De Sint die vloekte
Of ik bezoek wilde van Sint Nicolaas en zijn knecht, vroeg de jongen die lid was van de toneelvereniging, waar ik de eer had, de regie te voeren. Professioneel, zei hij erbij. Tiptop van aankleding. Aan dat laatste viel zeker niet te twijfelen, aangezien ‘aankleding’ ’s mans specialiteit bij de toneelclub was.
Een rol in een stuk was tot dusver niet voor hem weggelegd, wegens het ontbreken van enige spelkwaliteit bij de jongeman, maar als toneelmeester leek hij onvervangbaar. Hoewel, soms ook ’n beetje onhandelbaar. Zo had ik hem eens op ‘n perspectivisch schetsje getoond, hoe ik het standaarddecor van het cafezaaltje waar de club domicileerde veranderd wilde hebben, waarop hij tot mijn verbijstering reageerde met de woorden: ‘Aan mijn dieskors en mijn koelies wordt niet gezaagd.’
Maar een goeie jongen. Dat zeker, dus wat zou ons kunnen overkomen, als onder zijn auspiciën zijn Sinterklaas ons begin december op ’n avond zou bezoeken?
Nou, het volgende.
Het eerste wat mij bij zijn binnenkomst opviel, was de ietwat scheve, zeg maar olijke stand van de mijter. Rook ik daar een kegel? ’t Zou kunnen. Wel vond ik het redelijk knap van het duo, dat het de volgende openingszinnen had ingestudeerd:
Sint: Dominus vobiscum.
Piet: Et cum spiritu tuo.
Ik speelde het spelletje mee, door, terwijl Sint-Nicolaas met niet al te zekere tred op de voor hem gereed staande stoel toeschreed, te antwoorden: Pax intrantibus.
(Waren de zinnetjes van het duo tamelijk willekeurig ontleend aan het formulier van de rooms-katholieke misviering, mijn antwoord sloeg wel degelijk ergens op, want het betekende ‘Vrede die hier binnenkomt’.)
Daar zat-ie dus, mijn Sint, en zei: ‘Zozo.’
De kinderen, inmiddels aan de voeten van hun moeder zittend, keken verwachtingsvol toe, zoals kinderen kijken die zingend Sint Nicolaas hebben zien binnen komen.
‘Welkom, Sint Nicolaas’, voegde ik de heilige baas toe.
Waarop hij opnieuw: ‘Zozo’ en: ‘Zozozozo.’ Ietwat onzeker keek hij naar zijn knecht op, die ondersteunend optrad met: ‘Jaja.’
Sint: ‘Zozo, jaja’
Stilte.
Dat schoot zo niet op.
Om een lang verhaal kort te maken, ik heb, als vanouds de regie in handen moeten nemen, zodat het bezoek van Sint-Nicolaas uitdraaide op een ondervraging mijnerszijds, waarbij de ouwe bisschop met zijn scheve mijter de woorden uit de mond moesten worden getrokken en er alras een giechelstemming ontstond, die menige aanwezige, zeg maar het bezoekende duo en het ontvangende ouderlijk paar, het kouwe zweet deed uitbreken.
Een lijdensweg waaraan ik, na zeg maar vijf minuten die wel een uur duurden, enigszins geforceerd een einde heb gemaakt.
Met zichtbare opluchting, stond Sint-Nicolaas op, begaf zich opnieuw vobiscum, vobiscum monkelend naar de deur, uitgeleide gedaan door de hele familie. Hem wachtte nog een lange avond van vobiscum, zozo en jaja, te beginnen bij onze buren, voor wie hij slechts van ons tegelpad over een lage beukenhaag hoefde te stappen.
Dat leek hij aanvankelijk met verve te doen, nadat hij zijn staf aan Piet had overhandigd. Maar helaas, de rode soutane van de bisschop, bleef met de onderkant achter een takje van de haag haken, waardoor zich achter de spijkerbroekbenen van de Sint een lange piramidevormige tent vormde. Waarop hij, duidelijk hoorbaar voor iedereen, ook voor de reeds verwachtingsvol verschenen buren knetterde: ‘Godverdomme, godverdomme, nondeju!’
Gauw de voordeur dicht. Dat wordt straks de buren bellen over de afloop.
‘Sinterklaas vloekte, hè papa?’
‘Ja, dit was een Sint die vloekte.’
Die krijgt de volgende keer de hoofdrol, liet ik in een terzijde mijn echtgenote weten.
‘Jaja,’ zei ze.
|
