Berichten met de tag ‘Indonesië’
Tiga ratus tahun penindasan
ij zit een beetje te draaien op zijn stoeltje in het busje dat gebouwd is voor het vervoeren van acht personen, maar er zitten er nu zeventien in, twee baby’s niet meegerekend. Wel de chauffeur, maar niet zijn helper, want die hangt aan de buitenkant van het busje. Hij schreeuwt aan één stuk door ‘Bandúng, Bandúng, Bandúng!’ Als je niet per se naar Bandung moet, stap dan toch in, want er moet geld worden verdiend – alleen voor de huur van het busje, elke morgen weer.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
De man die zichzelf klapperjavaan noemde
p 3 mei 2021 is Karel Gerrits overleden. Hij was in zijn zesentachtigste jaar en had een bewogen leven achter de rug.
Karel werkte ongeveer even lang en gelijk met mij bij het Limburgs Dagblad, hij als fotograaf, fotolaborant, cartoonist, illustrator en rechtbanktekenaar, ik als redacteur-verslaggever. Karel was ‘een Indische jongen’, die in zijn jeugd, vooral tussen 1945 en 1950, in Indonesië dingen had meegemaakt die bijna met geen pen te beschrijven zijn. Hoewel hij, zie verderop, wel een poging daartoe deed.
Meer op SanteLOGie – Voorpagina hhBest
Harapan Best in actie na stormramp Indonesië
Foto Harapan
De Bestse stichting Harapan, altijd in de weer voor de amen van Indonesië, is nu een rijstactie gestart. In de Plus supermarkten Henst en Kenter in Best kan men rijst kopen voor € 1,50 per pak. De opbrengst is bestemd voor armen en slachtoffers van de tropische storm, die onlangs over de Indonesische eilanden woedde.
Van haar contactpersoon in het gebied Besikama op West-Timor ontving Harapan een verzoek om de slachtoffers te helpen met onder meer voedsel, zoals rijst, fruit en groenten. Er is meteen gezorgd voor een aantal zakken rijst.
Je kunt de rijstactie voor armen en slachtoffers van de tropische storm ook steunen met een bijdrage (NL29RABO 0 1770 62 266) onder vermelding van Rijstactie.
‘Ze noemen me baboe’: een leven voor Jantje
Sante Brun
eruit het vervelendste in je leven is de zelfgemaakte vakantiefilm van familie of vrienden. De makers vinden het zelf fantastisch, maar jij denkt: zo, dat zitten we nog wel even uit, als het niet langer duurt dan twintig minuten en anders verzin je een smoes om je aan de rampspoed te onttrekken.
Maar een echt lumineus idee blijkt het te zijn, als je zo’n gezellige familiefilm gebruikt om er een documentaire mee te maken over een lang onbelicht gebleven hoekje van het leven in de tijd ‘dat we Indië nog hadden’: het leven van de kindermeisjes die Hollandse families in de overzeese gebiedsdelen erop nahielden. De kindermeisjes die ‘baboe’ werden genoemd. De film heet dan ook ‘Ze noemen me baboe’.
Indonesische maand bij Cultuurspoor Best
Modeshow, batik, bij de opening van de Indonesische culturele maand @CultSpoorBest pic.twitter.com/oeZ4Ah0hGa
— Ingrid van Beek (@ingridbeek) 7 april 2018
Ambassadeur Indonesië opent expo Java in Best
De in februari benoemde nieuwe gevolmachtigd ambassadeur van de republiek Indonesië, I Gusti Agung Wesaka Puja, opent zaterdag 9 april (12 uur) samen met burgemeester Anton van Aert, in CultuurSpoor Best een expo, samengesteld door Stichting Hibicus, over de Indonesische cultuur in Java en Jogjakarta.
De ambassadeur, met minister Koenders van BuZa – Foto Ambassade van Indonesië.
De tentoonstelling is de hele maand april te zien.
Op donderdag 14 april is er een lezing Herinneringen, door Shelly Lapre en Finie van Tongeren-Couzijn: over geschiedenis en familieherinneringen in Nederland en Indonesie.
Meer info: CultuurSpoor Best
Gaande man, komende vrouw
Zwartste periode van de Nederlandse geschiedenis
Waar was u tijdens de soevereiniteits-
overdracht van Nederlandsch Indië aan de Verenigde Staten van Indonesië in 1949? Ik weet het niet precies hoor, ik was net elf jaar. Wat ik me, buiten de berichten over de Rondetafelconferentie, ervan herinner is de foto -> op de voorpagina van Het Vrije Volk, die ik hierbij reproduceer. Je kunt niet zien of koningin Juliana het puntje van haar tong tussen haar lippen hield bij het zetten van hare koninklijke handtekening onder het stuk waarin ze bevestigde dat Indië verloren was en dus rampspoed geboren. Maar de manier waarop ze zich schools over het papier buigt, zorgzaam bijgestaan door mevrouw Tellegen en onder toezicht van Vadertje Drees, doet het ergste vermoeden.
Meer op SanteLOGie
Achterom kijken 58
In deze serie, getiteld Achterom kijken, plaats ik mijn hoofdzakelijk documentaire foto’s, gemaakt in onder meer Friesland (1956-1961) en Noord-Brabant (vóór 1956 en sinds 1961), maar ook wel in het buitenland. Meer info hierover. Klik op de foto voor het originele exemplaar. De complete serie is via ‘Rubrieken’ in het menu (links) te bereiken. © Guido t’ Sas |
Interieur van een plantershuis in Indonesië
In 1995, een jaar nadat ik met VUT was gegaan, maakte ik een reis van drie weken door Indonesië (Sumatra, Java, Bali). Tevoren had ik de roman Heren van de Thee van Hella Haasse gelezen. Dit en het feit dat diverse ooms van mij in het toenmalige Nederlandsch Oost-Indië hadden gewoond en gewerkt, vormden een stimulans om uit te kijken naar sporen van de koloniale tijd. Hier het ‘Hollands’ interieur van een plantershuis in de Preanger, de hoofdlocatie van Haasses roman.
Een goede vraag met een kort antwoord
Onderweg per bus of trein op Java kun je er zeker van zijn dat je minstens eenmaal de vraag krijgt: ‘Where are you from?’ Ik antwoordde altijd naar waarheid, en er werd ook altijd om gelachen, ten teken dat het hier een pijnlijk onderwerp betrof. Eenmaal had iemand na mijn antwoord ‘Belanda’ nog een aanvullende vraag: Do you know your government occupied my country for three hundred years?’ Het is een ietwat korte en niet geheel juiste samenvatting, en de busrit was te kort om zelfs maar een begin te maken met een overzicht van de werkelijke gebeurtenissen tijdens die ruim driehonderd jaar.
Meer op SanteLOGie
Papaja’s
Afgelopen zaterdag lachten ze me op de markt ineens toe: veertig centimeter lang, geel met wat vlekjes, meegevend als je ze vastpakt. Papaja’s, de geur en de smaak van Indonesië.
Meer op SanteLOGie
Van een onnoemelijke saaiheid
Jammer, jammer, het idee sprak me wel aan: het begin van de politionele acties in Indonesië (juli 1947, 65 jaar geleden) presenteren als tv anno 2012. Maar de ntr had er toch iets langer over moeten nadenken. Want het pakte uit als een programma van onnoemelijke saaiheid.
Verder op Manieren
Piet Koot is dood. Jammer!
Piet Koot is dood. Sante Brun betreurt dat in hoge mate. Nooit meer ‘Seg, Brrrun! Moet jij goed luisteren, ja! Ik seg tegen die fen, dónderop jij, kerel!’
De Indo roept: Juffrouw Jansen, hoe laat is het?
Boekbespreking door Sante Brun
Dit is zo’n boek waarvan je voortdurend denkt: daar ben ik bij geweest. Of bijna bij geweest: Asta’s Ogen, van Eveline Stoel. Het is de geschiedenis van een grote familie Indische Nederlanders, aan de hand van het levensverhaal van Asta Hoyer-Fredriks, geboren in Soerabaja, Java in 1917, overleden in Oss, Noord-Brabant in 2003.
Interessante gift voor werk Harapan in Indonesië
De Bestse stichting Harapan, die zich bezig houdt met ontwikkelingswerk in Indonesië. ontving voor de inrichting van een werkplaats bij een instituut voor dove en blinde jongeren in Ruteng op Flores van de Stichtingen Nederlands Kampioenschap Handmelken en de Kringloopwinkel Handmelken een cheque van € 8.000,—.
De werkplaats kan dankzij de inzet van deze stichtingen volledig worden ingericht.