaal een heel goeie fotograaf, niet in het minst doordat hij het overtuigende bewijs levert, dat er niets gaat boven foto's in zwart-wit. Ga maar eens op zijn eigen site www.denblanken.com kijken. Piet zwerft over de hele wereld en wordt daarbij aangetrokken door het gewone leven, respectievelijk het leven aan de zelfkant. Glamour valt buiten zijn gezichtsveld. Een beroemde foto van hem is die van een dronken prostituee. Het bijschrift luidt: Ecuador, Amazonegebied, 1989. Olieboorderskamp: vijftig huisjes, waar arbeiders wonen – zonder gezin. Een dronken prostituee in de bar wacht op klanten. Het is 2 uur in de middag |
 |
 |
Dat bijschrift is ontleend aan een serie prentbriefkaarten over prostitutie in de wereld, die Piet den Blanken maakt, in samenwerking met de Tilburgse journalist Joep Eykens (teksten). De foto hierboven stond vorig jaar in het Eindhovens Dagblad en inspireerde de Helmondse amateurschilder Ben Oostendorp tot het links gereproduceerde schilderij. Werkelijke afmetingen: 80 x 60 cm. Mailadres Oostendorp.
|
Een vlaamse reus is een ras tam konijn, dat zoals de naam al aangeeft, niet bepaald als konijntje kan worden aangeduid. |
